Poker Face O Τζογαδόρος

Τούτο εδώ γράφει b movie με κεφαλαία, bold γράμματα. Και ίσως γι’ αυτό στεναχωριέσαι πιο πολύ, γιατί κάθε απόφαση που φαίνεται να πάρθηκε εχθρεύεται την αληθινή της φύση. Η ιστορία ενός μελλοθάνατου κροίσου της τεχνολογίας - και ολίγον της τέχνης – που αποφασίζει να στήσει ένα τελευταίο παιχνίδι πόκερ με τους παλιόφιλούς του με σκοπό να αποκαλύψει ένα μεγάλο μυστικό, μπορούσε και έπρεπε να είναι ένα μαστόρικο, σινεφιλικό παιχνίδι, κάπως στην φλέβα του σινεμά άλλων δεκαετιών, άντε στην γραμμή του μαέστρου Τζον Νταλ που στην δεκαετία του ’90 είχε υπογράψει μερικά - και ένα ποκεράδικο, το «Rounders», με τον Ντέιμον και τον Νόρτον, που είναι συμπαθέστατο.

Από την αρχή όμως ο Κρόου βαδίζει προς την καταστροφή. Που ομολογουμένως είναι μια βαριά λέξη για μια ταινία τόσο χαμηλού ante, αλλά με αυτόν τον τίτλο και την σκέψη ότι αποτελεί ένα δικό του (και σεναριακό) παιδί σε μια περίοδο που η καριέρα δεν φαίνεται να τον καίει, οι προσδοκίες ήταν μεγαλύτερες. Η ταινία βυθίζεται σε μια άψυχη, σκηνογραφικά επιδειξιομανή και απελπιστικά τετριμμένη αποτύπωση αίγλης, αναλώνεται σε drone shots (που πρέπει να καταργηθούν δια νόμου) και επιλογή ενός tempo σβέλτου μεν (μιάμιση ώρα b έργο, ορθή σκέψη) αλλά τόσο αποσπασματικού και απευθυνόμενου σε θεατές με ΔΕΠΥ που κάθε σκέψη ατμοσφαιρικότητας πάει περίπατο στα πρώτα 15 λεπτά.

Επιπρόσθετα, η ταινία κάνει το μεγάλο αμάρτημα, για κάθε ταινία αλλά ειδικά για ένα b, να φιλοδοξεί πέρα από τη σκιά της. Για τούτο έχουμε μια συσσώρευση πλοκών, μια ανάμιξη ειδών (ταινία πόκερ; ταινία οικιακής εισβολής; θρίλερ δωματίου; new age παραβολή; - έχει κι άλλα, σταματάμε εδώ) και έναν τονισμό όσο προχωρά το έργο, που είσαι διαρκώς καλοπροαίρετος να δεχθείς το ένα και σε προδίδει με το επόμενο. Στο τέλος η ταινία, προσχωρεί και στο life coaching στρατόπεδο και βάζεις κρέμες στο δέρμα και μαντζούνια στο μπρίκι για να ανακάμψεις.

Κρίμα γιατί ο ηθοποιός-Κρόου δεν έχει χάσει δράμι από την στιβαρότητά του και η υπενθύμιση από μόνη της χαρίζει ένα έρμα στο έργο. Και είναι πράγματι ενδεικτικό ενός χαρίσματος όταν εν μέσω τέτοιου στιλιζαρισμένου αχταρμά επιβιώνεις ερμηνευτικά αγρατζούνιστος. Τριάντα χρόνια πριν, πάντως, ένα τέτοιο έργο θα μάζευε σε μιλιούνια τις ενοικιάσεις στα βιντεοκλάμπ. Αν αυτή η φυλή θεατών, καθ’ όλα αγαπημένη και συγγενική μας, αντέχει ακόμα και δεν καταβροχθίστηκε από το streaming, μια ελαφρώς ένοχη απόλαυση την περιμένει.