15:49
23/5

Οι υποψήφιοι δημιουργοί για ΙΡΙΣ μικρού μήκους επιλέγουν τις αγαπημένες τους ρομαντικές σκηνές και ταινίες

Έτοιμοι/ες να ερωτευτείτε ξανά το ελληνικό σινεμά;

Λίγες εβδομάδες πριν την 13η Τελετή Απονομής των βραβείων ΙΡΙΣ, η Ελληνική Ακαδημία Κινηματογράφου οργανώνει προβολές των υποψήφιων ταινιών και το ΣΙΝΕΜΑ cinemagazine.gr παρουσιάζει τους δημιουργούς τους μέσα από τις αγαπημένες τους ρομαντικές ταινίες! Σήμερα δημοσιεύουμε το δεύτερο μέρος του αφιερώματος με τις προτάσεις των δημιουργών που διεκδικούν ΙΡΙΣ Ταινίας Μικρού Μήκους (Μυθοπλασία, Animation και Σπουδαστικές).

Μην χάσετε τις προβολές των ταινιών στο φυσικό τους περιβάλλον, την κινηματογραφική αίθουσα, από το Σάββατο 21 Μαΐου έως την Τετάρτη 1η Ιουνίου στους κινηματογράφους Δαναός, Τριανόν και Άνεσις.

Ενημερωθείτε για το αναλυτικό πρόγραμμα προβολών εδώ.

Ευχαριστώ όλους/-ες τους/τις δημιουργούς που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα, την Νατάσσα Πανδή και την Ιωάννα Ραμπαούνη από την Ελληνική Ακαδημία Κινηματογράφου για την βοήθεια.

Διαβάστε ακόμα
Οι υποψήφιοι δημιουργοί για ΙΡΙΣ ντοκιμαντέρ επιλέγουν τις αγαπημένες τους ρομαντικές σκηνές και ταινίες
Ιρις 2022: Ανακοινώθηκαν οι υποψηφιότητες της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου

Γαβριήλ Αθανασίου

Υποψήφιος για Βραβείο Μικρού Μήκους Σπουδαστικής Ταινίας για το «Αστόρια». Προβολή στον κινηματογράφο Τριανόν την Τετάρτη 25 Μαΐου στις 19:45.

Ένα φιλαράκι πρόσφατα μου είπε ένα πολύ όμορφο απόσπασμα του Οδυσσέα Ελύτη καθώς του ζήτησα να με βοηθήσει στην έμπνευση για αυτό το κείμενο:

«Ὥσπου τέλος ἔνιωσα κι ἂς πᾶ ̓ νὰ μ ̓ ἔλεγαν τρελὸ, πῶς ἀπό ̔να τίποτα γίνεται ὁ Παράδεισος»

Η ταινία που μου μου ήρθε στο μυαλό ακούγοντάς τον ήταν το «Midnight night in Paris».

Μια ταινία που πολλοί θα έχουν ήδη δει, αλλά για όποιον δεν γνωρίζει, στην ταινία παρακολουθούμε ένα ρομαντικό χολιγουντιανό σεναριογράφο που επισκέπτεται το Παρίσι. Ο ίδιος έχει μια εμμονή με τη νοσταλγία και πιστεύει ότι η ζωή ήταν καλύτερη στις παλαιότερες εποχές και ιδιαίτερα κατά τη δεκαετία του '20. Όταν οι καμπάνες χτυπούν μεσάνυχτα, ένα αυτοκίνητο έρχεται και όλα στο Παρίσι αλλάζουν μαγικά και γίνονται όπως εκείνη την δεκαετία, την οποία ο Τζιλ θεωρούσε ως τη χρυσή εποχή. Ξαφνικά βρίσκεται ανάμεσα και γνωρίζει διάφορους σπουδαίους καλλιτέχνες που ο ίδιος θαυμάζει, όπως τον Ernest Hemingway. Εκεί γνωρίζει και την Αντριάνα, μια μυστηριώδη γυναίκα που αγαπάει την τέχνη. Οι δύο τους έρχονται κοντά μέχρι που ο Τζιλ συνειδητοποιεί ότι η κάθε γενιά θεωρεί την προηγούμενη ως τη χρυσή εποχή, τυφλή προς τον απέραντο πλούτο που κάθε φορά χαρακτηρίζει την ίδια.

Είδα την ταινία αυτή ξανά πολύ πρόσφατα και έτσι διάφορες σκέψεις και συναισθήματα διέπουν το είναι μου, που με κάνουν να αναρωτιέμαι πόσο όμορφα, πόσο αληθινά ζούσαν στις παλιότερες εποχές οι άνθρωποι τον έρωτα. Σκέψεις που με κάνουν να πιστεύω ότι τότε ήταν όλα πιο ρομαντικά και τα αισθήματα αγνότερα.

Η αλήθεια δεν είναι όμως έτσι. Από πάντα υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει ταυτόχρονα και ο έρωτας και η χρυσή εποχή καθώς και τα δύο είναι προέρχονται από εμάς. Έτσι ξανά έρχομαι στην αρχή και στον ορισμό που έδωσα για το τι σημαίνει ο έρωτας για μένα. Από το τίποτα γίνεται ο παράδεισος. Αυτά τα μικρά «τίποτα» λοιπόν, όπως ένα χαμόγελο στον δρόμο ή το να μοιραστείς μια στιγμή με κάποιον ή ακόμα και μια φαντασία, μπορούν να δημιουργήσουν έρωτα και ακόμα και αν ο έρωτας μερικές φορές παροδικός, σίγουρα ξέρω ότι όταν υπάρχει μας κάνει να νιώθουμε τόσο δυνατοί που θα μπορούσαμε να κατακτήσουμε τον κόσμο. Και αυτό δημιουργεί έναν κόσμο όμορφο. Άρα ναι, αν με ρωτάτε, διανύουμε τη «χρυσή εποχή» και ας μη το γνωρίζουμε και αυτό γιατί εμείς Είμαστε ο Έρωτας.

Δανάη Επιθυμιάδη

Υποψήφια για Βραβείο Μικρού Μήκους Σπουδαστικής Ταινίας για το «Όλο το Χρόνο του Κόσμου». Προβολή στον κινηματογράφο Τριανόν την Τετάρτη 25 Μαΐου στις 19:45.

Όταν βγήκε στους κινηματογράφους, πήγαμε με τη μαμά να το δούμε.

Είναι η σκηνή όπου η Εστέλα πάει για πρώτη φορά στο σπίτι του Φιν. Μπαίνει στο δωμάτιό του. Ο τοίχος του, καλυμμένος με πορτρέτα της που έχει ζωγραφίσει εκείνος. Παντού «Εστέλες» σε διαφορετικές διαστάσεις και χρώματα. Εκείνη, η πραγματική, στέκεται ανάμεσά τους. Φοράει ένα στράπλες φόρεμα σε σμαραγδί απόχρωση και μία λευκή ζώνη που αναδεικνύει τη μικροσκοπική της μέση. Τα ξανθά μαλλιά της, μακρυά και πιασμένα μισά-μισά. Φοράει σκουλαρίκια από πέρλες. Η ομορφιά της είναι συντριπτική, ακόμα και το οξυγόνο στο δωμάτιο έχει συμπιεστεί για να της κάνει χώρο. Ο Φιν αναπνέει με δυσκολία. Κάθεται στον πράσινο καναπέ όσο εκείνη περιφέρεται ανάμεσα στα πορτρέτα της. Περπατάει νωχελικά με την βραδύτητα που επιτρέπεται μόνο σε βασιλιάδες και δικαστές. Της ανήκει το δωμάτιο του και ο κόσμος όλος. Στέκεται μπροστά από ένα πορτρέτο της. Αυτό που την έχει ζωγραφίσει ο ίδιος, με τα μαλλιά της λιτά και χωρίστρα στο πλάι. «I don't wear my hair like that anymore» του λέει, «But you should», της απαντάει, «Do you like it that way?», τον κόβει.

Για κάθε λέξη που βγαίνει απ' το στόμα της, νιώθει τη δόνηση του αέρα βαθιά μέσα στο σώμα του. Αν εκείνη αποφάσιζε ξαφνικά να τρέξει, εκείνος θα λαχάνιαζε. Η Εστέλα τον πλησιάζει, στέκεται ακριβώς μπροστά του και τον κοιτάει. Όχι, δεν τον κοιτάει. Τον καρφώνει με τα μάτια της. Σκίζει με τα μάτια της τις πτυχώσεις της επιδερμίδας του, παραμερίζει αγγεία και φλεβίδια και μπαίνει μέσα του.

Εκείνος κοιτάει το πάτωμα. Αν σηκώσει αυτή τη στιγμή το βλέμμα του, κάτι τρομερό μπορεί να συμβεί. Η ανάσα της γαργαλάει το δέρμα του, κάνει τις τρίχες στον σβέρκο του να ξεσηκώνονται, να επαναστατούν. Θέλουν να πάνε να την βρουν. Να την φιλήσουν αυτές αφού εκείνος δε βρίσκει το θάρρος. Να την φιλήσουν απ'άκρη σ'άκρη σ'όλο της το κορμί.

Η Εστέλα βάζει το γόνατό της ανάμεσα στα πόδια του, ο Φιν βάζει το χέρι του κάτω από το φόρεμά της και η μαμά βάζει το χέρι της να μου κλείσει τα μάτια. Είμαι στο σκοτάδι ενώ ακούω τα βογγητά και τις ανάσες του Φιν και της Εστέλας. Δευτερόλεπτα μετά που η μαμά συνειδητοποιεί ότι δεν πρόκειται και για τσόντα, κατεβάζει διστακτικά το χέρι της και μ'αφήνει να δω.

Βλέπω για πρώτη φορά.

Εύη Καλογηροπούλου

Υποψήφια για Βραβείο Μικρού Μήκους Ταινίας για το «Motorway 65». Προβολή στον κινηματογράφο Τριανόν την Τετάρτη 25 Μαΐου στις 22:15.

Αγαπημένη ταινία έρωτα, έλξης και ζήλειας είναι η ταινία «Beau Travail» της Claire Dennis.

Κάθε φορά που ο λοχαγός ερχότανε πιο κοντά με τον όμορφο στρατιώτη της λεγεώνας ο θεατής  ηλεκτρίζεται και νιώθει συναισθηματικά φορτισμένος. Γενικά η έννοια ρομαντικό και ρομαντική ταινία είναι κάπως υποκειμενικό και σίγουρα υπόκειται σε στερεοτυπικές αφηγήσεις. 

Ρομαντικό είναι ένας έρωτας που δεν μπορεί να εκπληρωθεί  λόγω κάποιων κοινωνικών εμποδίων.

Ρομαντικό ίσως να είναι ένας άνθρωπος να μην εκφράσει ποτέ το συναίσθημα του σε έναν άλλο άνθρωπο από ντροπή, ανασφάλεια. Παράλληλα όμως και αυτό μπορεί να μην είναι ρομαντικό και να είσαι πολύ αδύναμος κάτι που δεν είναι τόσο ρομαντικό. 

Άρης Καπλανίδης και Ηλίας Ρουμελιώτης

Υποψήφιοι για Βραβείο Μικρού Μήκους Ταινίας Animation για το «Από το Μπαλκόνι». Προβολή στον κινηματογράφο Τριανόν την Τετάρτη 25 Μαΐου στις 19:45.

Στα 1970s γυρίστηκαν αριστουργήματα του Αμερικάνικου Κινηματογράφου. Ταινίες που εξερευνούν την ανθρώπινη φύση και τα όρια της κινηματογραφικής φόρμας, αντιμετωπίζοντάς το κοινό ως ενήλικα σκεπτόμενα άτομα. Και το 1976, βγήκε το Rocky…

Η ταινία ερευνά την έννοια της «νίκης», αποσαθρώνοντας το οικοδόμημα του «αυτοδημιούργητου άντρα» και της εγγενούς «φιλοδοξίας» του Αμερικάνικου Ονείρου, γιατί ο πρωταγωνιστής είναι ένας «λειψός» άνθρωπος, ένας αθλητής στη δύση της σταδιοδρομίας του, που δεν στοχεύει στην νίκη του επικείμενου αγώνα, αλλά να «στέκεται όρθιος όταν χτυπήσει το καμπανάκι».

Στόχο τον οποίο «πετυχαίνει» αποκλειστικά χάρη στην στήριξη άλλων λειψών ανθρώπων: μιας «έξυπνης / ντροπαλής» γυναίκας, ενός άξεστου φίλου, ενός πληγωμένου από το σύστημα προπονητή, ενός εκβιαστή μαφιόζου και εντέλει της κατεστραμμένης οικονομικά κοινότητας της Philadelphia, υπογραμμίζοντας την σημασία του ονόματος της. Το λέει και στο τέλος: «Τα καταφέραμε!» Όμως ποιος αθλητής πορεύεται χωρίς φιλοδοξία; Ποιος τρέχει κι ας ξέρει ότι θα βγει τελευταίος; Ένας ρομαντικός άνθρωπος. Να ποιος!

Μέσα από σκηνές που έχουν στηθεί ώστε να μοιάζουν καθημερινές, χωρίς σκηνοθετική επίδειξη δυνατοτήτων, φλερτάρουν με το απλοϊκό ενώ υπογείως σχηματοποιούν μια ανεπιτήδευτη φιλοσοφία: Οι αξίες του -αφελή μεν- «Πετράκη» περιορίζονται στην συλλογικότητα, την ενσυναίσθηση και φυσικά την αγάπη.

Και μιλώντας για αγάπη, η ψυχή της ταινίας, που ανθίζει εντός κάδρου χωρίς όμως να χάσει την ταυτότητά της, είναι η Άντριαν. Ένας γυναικείος χαρακτήρας που αντίθετα με τα κινηματογραφικά κλισέ, δεν ορίζεται από αυτά που προσφέρει στον πρωταγωνιστή, αλλά από την διαφορετικότητά της που λάμπει σε αντιπαραβολή με αυτόν. Μια αμερικάνικη ταινία στην οποία η συστολή δεν είναι κουσούρι, ούτε εμπόδιο που πρέπει να ξεπεραστεί στο τέλος της τρίτης πράξης. Εδώ, η αγάπη είναι η ένωση δύο ανθρώπων που «μαζί γεμίζουν κενά». Η Άντριαν διεκδικεί τον περισσότερο χρόνο της ταινίας, περιορίζοντας τον αγώνα στα (προ)τελευταία λεπτά και η άποψή της για την βία του αθλήματος «βάφει» την αποκρουστική εξέλιξη του. Σημ: οι (πραγματικοί) αγώνες μποξ δεν καταλήγουν με τους αθλητές να παραπατούν σαν πρησμένα κομμάτια κρέας στο ρινγκ!

Και η ταινία τελειώνει με την παρακάτω σκηνή:
Το καμπανάκι χτυπά.
Τον Πετράκη δεν τον νοιάζει αν νίκησε, θέλει μόνο να δει την Άντριαν.
Και δώστου τρεχάλα η αδερφή του Κόππολα.
Στο δρόμο πέφτει το καπέλο της.
Φτάνει στο ρίνγκ και ο Πώλι -κρυφά- της σηκώνει τα σκοινιά να περάσει, κρύβοντάς την από τον σεκιουριτά που εμποδίζει τον ίδιο να ανέβει.
Όταν τελικά συναντιούνται, ο Rocky την ρωτά αφελέστατα «που είναι το καπέλο σου;».
Εκεί, οι δύο αυτοί λειψοί άνθρωποι λένε «σε αγαπώ» για πρώτη φορά ο ένας στον άλλο… και ο Bill Conti τα δίνει όλα από πίσω στο soundtrack…

…Οπότε ναι, η αγαπημένη μας ρομαντική ταινία είναι το Ρόκυ με τον Σταλόνε!

Σέργιος Κοτσόβουλος

Υποψήφιος για Βραβείο Μικρού Μήκους Ταινίας Animation για το «Echo». Προβολή στον κινηματογράφο Τριανόν την Τετάρτη 25 Μαΐου στις 19:45.

Δεν έχω μία αγαπημένη ρομαντική σκηνή, αλλά από το τέλος της εφηβείας μου, μια ρομαντική σκηνή που έχω χαραγμένη στη μνήμη μου είναι το «τηλεφώνημα» της Julie Delpy στον Ethan Hawke στην ταινία του Rick Linklater «Before Sunrise» (1995).

Το συγκείμενο της σκηνής είναι, ο Jessie (Ethan Hawke) και η Celine (Julie Delpy)  κάθονται σε ένα καφέ. Τους έχουμε δει μέχρι τότε να συζητούν περί ανέμων και υδάτων, φιλοσοφικά για το τι πιστεύουν, αλλά δεν έχουν πραγματικά ανοιχτεί μεταξύ τους μέχρι εκείνη τη στιγμή.

Το τι πραγματικά πρεσβέβουν θα αποκαλυφθεί στους θεατές οταν η Celine θα σχηματίσει τηλέφωνο με τα δάχτυλά της και θα πεί στον Jessie οτι καλεί μια φίλη της στη Γαλλία.  Λέει «ντριν» (ring) και κάνει νόημα στον Jessie να το «σηκώσει». Αυτός την ακούει και κάνει πως κρατάει ακουστικό με το χέρι του. Ακολουθούν οι πιο βαθιές εξομολογήσεις σε μια σκηνή που δείχνει απλή.

Με μόλις δύο αμόρσες/over the shoulder, και ένα διπλό που χρησιμοποιεται μόλις μια φορά, δημιουργείται μια αμεσότητα απο τους ηθοποιους που καθίστανται ευάλωτοι και προσιτοί από το πρώτο cut. Η ελευθερία που δίνει ο Linklater στους ηθοποιούς, στους οποίους δίνει και co- writing credit στα sequel, κάνει μία τεχνικά απλή σκηνή να είναι αξιομνημόνευτη για μένα, και μάθημα για όλα μας.

Μέμη Κούπα

Υποψήφια για Βραβείο Μικρού Μήκους Ταινίας για το «Όλα τα Πλάσματα της Νύχτας». Προβολή στον κινηματογράφο Τριανόν την Τετάρτη 25 Μαΐου στις 22:15.

Ανατρέχω σε αυτή την ταινία ξανά και ξανά, ξεκινώντας από την αρχή που ουσιαστικά είναι και το τέλος της ιστορίας ή και αντίστροφα. Φτάνοντας στην σκηνή του τέλους, η σεκάνς της αρχής με καθηλώνει συναισθηματικά. Σχεδόν με στοιχειώνει.

Βρισκόμαστε στην σύγχρονη εποχή – πριν ταξιδέψουμε στο μακρινό παρελθόν μέσω της αφήγησης. Μια τυχαία δράση μας αποκαλύπτει αποστασιοποιημένα μια αινιγματική εικόνα με τεράστια συγκινησιακή δύναμη. Δύο ανθρώπινοι σκελετοί δίπλα-δίπλα μέσα στο χώμα. Πώς βρέθηκαν εκεί; Σε ποια πρόσωπα ανήκαν; Δολοφονήθηκαν βίαια ή απλά ξεκουράζονται στην αιωνιότητα; 

Σημασία έχει ότι είναι μαζί.
Δεν πέθαναν μόνοι.
Πρέπει να ήταν δύο φίλοι ενωμένοι στην ζωή και τον θάνατο.

Μας το δηλώνει ο στίχος του Ουίλιαμ Μπλέικ από τις «Παροιμίες της Κόλασης», με τον οποίο η Kelly Reichardt μας εισάγει στην ιστορία. «’Για το πουλί μια φωλιά, για την αράχνη ένας ιστός, για τον άνθρωπο η φιλία.’»

Είναι ένα buddy movie λοιπόν, κι όταν πλέον μας συστήνονται οι δύο κεντρικοί χαρακτήρες, ανακαλύπτουμε ένα απ’ τα πιο αλλόκοτα κινηματογραφικά ζευγάρια, με εξαιρετική όμως χημεία. Ο Κίνγκ Λου, κοσμογυρισμένος Ασιάτης και ο Κούκι, εσωστρεφής τυχοδιώκτης βρίσκονται στην Αμερική στις απαρχές του 19ου αιώνα, και η φιλία που γεννιέται μεταξύ τους καταφέρνει να ανατρέψει τα δεδομένα που θέλουν τον ανταγωνισμό να διέπει τις ανθρώπινες σχέσεις.

Θα στηρίξουν ο ένας τον άλλον και θα σταθούν με τρυφερότητα στο ύψος της ύπαρξης, απέναντι σ’ έναν κόσμο απειλητικό, που τον κινεί η απληστία. Κι ας είναι τυχοδιώκτες που προσπαθούν να επιζήσουν κλέβοντας το γάλα της «Πρώτης Αγελάδας», θα γυρίσουν την πλάτη στον καπιταλισμό που διαβρώνει τις συνειδήσεις των γύρω τους.

Με γάλα, χώμα και ενσυναίσθηση είναι φτιαγμένη αυτή η σπουδαία ρομαντική και ταυτόχρονα πολιτική ταινία. Κι όταν κυνηγημένοι και πληγωμένοι στο τέλος, οι δύο φίλοι θα ξαποστάσουν δίπλα-δίπλα πάνω στη γη, η σκηνοθέτης αυτής της χαμηλόφωνης ταινίας, με μεγάλη συναισθηματική γενναιοδωρία θα μας ψιθυρίσει ότι η φιλία είναι τελικά η πιο αποκρυσταλλωμένη, η πιο διαυγής μορφή του έρωτα.

Η πιο ανθρώπινη.

Μιχαήλ Λαουλάκος

Υποψήφιος για Βραβείο Μικρού Μήκους Σπουδαστικής Ταινίας για το «Δεν Έμεινε Καμία από τις Αδελφές Τατά». Προβολή στον κινηματογράφο Τριανόν την Τετάρτη 25 Μαΐου στις 19:45.

Νομίζω ήμουν στις αρχές του λυκείου, όταν ένα απόγευμα ο αδερφός μου έβαλε να δει μια ταινία, όπως συνήθιζε. Μόλις ξεκίνησε η ταινία, έκατσα κι εγώ εκεί.

Διαβάζοντας τον τίτλο «Δαμάζοντας τα Κύματα», θεώρησα πως θα είναι μία ακόμα γλυκανάλατη, προσεγμένη βρετανική ταινία εποχής. Όμως, βλέποντας την ιστορία της Bess McNeill να ξεδιπλώνεται ανάμεσα σ’ αυτά τα νεκρά σκωτσέζικα τοπία, βρισκόμουν σε μια παράξενη κατάσταση, όπου απ’ τη μία ένιωθα εκτεθειμένος μπροστά σε κάτι πρωτοφανές και σοκαριστικό και απ’ την άλλη, όλο αυτό που έβλεπα μου δημιουργούσε μια ιδιαίτερη αίσθηση οικειότητας, που δεν μπορούσα να καταλάβω από πού προέκυπτε. Αφού τελείωσε, την σκεφτόμουν για ώρα, χωρίς να μπορώ να φτάσω σε κάποιο συμπέρασμα.

Τελικά συνειδητοποιώ πως δεν μπορώ να πω πολλά γι’ αυτή την ταινία, πράγμα το οποίο θεωρώ μάλλον καλό, μπορώ όμως να πω με σιγουριά πως δεν είδα κάτι πιο ερωτικό έκτοτε και αυτό που κατάλαβα, όταν την ξαναείδα μετά από λίγα χρόνια, ψάχνοντας να βρω γιατί ένιωσα οικεία μέσα σε όλο αυτο το ψυχρό και αυστηρό θέαμα, ήταν πως, παρά τον ασυνήθιστο και απογυμνωμένο τρόπο με τον οποίο αποτυπώνεται ο έρωτας, παρά τον κυνισμό και την τραγικότητα, στον πυρήνα της βρίσκεται πάντα ο ρομαντισμός, είτε είναι καλά κρυμμένος στα άδεια μελαγχολικά τοπία είτε βρίσκεται μέσα στον ήχο μιας καμπάνας.

Μεγαλύτερη σημασία όμως, έχει ο χαρακτήρας της Bess, βουτηγμένος στο ρομαντισμό, όχι ως αποτέλεσμα κάποιας επιβεβλημένης, ηθικίστικης, κοινωνικής σύμβασης, αλλά ως μονόδρομος. Σαν κάτι που δεν μπορεί παρά να είναι αυτό που είναι. Και σίγουρα αυτό φαίνεται από τη στάση της απέναντι στον Jan, τον άνθρωπο που ποτέ δε μαθαίνουμε πώς γνώρισε και ερωτεύτηκε, τον άνθρωπο που, όταν πια δεν μπορεί να της προσφέρει όσα πριν, εκείνη συνεχίζει να τον αγαπάει ακριβώς με τον ίδιο τρόπο και τελικά, δέχεται να διασυρθεί, να χάσει τα πάντα και να πάει χαμογελαστή στο θάνατο για χάρη του.

Όμως αυτό που ξεχωρίζει πραγματικά την Bess από τους άλλους χαρακτήρες, είναι ο ρομαντισμός ως στάση απέναντι σε όλους τους ανθρώπους και ολόκληρη τη ζωή. Ο τρόπος ύπαρξής της, γεμάτος αυτονόητη αγάπη και εκτίμηση για τον άλλο. Και βλέποντας ξανά και ξανά αυτή την ταινία, αυτό που με κρατά μέχρι το τέλος δεν είναι ποτέ κάποια αγανάκτηση ή κάποια ανάγκη για κοινωνική δικαίωση ενός ταλαιπωρημένου και περιφρονημένου ανθρώπου, αλλά η ομορφιά του ανθρώπου που αρνείται τον εαυτό του για χάρη του άλλου.

Αριάδνη Αγγελική Θυθρονίτου Λήτου

Υποψήφια για Βραβείο Μικρού Μήκους Σπουδαστικής Ταινίας για το «Άντε ντε». Προβολή στον κινηματογράφο Τριανόν την Τετάρτη 25 Μαΐου στις 19:45.

Μανώλης Μαυρής

Υποψήφιος για Βραβείο Μικρού Μήκους Ταινίας για το «Brutalia, Εργάσιμες Μέρες». Προβολή στον κινηματογράφο Τριανόν την Τετάρτη 25 Μαΐου στις 22:15.

Η ταινία για την οποία θα ήθελα να μιλήσω είναι το «Πού είναι το σπίτι του φίλου μου» (1987) του Αμπάς Κιαροστάμι. Είναι η πρώτη από τις τρεις αλληλένδετες ταινίες της «τριλογίας του Koker», που πήρε το όνομά της από το χωριό του βόρειου Ιράν όπου διαδραματίζονται.

Καθώς ξεκινά η ταινία, ο Ahmad -ένας οκτάχρονος μαθητής δημοτικού- παρακολουθεί τον δάσκαλό του να επιπλήττει τον συμμαθητή του Mohammad, επειδή απέτυχε επανειλημμένα να χρησιμοποιήσει το σημειωματάριό του για την εργασία του. Ο καθηγητής απειλεί τον Mohammad ότι αν την επόμενη φορά δεν έχει κάνει την εργασία στο τετράδιό του θα αποβληθεί. Στο σχόλασμα ο Ahmad παίρνει κατά λάθος το τετράδιο του Mohammad. Όταν επιστρέφει σπίτι, ο Ahmad βοηθά τη μητέρα του στις δουλειές του νοικοκυριού και κάποια στιγμή ανοίγοντας την τσάντα του  αντιλαμβάνεται τι έχει συμβεί. Σκέφτεται ότι αν δεν πάει το τετράδιο στον Mohammad, εκείνος θα αποβληθεί από το σχολείο. Παρακούοντας τις εντολές της μητέρας του, ο Ahmad αποφασίζει να αναζητήσει μόνος του το σπίτι του Mohammad, που βρίσκεται στο διπλανό χωριό.

Ο Κιαροστάμι, μάστορας της απλότητας, δημιουργεί ποίηση και σασπένς. Ο μικρός Ahmad ξεκινά ένα ταξίδι, ενώ δεν έχει ξαναφύγει ποτέ από το χωριό του. Αναζητά βοήθεια από τους μεγάλους, οι οδηγίες των οποίων ωστόσο δεν είναι ποτέ ξεκάθαρες. Κανείς δεν τον παίρνει στα σοβαρά.

Η αναζήτησή του Ahmad καταλήγει να γίνεται ένα αποκαλυπτικό λαογραφικό πορτρέτο της αγροτικής ιρανικής κοινωνίας, σε όλο της τον πλούτο και την πολυπλοκότητα. Παράλληλα, αποκαλύπτεται ένα σύμπαν στο οποίο τα παιδιά υπόκεινται στους κανόνες και την εξουσία των ενηλίκων. Ο Κιαροστάμι παρουσιάζει την επιβολή της υπακοής και τον φόβο της τιμωρίας που νιώθουν τα παιδιά, σχολιάζοντας ότι και εκείνα ανήκουν σε μια λίγο-πολύ καταπιεσμένη μειονότητα, την παιδική μικροκοινωνία. Πάνω απ' όλα όμως η ταινία γίνεται μια συγκινητική παραβολή για την έννοια της προσωπικής ευθύνης.

Ο Κιαροστάμι παίρνει μια απλή υπόθεση (ένα αγόρι ψάχνει για το σπίτι του συμμαθητή του, του οποίου πήρε κατά λάθος το σχολικό τετράδιο) και την μεταμορφώνει σε μια θαυματουργή παιδική περιπέτεια της καθημερινότητας. Καθώς το ταξίδι του ήρωα είναι μια φαινομενικά απλή υπόθεση, το στυλ ρεαλισμού του Κιαροστάμι χαρακτηρίζεται από μια οικονομία φόρμας - κινείται μεταξύ του ντοκιμαντέρ παρατήρησης και της μυθοπλασίας. Με αυτόν τον τρόπο ο Κιαροστάμι ζητά από τον θεατή να αλληλεπιδράσει με την αφήγηση, να πιάσει και να πλέξει τα νήματα της, να «μπει» και ο ίδιος μέσα στην ιστορία.

Ως παιδί έχω νιώσει ακριβώς το ίδιο συναίσθημα : «αν δεν πάω το τετράδιο στον φίλο μου θα τον διώξουν». Το έντονο αίσθημα της ηθικής, της ευθύνης απέναντι στον φίλο.  Η ταινία αυτή με έκανε να θυμηθώ πώς κάτι τόσο ασήμαντο γιγαντώνεται στο μυαλό ενός παιδιού και μοιάζει με την συντέλεια του κόσμου. Ένα μικρό συμβάν τροφοδοτεί την επιτακτική ανάγκη ενός παιδιού να σώσει τον φίλο του από τη μοίρα της σκληρής τιμωρίας του δασκάλου. Πρόκειται για ένα τόσο τρυφερό και γενναιόδωρο συναίσθημα που μπορεί να δημιουργήσει μόνο η παιδική φιλία. Βρίσκω βαθιά συγκινητικό το γεγονός ότι ο Κιαροστάμι εστίασε στον μικρόκοσμο των παιδιών, σε ένα τόσο ασήμαντο γεγονός, μέσω του οποίου κατάφερε να μιλήσει για τόσα πολλά θέματα. Αφηγήθηκε με αριστουργηματική λεπτότητα μια ιστορία «αόρατη» για τα μάτια των ενηλίκων, μια «κρυφή» περιπέτεια «ζωής και θανάτου» για τον μικρό ήρωα της ταινίας. Μια ιστορία ταπεινή, που δεν κραυγάζει. Ευαίσθητη και βαθιά. Μια σκέψη που είναι πυρηνικά ρομαντική.

Βίβιαν Παπαγεωργίου

Υποψήφια για Βραβείο Μικρού Μήκους Ταινίας Animation για το «Απολεσθέντα». Προβολή στον κινηματογράφο Τριανόν την Τετάρτη 25 Μαΐου στις 19:45.

Ο έρωτας και το τι είναι ερωτικό ή ρομαντικό στο σινεμά προφανώς σημαίνει διαφορετικά πράγματα για τον καθένα. Η ταινία μου «Απολεσθέντα» με την οποία συμμετέχω φέτος στις υποψηφιότητες της Ακαδημίας, είναι μια ταινία τρυφερή και ρομαντική με τον τρόπο της και εντελώς διαφορετική από τις προηγούμενες δουλειές μου. Όταν όμως μου ζητήθηκε να γράψω κάτι για τον έρωτα στο σινεμά, το μόνο που τριγύριζε στο μυαλό μου ήταν ένα όνομα: David Cronenberg.

Είμαι απόλυτα ερωτευμένη με το έργο του και με τον ίδιο ως καλλιτέχνη. Είναι ένας δημιουργός που θαυμάζω απεριόριστα για τους παράξενους κόσμους που δημιουργεί και για τις ερμηνείες που καταφέρνει να αποσπάσει από τους ηθοποιούς του. Ένας έρωτας που κρατάει πολλά χρόνια τώρα, όταν πολύ πριν αποφασίσω να ασχοληθώ με τον κινηματογράφο, είδα την ταινία «Naked Lunch». Ήταν μια ταινία αποκάλυψη που με συγκλόνισε με τις εικόνες της και που χρόνια μετά, παραμένει η αγαπημένη μου.

Η ερωτική σκηνή ανάμεσα στον William και την Joan είναι μια σκηνή που με σοκάρει με την ομορφιά της, μια ομορφιά παράξενη που ακροβατεί ανάμεσα στον ρομαντισμό και στην διαστροφή. Η Joan γράφει στην αραβική γραφομηχανή «…κάτι ερωτικό… σεξουαλικό, λάγνο…» και η γραφομηχανή μετατρέπεται στο sex-blob, ένα παράξενο πλάσμα με αποφύσεις που μοιάζουν με σεξουαλικά όργανα, και παίρνει μέρος στο ερωτικό τους παιχνίδι. Αυτή η σκηνή -κατά την άποψη μου- συνοψίζει την ουσία της ταινίας:

Ο Cronenberg εικονογραφεί ένα ερωτικό τρίο με ποιητικό τρόπο και συμβολικές προεκτάσεις. Ο William -το alter ego του Burroughs- ερωτοτροπεί με μια γραφομηχανή, με τις λέξεις και εν τέλει με την ίδια την λογοτεχνία με ‘σάρκα και οστά’. Η διαδικασία της συγγραφής είναι για τον ήρωα -όπως κάθε δημιουργία ενός καλλιτεχνικού έργου- επίπονη και παράλληλα λυτρωτική.

Καθώς είχα την τύχη κάποια στιγμή στην ζωή μου να μιλήσω με τον David Cronenberg για μόλις 5 λεπτά, ήταν από τα πιο συγκλονιστικά λεπτά της ζωής μου, η στιγμή εκείνη που το αντικείμενο του «πόθου» σου βρίσκεται μπροστά σου, για να ανακαλύψω παράλληλα πως είναι ένας γλυκός άνθρωπος με χιούμορ και για τον λόγο αυτό παραμένω αθεράπευτα ‘ερωτευμένη’ μαζί του. Ίσως η ταινία του αυτή να ήταν που πυροδότησε την ανάγκη μου να ασχοληθώ κι εγώ με τον κινηματογράφο, ίσως να γινόταν έτσι κι αλλιώς. Το σίγουρο είναι πως έρωτας για μένα είναι ο ίδιος ο κινηματογράφος, και κάθε φορά που φτιάχνω ένα έργο με κάνει να πονάω και να υποφέρω αλλά που δεν μπορώ χωρίς αυτόν!

Νίκος Τσεμπερόπουλος

Υποψήφιος για Βραβείο Μικρού Μήκους Ταινίας για το «Soul Food». Προβολή στον κινηματογράφο Τριανόν την Τετάρτη 25 Μαΐου στις 22:15.

Ρομαντική ταινία. Ρομαντική σκηνή. Τί είναι ρομαντικό στο σινεμά, (εκτός από το ίδιο το σινεμά); Αν υπήρχε ρομαντζομετρητής θα έλεγα ότι έχω γίνει μάρτυρας των μέγιστων τιμών ρομαντισμού σε ταινίες με πρωταγωνιστικά δίδυμα που μέσα από τη σχέση τους φτιάχνουν έναν δικό τους μοναδικό και ιδιαίτερο κόσμο (πχ Syd and Nancy, Thelma and Louise, Midnight Cowboy, Betty Blue). Ένα φανταστικό σημείο/κόσμο/σύμπαν που έχει φτιαχτεί από τους δυο τους, ο οποίος έχει τους δικούς του κανόνες και στο οποίο μπορούν να συνυπάρξουν μόνο αυτοί και κανείς άλλος. (Σημείωση άνευ ή και με σημασιά: σε όλες τις παραπάνω ταινίες, ο ένας ή και οι δύο πρωταγωνιστές οδηγούνται στην αυτοκαταστροφή).

Το «Θα έρθει η μέρα και για μας» (Notre Jour Viendra, 2010), εκτός από αριστούργημα, είναι ακριβώς αυτό. Μία βίαιη, αλλά άκρως ρομαντική ιστορία δύο απόκληρων που ενώνονται και φτιάχνουν στην πορεία τους αυτό το μαγικό σημείο/κόσμο/σύμπαν.

Δύο κοκκινομάλληδες τρέχουν να ξεφύγουν από μία αόριστη απειλή, έχοντας βάλει μόλις φωτιά στο αυτοκίνητο που οδηγούσαν. Ο ένας είναι τραυματισμένος και ο άλλος τον βοηθάει να σταθεί στα πόδια του για να τρέξουν προς την ουτοπία μιας χώρας όπου ζουν μόνο κατανοητικοί και αδελφομένοι, κατατρεγμένοι κοκκινομάλληδες που θα τους υποδεχτούν με ανοιχτές αγκαλιές και θα ζήσουν όλοι μαζί ευτυχισμένοι για πάντα. (Cheesy, όπως και η έννοια της ουτοπίας. Αλλά και ρομαντική αντίστοιχα). Αυτή η σκηνή -που είναι και η τελευταία του έργου- μπορεί να συνοψίσει και όλη την υπόθεση της ταινίας του μικρού Γαβρά. Και είναι για μένα όσο ρομαντική μπορεί να είναι μία σκηνή. Αλλά και μία ταινία.

Το αυτοκίνητο φλέγεται στο background ενώ αυτοί σκαρφαλώνουν με δυσκολία έναν τοίχο, για να οδηγηθούν σε ένα έτοιμο προς απογείωση αερόστατο που είναι έτοιμο να πάει βόλτα δύο ανυποψίαστους τουρίστες. Κατεβάζουν τους τρομαγμένους τουρίστες, ανεβαίνουν στο αερόστατο και απογειώνονται. Τα τραύματα του ενός, τον κάνουν να χάσει σχεδόν τις αισθήσεις του αλλά δεν τον νοιάζει αν θα πεθάνει ή όχι. Είναι αγκαλιά με τον αγαπημένο του άνθρωπο στον κόσμο. Κι ας μην είναι σίγουροι ότι θα καταφέρουν να φτάσουν τελικά στην ουτοπία τους, αυτό που βρήκαν, ήταν ο ένας τον άλλον και τελικά ο καθένας τον εαυτό του, μέσα από τα μάτια του άλλου. Έχουν γίνει αδέρφια, φίλοι, γονείς, γιοι, σύντροφοι, οικογένεια. Έχουν γίνει, αυτοί οι ίδιοι, η ουτοπία που ψάχνουν σε όλη την ταινία.

Τελικά η γη της επαγγελίας τους είναι η σχέση τους. Και η σχέση τους είναι αυτό το φανταστικό σημείο/κόσμος/σύμπαν που έφτιαξαν οι δυο τους.

ΑΝΑΛΥΤΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΠΡΟΒΟΛΩΝ ΥΠΟΨΗΦΙΩΝ ΜΙΚΡΟΥ ΜΗΚΟΥΣ

ΤΡΙΑΝΟΝ

Τετάρτη 25 Μαΐου | Τριανόν (Κοδριγκτώνος 21) | Είσοδος ελεύθερη  
PleAse be kind, rewInd σε συνεργασία με το ACADDEMIA 

Η Ελληνική Ακαδημία Κινηματογράφου ενώνει τις δυνάμεις της με το Acaddemia, την εκπαιδευτική πρωτοβουλία του πρωτοποριακού Φεστιβάλ ADD. Μια σειρά από προβολές κάνει rewind στις καλύτερες μικρού μήκους ταινίες της περσινής παραγωγής, ενώ ένα ηχητικό installation επανασυστήνει τις υποψήφιες για ΙΡΙΣ Πρωτότυπης Μουσικής ταινίες. Από νωρίς το απόγευμα μέχρι αργά το βράδυ θα προβληθούν οι υποψήφιες για Ίρις ταινίες στις κατηγορίες Μικρού Μήκους Ταινίας, Σπουδαστικής, Animation. Οι προβολές θα χωριστούν σε Α και Β μέρος, ενώ ενδιάμεσα ο Σκωτσέζος, με έδρα το Βερολίνο, sound artist Claude Speeed, θα παρουσιάσει το PleAse be kind, rewΙnd, ένα ξεχωριστό ιντερλούδιο-ηχητικό γλυπτό. Τα πέντε υποψήφια soundtracks στην κατηγορίας Πρωτότυπης Μουσικής μετατρέπονται σε οπτικοακουστικά installations, μέσα από την χρήση τεχνολογίας τεχνητής νοημοσύνης, ανοίγοντας μια δημιουργική συζήτηση ανάμεσα στο τελικό όραμα ενός καλλιτέχνη και το πώς αυτό μπορεί να επανερμηνευτεί με την χρήση ΑΙ τεχνολογίας. Στο τέλος της βραδιάς, δημιουργοί και θεατές θα έχουν την ευκαιρία να απολαύσουν ένα dj set με την υπογραφή του ADD. 

Τετάρτη 25 Μαΐου | 19:00
Musical intro 
Τετάρτη 25 Μαΐου | 19:45
Μικρού Μήκους Α (Σπουδαστικές & Animation) 
Άντε ντε της Αριάδνης Αγγελικής Θυφρονίτου Λήτου, 10´ 
Αστόρια του Γαβριήλ Αθανασίου, 20´ 
Δεν Εμεινε Καμία από τις Αδελφές Τατά του Μιχαήλ Λαουλάκου, 7´ 
Όλο το Χρόνο του Κόσμου της Δανάης Επιθυμιάδη, 8´ 
Bone Selector του Μάρκο Κρίμπαλη, 22´ 
192 Ναυσικάα του Άγγελου Σπάρταλη, 14´ 
Από το Μπαλκόνι του Άρη Καπλανίδη, 13´ 
Απολεσθέντα της Βίβιαν Παπαγεωργίου, 10´ 
Echo του Σέργιου Κοτσόβουλου, 12´ 
Τετάρτη 25 Μαΐου | 21:45
PleAse be kind, rewInd
Τετάρτη 25 Μαΐου | 22:15
Μικρού Μήκους Β (Μυθοπλασίας) 
Όλα τα Πλάσματα της Νύχτας της Μέμης Κούπα, 17´ 
Το Βανκούβερ της Άρτεμις Αναστασιάδου, 25´ 
A Summer Place της Αλεξάνδρας Ματθαίου, 22´ 
Brutalia, Εργάσιμες Μέρες του Μανώλη Μαυρή, 26´ 
Motorway 65 της Εύης Καλογηροπούλου, 15´ 
Soul Food του Νίκου Τσεμπερόπουλου, 24´ 
Τετάρτη 25 Μαΐου | 24:30
Drinks & Dance