Πράσινη Θάλασσα

Η Άννα (Αγγελική Παπούλια) είναι μία γυναίκα που έχει χάσει τη μνήμη της και θυμάται μόνο ένα πράγμα, να μαγειρεύει. Ο Ρούλα (Γιάννης Τσορτέκης), ιδιοκτήτης μιας εγκαταλελειμμένης, παραθαλάσσιας ταβέρνας, της προσφέρει στέγη και δουλειά και πολύ σύντομα οι συνταγές της ζωντανεύουν τον χώρο και τους μοναχικούς θαμώνες. Μέχρι που ο Ρούλα ανακαλύπτει την πραγματική της ταυτότητα και η «Πράσινη Θάλασσα» δημιουργεί ένα κύμα εξελίξεων.

Η Αγγελική Αντωνίου των βραβευμένων «Έντουαρτ» (2006, 9 Κρατικά Βραβεία Ποιότητας, μεταξύ των οποίων Καλύτερης Ταινίας και Σκηνοθεσίας) και «Οι Άγνωστοι Αθηναίοι» (2020, Ίρις Καλύτερου Ντοκιμαντέρ), επιστρέφει στην μυθοπλασία και εμπνέεται από το μυθιστόρημα «Για να Δει τη Θάλασσα» της Ευγενίας Φακίνου για να αφηγηθεί μία ιστορία μοναχικών ανθρώπων που ανακαλύπτουν εκ νέου τον εαυτό τους.

Με διακριτικό βλέμμα και λιτό ύφος, που θυμίζει την ιδιοσυγκρασιακή φόρμα του Άκι Καουρισμάκι («Ο Άνθρωπος Χωρίς Παρελθόν» αποτελεί σινεφιλική αναφορά της ταινίας), η Αντωνίου στέκεται γενναιόδωρα απέναντι στους ανθρώπους που έχουν κλειδώσει στο «πριν» και αδυνατούν να έχουν «μετά». Η αμνησιακή Άννα θυμάται μόνο να μαγειρεύει (άρα να προσφέρει) και αποδεικνύεται ένας άδολος καταλύτης που δρα θαυματουργά στις ζωές όλων όσων επισκέπτονται την ταβέρνα του Ρούλα. Τα πιάτα της γίνονται το οπτικό, γευστικό, οσφρητικό ερέθισμα που ανακαλεί τις πιο ζεστές μνήμες των πελατών και μεταμορφώνουν τα στεγανά της ζωής τους.

Aναδεικνύει την θεραπευτική διάσταση της μαγειρικής, απορροφά τον αχνό της μνήμης και προτείνει την αισιοδοξία ως πνευματική τροφή

Δίνοντας έμφαση στην λειτουργική σκηνογραφία του Μιχάλη Σαμιώτη και την διεύθυνση Φωτογραφίας του Διονύση Ευθυμιόπουλου, η Αντωνίου ζωντανεύει τα στατικά πλάνα της ταινίας με περισσότερες ιστορίες, ζωηρές φωνές των θαμώνων και την εμφάνιση νέων χαρακτήρων. Βασικό συστατικό της, το πρωταγωνιστικό ζευγάρι των Αγγελική Παπούλια και Γιάννη Τσορτέκη, οι οποίοι αποχωρίζονται την ένταση των προηγούμενων κινηματογραφικών τους εμφανίσεων στις ταινίες των Σύλλα Τζουμέρκα και Γιάννη Οικονομίδη αντίστοιχα, και ενσαρκώνουν με μεθοδική ηρεμία και ιδανική χημεία την Άννα και τον Ρούλα. Το άγνωστο ιστορικό της Άννας σε αντίστιξη με το πνιγηρό παρελθόν του Ρούλα δημιουργούν άλλωστε ένα πολύ ενδιαφέρον δίπολο, το οποίο εξετάζεται με ελλειπτική διάθεση δίνοντας στον θεατή την ευκαιρία να συλλέξει τα απαραίτητα στοιχεία μέσα από τις εικόνες.

Η οικονομία του σεναρίου όμως, στοιχίζει στο μυστήριο πίσω από την φιγούρα της Άννας. Η αισιόδοξη αλλαγή που επιφέρει ο χαρακτήρας στις ζωές των άλλων παραμένει το επίκεντρο και η ανατροπή έρχεται συμπληρωματικά, αδυνατίζοντας το αίνιγμα του χαρακτήρα. Εδώ είναι που η «θάλασσα» επιλέγει τη νηνεμία κρατώντας το επαναλαμβανόμενο ίσο της αφήγησης, θυσιάζοντας όμως το σασπένς μιας δημιουργικής «τρικυμίας».

Κόντρα στο σκοτάδι της πραγματικότητας, η Αγγελική Αντωνίου επιχειρεί ένα φωτεινο κάλεσμα και με θέα την «Πράσινη Θάλασσα» αναδεικνύει την θεραπευτική διάσταση της μαγειρικής, απορροφά τον αχνό της μνήμης και προτείνει την αισιοδοξία ως πνευματική τροφή. Αναζητήστε τις θαυματουργές μυρωδιές της.