Η Βασίλισσα της Νέας Υόρκης

Το μεγάλου ατού της «Βασίλισσας της Νέας Υόρκης» σε σχέση με το μέσο ντοκιμαντέρ που βρίσκει τον δρόμο προς τις εγχώριες αίθουσες, είναι ότι διαθέτει σενάριο με αρχή, μέση και τέλος και αφήγηση που στοχεύει (και καταφέρνει) να σε γραπώσει από τον γιακά με το καλημέρα. Αφηγούμενο την ιστορία της Τσέλι Γουίλσον, μιας Ελληνοεβραίας από τη Θεσσαλονίκη που γλίτωσε από τους ναζί και κατέληξε «βασίλισσα» των πορνοσινεμά της 42^ης οδού της Νέας Υόρκης, ενισχύοντας και την queer ορατότητα -  ορισμένα σινεμά της έπαιζαν αποκλειστικά γκέι ταινίες και αποτελούσαν σημείο συνάντησης για ψωνιστήρι-, το φιλμ είναι στημένο σαν ταινία μυθοπλασίας. Αυτό μπορεί να έχει και τα αρνητικά του. Στο όνομα του ρυθμού και της ροής της αφήγησης, θυσιάζεται η πληρότητα (ενίοτε και η σφαιρικότητα) της τεκμηρίωσης, υπό την έννοια ότι παραλείπονται ουσιώδη στοιχεία – πώς από υπάλληλος σε καντίνα έφτασε η Τσέλι να κατέχει δικό της σινεμά;- αλλά και πιο «σκοτεινά», με τα οποία ξεμπερδεύουμε γρήγορα με μια φευγαλέα μνεία. Έχει πέσει, όμως, πολλή δουλειά όχι μόνο στη συγκέντρωση του αρχειακού υλικού, αλλά και στη χρήση του μέσα στην ταινία – συχνά η εικόνα λειτουργεί αντιστικτικά προς την off αφήγηση.

Κερδισμένος βγαίνει ο θεατής, που δύσκολα θα μείνει ασυγκίνητος από την σαρωτική προσωπικότητα της βιογραφούμενης, από τη ρητορική δεινότητα όσων μιλούν για εκείνη και  από τις χαριτωμένες ενέσεις animation που έρχονται για να καλύψουν την περιστασιακή απουσία υλικού. Κι όταν λέμε «ασυγκίνητος», το εννοούμε και κυριολεκτικά. Δύσκολα θα μείνει μάτι στεγνό στο άκουσμα της τελευταίας επιθυμίας της Τσέλι. Πρόκειται για ένα στιγμιότυπο αυθεντικής ελληνικότητας που χτυπά φλέβα, απευθύνεται σε κάτι σφηνωμένο στο υποσυνείδητο και εμφανώς σχετιζόμενο με τις ρίζες, με τα αντανακλαστικά και τα συναισθηματικά τικ που αναπτύσσουμε από παιδική ηλικία, ερχόμενοι σε επαφή με τα εγχώρια ήθη και τα προϊόντα της ελληνικής διανοίας, αντανακλαστικά τα οποία μπορούν να μας ενώσουν στιγμιαία, παρά τις κολοσσιαίες αντιθέσεις και τη διαφορετική μας στάση απέναντι σε όσα στοιχεία την απαρτίζουν (την ελληνικότητα) ή ακόμα και στην ίδια την έννοιά  και την εννοιολόγηση του όρου.

Εν ολίγοις, ετοιμαστείτε για το πιο διασκεδαστικό ντοκιμαντέρ που είδατε εδώ και καιρό, για ένα συναισθηματικό roller-coaster, που απευθύνεται (και πιθανότατα θα αρέσει) και σε ένα ευρύτερο κοινό, το οποίο συνήθως αδιαφορεί για το είδος.