Ευχή

«Επιστροφή στις ρίζες» ή αλλιώς «αναζητώντας τη χαμένη αίγλη», κάτι τέτοιο θα είχαν στο μυαλό τους οι δημιουργοί (για τους παραγωγούς δεν το συζητάμε καν) της νέας ταινίας της Disney, με την οποία το θρυλικό στούντιο γιορτάζει φέτος 100 χρόνια κινηματογραφικής Ιστορίας και πολλών «ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα», επιχειρώντας να αναβιώσει το ένδοξο, φιλμικό του παρελθόν με ένα μάλλον αδέξιο, αν και φαντασμαγορικό animation που όμως δεν συγκρίνεται σε τίποτα με την κλασική μαγεία των περασμένων δεκαετιών.

Η Άσα ζει με την οικογένειά της στη Ρόσας, μια φιλήσυχη πόλη στην οποία βασιλεύει ο Μαγκνίφικο, ένας ευγενής, αν και με μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του, μάγος ο οποίος επιτελεί τη σημαντικότερη δουλειά του βασιλείου: συγκεντρώνει και προστατεύει τις ευχές των ανθρώπων της Ρόσας. Πιο συγκεκριμένα, κάθε χρόνο όποιος πολίτης το επιθυμεί, παραχωρεί σε εκείνον την πιο πολύτιμη ευχή του, με την ελπίδα πως κάποια μέρα ο βασιλιάς θα την πραγματοποιήσει. Όταν τελικά το τρομερό μυστικό του Μαγκνίφικο αποκαλυφθεί, η Άσα θα ζητήσει τη βοήθεια των αστεριών προκειμένου να προστατέψει την πόλη της και θα την λάβει υπό την μορφή ενός στρουμπουλού, χρυσού αστεριού βουτηγμένου στη μαγική αστερόσκονη.

Το 1940 ο συνθέτης Λι Χαρλάιν και ο στιχουργός Νεντ Ουάσινγκτον έγραψαν το “When You Wish Upon a Star", ένα τραγούδι που ακούστηκε για πρώτη φορά στην ταινία «Πινόκιο» της ίδιας χρονιάς και έμελλε να μετουσιωθεί σε ένα άκουσμα-σταθμό, στο Άγιο Δισκοπότηρο ολόκληρης της μετέπειτα ιστορίας της Disney.

Αυτό που πρακτικά κάνουν εδώ οι τρεις σεναριογράφοι της ταινίας - Κρις Μπακ, Τζένιφερ Λι (από το σούπερ επιτυχημένο franchise του “Frozen”) και η Άλισον Μουρ – είναι να αποτίνουν έναν φόρο τιμής στο καλειδοσκοπικό κληροδότημα της Disney, με τον Μπακ και τον συν-σκηνοθέτη του Φόουν Βιρασάνθορν να στήνουν ένα χωνευτήρι αναφορών και ποικίλων easter eggs, οπτικοποιώντας το άσμα των Χαρλάιν και Ουάσινγκτον σε μια ιστορία που δε βγάζει ακριβώς νόημα, την ίδια όμως στιγμή βρίσκεται πιο κοντά στη κοσμοθεωρία της «παλιάς» Disney, όσο καμία άλλη από τις ταινίες που έχει κυκλοφορήσει η εταιρεία τα τελευταία χρόνια.

Οι μεγάλοι fans θα ανακαλύψουν μια πληθώρα αναφορών σε διαχρονικά διαμάντια της Disney, άλλοτε πιο διακριτικές όπως οι παραπομπές στην «Ωραία Κοιμωμένη» και τη «Φαντασία» και άλλοτε όχι και τόσο, όπως το cameo του… Πίτερ Παν, αλλά και το ξεκάθαρο «καθρέφτισμα» του χαρακτήρα της Άσα, πάνω σε εκείνον της Εσμεράλδα από τη «Παναγία των Παρισίων (οι ηρωίδες είναι ντυμένες στα μωβ και έχουν και δυο αξιολάτρευτες κατσίκες για κατοικίδια).

Σε ό,τι αφορά στο σχεδιαστικό κομμάτι πρόκειται για μια μίξη 2D με 3D, σε μια εμφανή απόπειρα αντιγραφής της επιτυχημένης συνταγής των δημοφιλέστερων ταινιών του στούντιο, ένα υβριδικό αποτέλεσμα που δεν στέφεται και με τόση μεγάλη επιτυχία, αφού μοιάζει αφύσικα καλογυαλισμένο και δίχως τη γνωστή ρευστότητα στην κίνηση που προσέφερε επί χρόνια το παραδοσιακό animation.

Σεναριακά η ταινία πασχίζει να σταθεί στα δικά της πόδια, αν και όπως είπαμε, οι ανεξάντλητες παραπομπές στη ντισνεϋκή μυθολογία δε βοηθούν έτσι κι αλλιώς στη δημιουργία μιας νέας πλοκής. Υπάρχει μια αφηγηματική κατεύθυνση που ακολουθεί τη λογική ενός παραμυθιού (η ταινία ξεκινάει με ένα βιβλίο-παραμύθι που ανοίγει και κλείνει), υπάρχουν τα ομιλούντα ζώα της «Χιονάτης» και τα τραγουδιστά μανιτάρια της «Φαντασίας» (θα τολμούσαμε να πούμε και του παραισθησιογόνου κόσμου της «Αλίκης στη Χώρα των Θαυμάτων») όμως τίποτα από αυτά δεν αποτελεί κάτι πραγματικά καινούργιο, εκτός κι αν λογίζεται ως τέτοιο το Αστέρι, που ακόμα και αυτό μοιάζει εξαιρετικά με τα Luma που συναντάει κανείς σε ένα άλλο σύμπαν, αυτό του Super Mario.

Παρά τις εμφανέστατες αδυναμίες της στο επίπεδο της μουσικής γραφής (πρόκειται άλλωστε για ένα μιούζικαλ), το animation που δεν λειτουργεί, καθώς και τη στερεοτυπική απόδοση των χαρακτήρων, από την «Ευχή» επιλέγουμε να κρατήσουμε το κυριολεκτικό μήνυμα ενός άλλου κομματιού που δεν ακούγεται ποτέ μέσα στην ταινία αν και θα έπρεπε. “We Are all Made of Stars” after all.