Αποχαιρετισμός στον Φρεντ Γουόρντ (1942-2022) - αφιερωματα , θεματα || cinemagazine.gr
11:20
16/5

Αποχαιρετισμός στον Φρεντ Γουόρντ (1942-2022)

Ένας καρατερίστας που δεν του έμελλε τελικά να γίνει πρωταγωνιστής, μια «φάτσα» με τραχύ αλα Μπόγκαρτ παρουσιαστικό και φωνή απ' την άκρη των χειλιών, δεν μένει πια εδώ.

Από τον Ηλία Δημόπουλο

Δεν θα λείψει από πολλούς ο Φρεντ Γουόρντ. Ίσως γιατί δεν βοήθησε ο ίδιος, αφού εδώ και πολλά-πολλά χρόνια το σινεμά ήταν πάρεργο γι' αυτόν, προτιμούσε την ζωγραφική του. Βεβαιότερα γιατί δεν ήταν το είδος του τύπου που έχει πέραση στην διαφοροποιημένη εποχή μας, καθώς και γιατί δεν ήταν υλικό της πρώτης λίστας. Όταν είχε την ευκαιρία του, θα τα πούμε σε λίγο, ο κόσμος κοίταζε αλλού.

Όμως θα λείψει από «εμάς». Που τον προλάβαμε σχεδόν από την αρχή του, όταν περνούσε αξιομνημόνευτα από την «Απόδραση από το Αλκατράζ» του Σίγκελ δίπλα στον Κλιντ, τρόφιμος κι αυτός στην φυλακή του Βράχου στο Σαν Φρανσίσκο. Που περνούσε από το «Southern Comfort», που ήταν συνάδελφος της Μέριλ Στριπ, όταν ήταν ένα απαράμιλλο δυναμό, στο «Silkwood», και βέβαια όταν κοσμούσε τους «Κατάλληλους Ανθρώπους» του Φίλιπ Κάουφμαν. Στον ρόλο του Γκας, ανάμεσα σε μια πεντάδα που κάποιοι εξ ημών λατρεύουμε έκτοτε (Σέπαρντ, Γκλεν, Χάρις, Κουέιντ, οι άλλοι τέσσερεις) πρυτάνευε κυριολεκτικά.

Κάπου εκεί, κάπως, κάποιοι, πίστεψαν ότι υπάρχει A-star υλικό. Το «Ρέμο...Άοπλος κι Επικίνδυνος» του 1985, με την κλασική σκηνή στο Άγαλμα της Ελευθερίας, υπολογιζόταν για Τζέιμς Μποντ του τότε. Αντ' αυτού έγινε ανάρπαστο στα...ελληνικά βιντεοκλάμπ, ή ίσως έτσι συμπεραίνουν κάποιοι-κάποιοι από τις φορές που το ενοικίαζαν, μην φέρνοντας καν στο φως ποτέ τις άλλες δύο ταινίες που ήταν στα σκαριά.

Δεν «συνήλθε» επαγγελματικά ποτέ, εκτός από μια περίσταση, στο εκπληκτικό του, με τα του υπογράφοντος μέτρα δηλαδή, 1990. Εκεί ήταν σε τέσσερεις ταινίες και όλες έχουν μια δική τους, αξιολογότατη, φήμη. Το «Tremors» πρώτο-πρώτο, το αδαμάντινου περιωπής «Miami Blues» του Τζορτζ Άρμιταζ, το αρέσει-μόνο-σε-πέντε-ανθρώπους νουαράκι του Ντένις Χόπερ (ως Άλαν Σμίθι το υπέγραψε/αποκήρυξε), «Catchfire», με κοτζάμ Τζόντι Φόστερ («επισκιάστηκε» την ίδια χρονιά από το καλύτερό του «Hot Spot») και βέβαια το «Χένρι και Τζουν» του παλιόφιλου Φιλ Κάουφμαν, όπου υποδύθηκε τον Χένρι Μίλερ, με αρμόζον ξύρισμα κρανίου και πλήρης μιλερικής μανιέρας. Η ταινία που περηφανεύεται το πρώτο NC-17 της ιστορίας, αξίζει πολλά παραπάνω από αυτό, κι ας μην είναι όσα θα έπρεπε για τους λάτρεις του συγγραφέα και της Νιν - και έκλεινε μια χρονιά to remember για τον ηθοποιό.

Που έκτοτε άρχισε να ξεκουράζεται, περνώντας περιστασιακά από Όλτμαν («Στιγμιότυπα», «Παίκτης») και σία (Άλαν Ρούντολφ, «Ισημερία»), στην πραγματικότητα ήδη απολαμβάνοντας άλλες χάρες και χαρές της ζωής. Ελπίζουμε να το ευχαριστήθηκες αγαπημένε Φρεντ, που με λίγη σκίαση στο κάδρο ήσουν μετενσάρκωση του Μπόγκι, το είδος σου δεν συναντάται πια, αλλά δεν πειράζει, είμαστε εμείς εδώ, η ανάμνησή σου θα παραμείνει λίγο ακόμα.