15:08
17/11

6 Ελληνίδες δημιουργοί αφηγούνται τις ιστορίες τους στο 5ο Παιδικό & Εφηβικό Διεθνές Φεστιβάλ Κιν/φου Αθήνας

Το 5ο Παιδικό και Εφηβικό Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Αθήνας είναι εδώ, έτοιμο να διηγηθεί μέσα από την μεγάλη οθόνη πολύχρωμες ιστορίες και να συνθέσει ένα διασκεδαστικό και ψυχαγωγικό μωσαϊκό που έχει στόχο να εμπνεύσει και να εκπαιδεύσει τους μικρούς θεατές, αλλά και τους συνοδούς τους.

Στο πλούσιο, φετινό του πρόγραμμα, που φιλοξενείται στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, και στους κινηματογράφους Κηφισιά Cinemax 1 & 2 και Δαναός, αναζητήστε το Greek Shorts, ένα μπουκέτο πολυβραβευμένων ελληνικών ταινιών μικρού μήκους από ανερχόμενες Ελληνίδες δημιουργούς. 

Μέσα από έξι ιστορίες, η Στέλλα Σερέφογλου («Το Πέταγμα του Πιγκουίνου»), η Φαίδρα Βόκαλη («Enomena»), η Έφη Παππά («In Between»), η Σοφία Γεωργοβασίλη («Αναμνήσεις μιας Εφηβικής Καταιγίδας»), η Άρτεμις Αναστασιάδου («Το Βανκούβερ») και η Αριάδνη Αγγελική Θυφρονίτου Λήτου («Love You More Than Peanut Butter») καταθέτουν με έμπνευση και οξυδερκή παρατήρηση, τη δική τους ματιά σε θέματα που εξετάζουν επίκαιρα ζητήματα ταυτότητας, κοινωνικού φύλου, οικογενειακής προσαρμογής, αστικού άγχους και αυτοδιάθεσης του γυναικείου σώματος. Έξι ιστορίες που συλλαμβάνουν την νεανική αναζήτηση και την πορεία προς την ενηλικίωση μέσα στο πλαίσιο της ελληνικής πραγματικότητας.

Από την ταινία «Το Βανκούβερ» της Άρτεμις Αναστασιάδου

Το ΣΙΝΕΜΑ είχε την μεγάλη χαρά να συνομιλήσει με τις σκηνοθέτριες για την ευκαιρία της προβολής των ταινιών τους στο εφηβικό κοινό της διοργάνωσης, την ισότιμη εκπροσώπηση των γυναικών δημιουργών στα Φεστιβάλ αλλά και να μάθει ποια κινηματογραφική ταινία θα αποτελούσε την ιδανική τους πρόταση σε ένα παιδί.

Το πρόγραμμα Greek Shorts προβάλλεται στον κινηματογράφο Δαναό 2 την Κυριακή 20 Νοεμβρίου στις 14:00. Για περισσότερες πληροφορίες σχετικές με το πρόγραμμα του 5ου Παιδικού και Εφηβικού Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου Αθήνας επισκεφθείτε την επίσημη ιστοσελίδα https://www.athicff.com/.

Από την ταινία «Το Πέταγμα του Πιγκουίνου» της Στέλλας Σερέφογλου

Πόσο σημαντική θεωρείς την προβολή της ταινίας στο πλαίσιο του ATHICFF, ενός Φεστιβάλ που απευθύνεται κατά βάση σε ανήλικο κοινό; Όταν την γύριζες, είχες κατά νου την συγκεκριμένη ηλικιακή ομάδα ως «θεατή»;

Στέλλα Σερέφογλου: Για να είμαι ειλικρινής, όταν γύριζα την ταινία, δεν γνώριζα τις προοπτικές. Όμως, όταν έγραφα το σενάριο, είχα στο μυαλό μου να δοκιμάσω, στη μικρή φόρμα, τη συνεργασία μου μ’ ένα παιδί. Στους καλλιτεχνικούς μου στόχους ήταν -και εξακολουθεί να είναι- να γυρίσω μια ταινία μεγάλου μήκους στην οποία θα πρωταγωνιστούν παιδιά και θα απευθύνεται σε παιδιά. Μάλιστα, αυτό πλέον έχει δρομολογηθεί καθώς η πρότασή μας «Τέττιξ», με συν – σεναριογράφο τον Κώστα Βραχνό, πέρασε στο πρόγραμμα «Πρώτη Γραφή» του ΕΚΚ.  

Όσον αφορά «Το Πέταγμα του Πιγκουίνου» δεν είχα ιδέα τι θα συνέβαινε, ούτε για τη μετέπειτα πορεία της σε καταξιωμένα φεστιβάλ νεανικού κινηματογράφου. Μόνο, μετά τη συμμετοχή της ταινίας μας στο Cinekid, είδα τις άγνωστες διαστάσεις του παιδικού θεάματος και τις προοπτικές που ανοίγονται, όχι μόνο καλλιτεχνικά αλλά και σε θέματα παιδαγωγικής φύσεως. 

Πριν δύο βδομάδες μάλιστα, έζησα τη μοναδική εμπειρία του να είμαι παρούσα στην προβολή της ταινίας μας στο εφηβικό κοινό του 41ου Uppsala Film Festival στη Σουηδία. Το γεγονός αυτό, εκτός από ιδιαίτερα συγκινητικό, ήταν τελικά καθοριστικό για ‘μένα. Δεν θα μπορούσα να φανταστώ, ούτε πιθανότατα να κατανοήσω, αν δεν το βίωνα, το πόσο σημαντικό είναι η ταινία να συναντήσει το κοινό της. Οπότε, η προσμονή μου για την Κυριακή είναι μεγάλη. 
 
Είναι σπουδαίο αυτό που συμβαίνει στο παιδικό και νεανικό φεστιβάλ της Αθήνας. Τόσο η μεγάλη ανταπόκριση όσο και η αίσθηση ότι η προβολή μιας ταινίας, σε παιδιά και εφήβους, αφήνει ισχυρό αποτύπωμα, δημιουργούν ένα αίσθημα πληρότητας αλλά και ευθύνης. Το παιδικό και νεανικό θέαμα αξίζει μεγάλη προσοχή. Όπως, στο θέατρο για παιδιά, άνοιξε δρόμους η Ξένια Καλογεροπούλου, έτσι τώρα είναι η σειρά των νέων Ελλήνων κινηματογραφιστών να δουν πολύ σοβαρά τις προοπτικές που ανοίγονται αλλά και τη σημαντικότητα του ποιοτικού παιδικού κινηματογραφικού θεάματος. Μιας τέχνης ικανής να μεταμορφώνει, να ανοίγει ορίζοντες και φυσικά να πλάθει ευαίσθητους, μελλοντικούς πολίτες με αντίληψη και ήθος. 

Φαίδρα Βόκαλη: Έχω μεγάλη χαρά, αγωνία και ανυπομονησία για την συγκεκριμένη προβολή, καθώς θα είναι η πρώτη φορά που θα δω την ταινία παρέα με το κοινό για το οποίο φτιάχτηκε. Από το στάδιο της συγγραφής γνώριζα ότι η ταινία απευθύνεται σε παιδιά και ανυπομονώ να μοιραστώ μαζί τους την εμπειρία αυτή, να συνομιλήσουμε και να μάθω τι μπορεί να μας προσφέρει. Το ATHICFF, όπως και όλα τα Φεστιβάλ για παιδιά και εφήβους, απευθύνονται στο πιο ευάλωτο κοινό του κόσμου, γεγονός που κάνει τη δουλειά αυτή όχι μόνο δύσκολη και σημαντική, αλλά της δίνει και έναν χαρακτήρα εκπαιδευτικό. 

Έφη Παππά: Χάρηκα ιδιαίτερα για τη συμμετοχή του «In Between» στο ATHICFF ακριβώς γι’ αυτο το λόγο. Όταν έκανα την ταινία δεν είχα στο νου μου κάποιο συγκεκριμένο ηλικιακό κοινό, μιας και θέλω να πιστεύω ότι γενικότερα οι ταινίες που κάνω είναι ανοιχτές σε όλο το κοινό. Το συγκεκριμένο short,  έχει να κάνει με τις προτεραιότητες που βάζουμε στην καθημερινή μας ζωή και πως είναι εύκολο να χάσουμε τον έλεγχο και να αμελήσουμε τις βασικές μας ανάγκες, σε μια ατέρμονη ρουτίνα που θέλει να γίνεται όλο και πιο γρήγορη. Είναι οι σκέψεις ενός ενήλικα για τη στάση μας στη ζωή όσον αφορά το ρυθμό που δίνουμε. Θα μπορούσε αυτός να είναι ο γονιός του, ή και το ίδιο το παιδί, μιας και αυτά δεν έχουν και πολύ πιο ήσυχη καθημερινότητα.

Σοφία Γεωργοβασίλη: Πολύ σημαντική κι ευχαριστώ πολύ το φεστιβάλ για την πρόσκληση. Ο στόχος της ταινίας, πέρα από το να συναντήσει θεατές όλων των ηλικιών και φύλλων ήταν εξ' αρχής να ανοίξει ένα διάλογο με νέα παιδιά και να δώσει χώρο ώστε να συζητηθεί ένα σημαντικό θέμα που αντιμετωπίζουν πολλά γυναικεία σώματα στην εφηβική ηλικία. Ένα θέμα ταμπού στην κοινωνία μας, αλλά υπαρκτό και πολυεπίπεδο. 

Αριάδνη Αγγελική Θυφρονίτου Λήτου: Χάρηκα πάρα πολύ που θα προβληθεί το πίνατ μας στο ATHICFF, σε ανήλικο κοινό. Εξ αρχής είχαμε αποφασίσει πως η ταινία αυτή μας ενδιαφέρει περισσότερο να προβληθεί σε εφήβους και νέους ενήλικες. Με αυτή τη λογική συμμετείχαμε και στο 4ο Olympia “Creative Ideas” Pitching Lab του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ολυμπίας για Παιδιά και Νέους, από όπου ξεκίνησαν όλα. Προσπαθήσαμε, λοιπόν, να φτιάξουμε έναν κόσμο που θα θέλαμε να δούμε και εμείς όταν ήμασταν έφηβοι.

Από την ταινία «Enomena» της Φαίδρας Βόκαλη

Όλο και περισσότερα κινηματογραφικά Φεστιβάλ αποδέχονται το δίκαιο αίτημα ισότιμης εκπροσώπησης και αναγνώρισης των ελληνίδων δημιουργών στο πρόγραμμά τους. Θεωρείς πως όντως αλλάζει κάτι τα τελευταία χρόνια; 

Στέλλα Σερέφογλου: Το θέμα για ‘μένα δεν είναι μόνο αν αλλάζει, αλλά πώς και γιατί. Πράγματι, στα περισσότερα φεστιβάλ υπάρχει ισότιμη εκπροσώπηση, όπως πολύ σωστά λες, αλλά το γεγονός ότι αυτή η πρακτική πλέον «διαφημίζεται» είναι για ‘μένα εξίσου προβληματική με όσα συνέβαιναν στο παρελθόν. Η εκπροσώπηση και αναγνώριση ελληνίδων δημιουργών δεν πρέπει να γίνεται ποσοτικά, αλλά ποιοτικά. 

Μπορεί μια χρονιά να υπερτερούν ταινίες φτιαγμένες από άντρες κι άλλη χρονιά από γυναίκες. Αν ένα φεστιβάλ πλέον πάρει περισσότερες ανδρικές, ενδέχεται να κατηγορηθεί ότι δεν σέβεται τη γυναικεία ματιά ή ότι εξακολουθεί και καλλιεργεί τακτικές οπισθοδρομικές. Έτσι, για να είναι πολιτικά ορθό, τονίζει το προβάδισμα που δίνει στις γυναίκες, αποδεικνύοντάς μας ότι τελικά δεν έχει αλλάξει τίποτα στην ουσία. Αν ήταν αυτονόητο κι αν δεν υπήρχαν διακρίσεις με βάση το φύλο, τότε δεν θα το διαφημίζαμε, ούτε θα το αναφέραμε σαν ένα αξιοσημείωτο γεγονός. Κι αυτό είναι κάτι που με ενοχλεί. Οπότε, δεν είμαι σίγουρη αν χαίρομαι επειδή έχει αλλάξει ποσοστιαία η συμμετοχή μας σε φεστιβάλ, γιατί στην ουσία δεν έχω πειστεί ότι έχει αλλάξει η νοοτροπία μας σε θέματα διακρίσεων. Κι επειδή, εν μέρει, εργάζομαι σαν σκηνοθέτις διαφημιστικών, θα ήθελα να υπενθυμίσω πως στον τομέα αυτό δεν έχει αλλάξει το παραμικρό. Οι άντρες που σκηνοθετούν διαφημιστικά και συνεργάζονται με πολυεθνικές είναι το 95% της αγοράς εργασίας. Κι αν αυτό δεν είναι δείκτης μιας γενικότερης παθογένειας, τότε τι είναι; 

Φαίδρα Βόκαλη: Φυσικά και αλλάζει, χάρη στις φεμινιστικές διεκδικήσεις και τους αγώνες σε παγκόσμιο αλλά και τοπικό επίπεδο. Ίσως όχι με τους ρυθμούς που θα θέλαμε, αλλά τουλάχιστον υπάρχει μια εγρήγορση, ακόμη κι αν είναι ενοχλητικό να απαριθμούμε τα ποσοστά συμμετοχών με όρους gender. Ακόμη πιο σημαντικό είναι ότι οι θηλυκότητες πλέον αναγνωρίζουν την αδικία όταν (τους) συμβαίνει, εντός και εκτός δουλειάς, και ταυτόχρονα υπάρχει περισσότερος χώρος για να καταγγέλλονται τα κακώς κείμενα. Όχι ότι αυτό εμποδίζει εντελώς τους κακοποιητές, όπως πολύ συχνά δυστυχώς βλέπουμε. Αλλά ναι, μπορούμε να πούμε ότι τα πράγματα αλλάζουν και ταυτόχρονα υπάρχει ακόμη δρόμος πολύς μπροστά και αγώνας για την ισότητα.

Έφη Παππά: Το αίτημα ισότιμης εκπροσώπησης είναι πολύ σημαντικό και θέλω να πιστεύω ότι θα αλλάξει αν περισσότεροι διοργανωτές, κριτικές επιτροπές και curators φροντίσουν γι' αυτό. Ο κινηματογράφος είναι ένα μέσο που μπορεί να μας βοηθήσει να καλλιεργήσουμε ενσυναίσθηση και να ζήσουμε για λίγο μέσα από τα μάτια ενός άλλου, να μάθουμε πως σκέφτονται οι χαρακτήρες και πως επιλύουν τα προβλήματα τους. Κατά δεύτερον είναι τόσο σημαντικό γιατί είναι πολύ δύσκολο να έχουμε νέες γυναίκες δημιουργούς αν πρώτα δεν δείξουμε περήφανα την ενεργή παρουσία μας. 

Σοφία Γεωργοβασίλη: Οι γυναίκες δημιουργοί ήταν πάντα παρούσες στον κινηματογράφο. Ο χώρος που τους δινόταν, ήταν λίγος. Αυτό αλλάζει ναι. Ελπίζω να αλλάζει ουσιαστικά όμως κι όχι χάριν ποσόστωσης.

Αριάδνη Αγγελική Θυφρονίτου Λήτου: Η πρώτη φορά που συμμετείχα με ταινία μου σε φεστιβάλ ήταν πέρσι, οπότε δεν έχω πολλές γνώσεις για το τι συνέβαινε με τις συμμετοχές ελληνίδων δημιουργών στο παρελθόν. Οι διακρίσεις εις βάρος των γυναικών σίγουρα συνεχίζουν να είναι παρούσες, γενικώς στο χώρο του κινηματογράφου και της τηλεόρασης, ειδικά σε τεχνικούς ρόλους και ρόλους με μεγάλες ευθύνες. Συγκεκριμένα στα φεστιβάλ όμως δεν έχω νιώσει κάτι τέτοιο, ευτυχώς.

Από την ταινία «In Between» της Έφης Παππά

Αν είχες την ευκαιρία να επιλέξεις την πρώτη ταινία που θα παρακολουθούσε ένα μικρό παιδί (σπίτι του ή στο σινεμά), ποια θα ήταν αυτή και γιατί;

Στέλλα Σερέφογλου: Κάποτε είχε δημοσιευτεί στο Ταλκ μια λίστα με ταινίες που προτείνω για παιδιά και για όλη την οικογένεια, τις οποίες αγαπώ και θεωρώ ιδανικές για τη μύηση των μικρών θεατών στην τέχνη του κινηματογράφου. Αυτός είναι, άλλωστε, και ο στόχος ενός εκ των τριών εργαστηρίων που κάνω φέτος σε παιδιά δημοτικού στο Εθνικό Θέατρο. Όμως, αν έπρεπε να επιλέξω την πρώτη ταινία που θα παρακολουθούσε ένα μικρό παιδί, αυτή θα ήταν ο «Ε.Τ.» του Στίβεν Σπίλμπεργκ. 

Είναι μια ταινία που είδα κι εγώ ως παιδί, με τη μικρότερη αδερφή μου και τους γονείς μου, κι εκτός από τη σπουδαιότητα που χαρακτηρίζει μια τόσο λαμπρή ανάμνηση, θεωρώ πως η ταινία αυτή διαθέτει όλα τα ιδιαίτερα γνωρίσματα που οφείλει να έχει ένα σημαντικό έργο τέχνης που απευθύνεται και σε παιδιά: ποίηση, μαγεία, ρυθμό, καταιγιστική δράση, καμία απολύτως διάθεση διδακτισμού (που σκοτώνει την τέχνη, αλλά και την υγιή διαπαιδαγώγηση των παιδιών), συναίσθημα, φαντασία, τρυφερότητα, διάθεση για παιχνίδι αλλά και συγκίνηση, και φυσικά, μια πολυεπίπεδη ιστορία γεμάτη εκπλήξεις, μυστικά μονοπάτια και χώρους, όπου μπορείς να ανακαλύψεις πλευρές του εαυτού σου.  

Φαίδρα Βόκαλη: Επειδή το κάθε παιδί ή κάθε ομάδα παιδιών μπορεί να είναι πολύ διαφορετική, σίγουρα θα το συζητούσα μαζί του(ς), για να διαλέξουμε κάτι που θα τα αφορούσε. Νομίζω ότι στις τοπ προτάσεις μου θα ήταν κάποια από τις ταινίες του Χαγιάο Μιγιαζάκι - το «Totoro», το «Ponyo», το «Spirited Away», η «Κiki», δεν ξέρω ποια να πρωτοδιαλέξω. Η ευαισθησία αυτού του δημιουργού είναι μια σταθερά στην οποία νιώθω ευγνωμοσύνη να επιστρέφω, καθώς έχει αυτή την μαγική ικανότητα να μας συνδέει με την απαλότητα που παραμένει ζωντανή μέσα μας.

Έφη Παππά: Χμμ, νομίζω το «Wolfwalkers. Γιατί σε μεταφέρει σε μια άλλη εποχή και κουλτούρα (Ιρλανδία), εχει μια δυναμική κοπέλα ηρωίδα που δεν αρκείται στο ρόλο που της έχει προσδώσει η κοινωνία, θίγει την αποστασιοποιημένη σχέση των ανθρώπων με τη φύση και τέλος είναι μια πανέμορφη, μαγική οπτικοακουστικά ταινία και εμπειρία!

Σοφία Γεωργοβασίλη: Τα «Γκούνις« μάλλον. Αυτή είδα κι εγώ ως πρώτη ταινία και έχει χαραχτεί βαθιά μέσα μου. Μια ομάδα μικρών παιδιών αναλαμβάνει να βρει τον χαμένο θησαυρό ενός πειρατικού πλοίου. Μπλέκουν σε επικίνδυνες περιπέτειες, αλλά τα καταφέρνουν καλύτερα από τους μεγάλους, ακολουθώντας το ένστικτό τους. 

Αριάδνη Αγγελική Θυφρονίτου Λήτου: Είναι μια τεράστια ευθύνη αυτή και ακόμη νομίζω πως δεν μπορώ να κοιτάξω σαν υπεύθυνη ενήλικη την ζωή ενός πολύ μικρού παιδιού. Ένα παιδί σήμερα βλέπει τις πρώτες του ταινίες σίγουρα πριν τα τρια-τέσσερά του χρόνια. Θυμάμαι πως εμένα μου άρεσε πολύ μια Χριστουγεννιάτικη ταινία σε κασέτα που την λέγανε «Ο Φεγγαρούλης». Έκλαιγα πολύ και ένιωθα πολύ κοντά με τον χαρακτήρα αυτόν, αλλά έχω να την δω πολλά χρόνια, οπότε δεν μπορώ με τίποτα να κρίνω αν όντως θα ήταν κατάλληλη για ένα μικρό παιδί. Αν και εμπιστεύομαι τη μαμά μου που πίστευε πως ήταν κατάλληλη για ‘μένα. Είναι τόσο σημαντικά αυτά τα πρώτα χρόνια στη ζωή ενός παιδιού, που τέτοιου τύπου επιλογές νομίζω πως πρέπει να γίνονται πολύ προσεκτικά, λαμβάνοντας υπόψη και τον χαρακτήρα του.

ΣτΣ: Η Άρτεμις Αναστασιάδου δεν μπόρεσε, δυστυχώς, να συμμετέχει στην κουβέντα λόγω φόρτου εργασίας, μας ευχαρίστησε όμως πολύ ευγενικά για την πρόταση. 

Από την ταινία «Αναμνήσεις μιας Εφηβικής Καταιγίδας» της Σοφίας Γεωργοβασίλη

Λίγα λόγια για τις ταινίες

Greek Shorts | Ηλικίες 15+ | Διάρκεια: 85'

Το Πέταγμα του Πιγκουίνου (14’) της Στέλλας Σερέφογλου

Η Έλλη περνά τις καλοκαιρινές της διακοπές, αποκομμένη από τον υπόλοιπο κόσμο, ενώ οι γονείς της βρίσκονται σε διάσταση. Μοναδική της συντροφιά, η γάτα της, Μόλλυ. Όταν η Μόλλυ εξαφανίζεται, η Έλλη ξεκινά μια περιπλάνηση ψάχνοντας να βρει τον τελευταίο συνδετικό κρίκο με την οικογένειά της.

Enomena (19’) της Φαίδρας Βόκαλη

Σε μια εκδρομή στο ενυδρείο, δύο έφηβ@ που πηγαίνουν στο ίδιο σχολείο αλλά έρχονται από διαφορετικούς κόσμους θα ανακαλύψουν ότι αυτά που τ@ ενώνουν είναι περισσότερα από όσα τ@ χωρίζουν.

In Between (6΄) της Έφης Παππά

Τρεις χαρακτήρες ζουν στους φρενήρεις ρυθμούς της ίδιας καθημερινότητας. Ο χρόνος κυλά γρήγορα και γι’ αυτούς ακόμα πιο βιαστικά. Μέχρι που ξαφνικά όλα σταματούν. Μια μικρή σάτιρα, απόρροια της ενδοσκόπησης κατά την εποχή της πανδημίας και των lockdowns.

Αναμνήσεις μιας Εφηβικής Καταιγίδας (14’) της Σοφία Γεωργοβασίλη

Είναι Σεπτέμβρης και βρέχει. Η Βέρα σήμερα δεν θα πάει σχολείο. Θα πρέπει να μεγαλώσει απότομα, όμως στο τέλος της μέρας, η μητέρα της θα την περιμένει έξω από την καγκελόπορτα του σχολείου της.

Το Βανκούβερ (24΄) της Άρτεμις Αναστασιάδου

Δύο αδέλφια, ένα ξόρκι, πληγωμένα τοπία και μια αναπόφευκτη αναχώρηση. Ένα σύντομο χρονικό μιας πράξης εξαφάνισης στους καιρούς της Νέας Ύφεσης.

Love You More Than Peanut Butter (8’) της Αριάδνη Αγγελική Θυφρονίτου Λήτου

Σε ένα skate park, ο clingy έφηβος Χάρης προσπαθεί απελπισμένα να πείσει τον κολλητό του να μιλήσει στο crush του, τον πιο hot σκέιτερ του πάρκου. Όμως ξεπερνάει τα όρια και φέρνει τη φιλία τους σε ρίσκο.

Από την ταινία «Love You More Than Peanut Butter» της Αριάδνη Αγγελική Θυφρονίτου Λήτου