Άγρια Νύχτα

H ανατροπή της εικόνας του Αη-Βασίλη δεν είναι κάτι καινούργιο κινηματογραφικά – θυμάστε το «Silent Night, Deadly Night»; Η δε δημιουργία action εκδοχών μιας φιγούρας που απέχει παρασάγγας από αυτό το πρότυπο, κάποτε στη mainstream στουντιακή παραγωγή εμφανιζόταν μόνο ως ανέκδοτο μέσα στι ταινίες. Να, σαν τον «Άμλετ» του Σβαρτζενέγκερ στον «Τελευταίο Μεγάλο Ήρωα» ας πούμε, που στο ερώτημα να ζει κανείς ή να μη ζει, απαντά σαν Άρνι «να μη ζει» ή σαν τον μοβόρο Σκρουτζ που θέλει να δει στην οθόνη ο κυνικός παραγωγός του Μπιλ Μάρεϊ στο «Scrooged», για να επιμείνουμε χριστουγεννιάτικα. Στην «Άγρια Νύχτα»  ο Άγιος Βασίλης βαπτίζεται ήρωας δράσης και τα βάζει με μια συμμορία που κρατά σε ομηρία μια οικογένεια πλουσίων.

Αν σε παραδείγματα σαν αυτό του «Τελευταίου Μεγάλου Ήρωα» ή του «Scrooged» γελάσαμε, αυτό συνέβη επειδή κρατούσαν μόλις 2 λεπτά. Μοιραία, το ανέκδοτο εξαντλείται νωρίς αν δεν έχεις ευρήματα, μια μυθοπλασία και, εν προκειμένω, μια μυθολογία,την οποία αφήνεις λειψή, είτε λόγω έλλειψης φαντασίας και πόρων, είτε για ένα πιθανό σίκουελ – δεν ξέρουμε ποιο από τα δυο είναι χειρότερα. Ε, και ο σάκος της «Άγριας Νύχτας» είναι κενός από τέτοια «δώρα». Σίγουρα με την καφρίλα μπορείς να κερδίσεις πόντους στα μάτια ενός κοινού που την λαχταρά , ο υπογράφων ομολογεί πως γέλασε σε σημεία, όπως η σεκάνς αιματηρής διασκευής του «Μόνος στο Σπίτι», ταυτόχρονα, όμως, πρόκειται για μια ταινία που παριστάνει πως έχει ταξική συνείδηση, μα τιμωρεί παραδειγματικά τους λάθος ανθρώπους, και ότι υπηρετεί (και) το πνεύμα των Χριστουγέννων, μόνο που ο Άγιος Βασίλης της είναι ένας αδίστακτος εκπρόσωπος της Παλιάς Διαθήκης, κάτι που ελάχιστη σχέση έχει με το πνεύμα που η ταινία θέλει να επικαλεστεί και να υπηρετήσει σε αυτές της τις σκηνές. Και έτσι ηθικά και τονικά ανερμάτιστη που είναι, εξαντλεί την καλή πρόθεση που έχεις απέναντί της, ακριβώς γιατί η ίδια μοιάζει κακόβουλη, έστω και από ενσυνείδητη αμέλεια.

Το προωθητικό υλικό δίνει έμφαση σε άλλες παραγωγές της εταιρείας, όπως ο «John Wick» και ο «Κανένας», αλλά μην περιμένετε ανάλογη χορογραφία και κασκάντες, την δράση την κλέβει το μοντάζ, εδώ έρχεστε μόνο για τα φονικά, κάποια εκ των οποίων, ομολογουμένως, έχουν τη φάση τους. Ο Ντέιβιντ Χάρμπουρ είναι έκτακτη επιλογή για αυτό που του ζητούν να κάνει, κρίμα που δεν στήθηκε μια καλύτερη ταινία γύρω του. Κατά τα λοιπά, αν θέλουμε έναν Άι-Βασίλη σκέτη λέρα, θα έχουμε για πάντα τον Μπίλι Μπομπ Θόρτον.