12:07
10/3

Oscars 2023: Ποια ταινία θα κερδίσει; Ποια θα θέλαμε να κερδίσει; Οι προβλέψεις του ΣΙΝΕΜΑ (ΙΙΙ)

Β' ΑΝΤΡΙΚΟΣ ΡΟΛΟΣ

Στην κατηγορία του υποστηρικτικού ρόλου των ανδρών, τίποτα δεν είναι σαφέστερο στα χαρτιά από τον επικείμενο θριαμβευτή, τον 51χρονο Βιετναμέζο Κε Χούι Κουάν. Ο αγαπημένος στους παλαιότερους λόγω του ρόλου του στον 2ο Ιντιάνα Τζόουνς 39 χρόνια πριν, έχει φτιάξει μια ωραία ιστορία-διαδρομή προς το φετινό αγαλματίδιο, έχει χάσει μόνο το BAFTA, και φαντάζει σαν ένα εκ των βραβείων που θα μας κάνουν να χειροκροτάμε συγκινημένοι – ακόμα κι αν δεν συμφωνούμε όλοι με την επιλογή. Είναι η πρώτη του υποψηφιότητα. Όταν την μετατρέψει σε βραβείο θα είναι ο μόλις δεύτερος Ασιάτης που παίρνει Όσκαρ Β’ Ανδρικού και ο μόλις έκτος ασιατικής καταγωγής ηθοποιός στην ιστορία του θεσμού που κατακτά οποιοδήποτε ερμηνευτικό Όσκαρ.

Στα στοιχήματα ακολουθούν με παραπλήσιες (αλλά μακρινές) πιθανότητες, οι Μπάρι Κιόγκαν και Μπρένταν Γκλίσον από τα «Πνεύματα του Ινισέριν». 31 ο ένας, 68 ο άλλος, δεν έχουν ξαναφτάσει ποτέ εδώ, με τον Κιόγκαν να κρατά τη χαρά ότι κέρδισε το BAFTA έναντι του βιετναμέζικου τυφώνα. Για κάποιους από εμάς, «φταίει» η ταινία, και οι δύο έχουν ένα βάρος, έναν ρόλο και μια επίδραση στην πλοκή που τιμά την Ακαδημία που τους επέλεξε.

Την χρονιά της γενικής πάντως αδυναμίας στους ανδρικούς ρόλους κλείνουν ο 88χρονος Τζαντ Χιρς για τους «Fabelmans» και ο Μπράιαν Ταϊρί Χένρι, ο οποίος ανύψωσε το «Causeway», δίνοντας και κάτι στην Τζένιφερ Λόρενς να πιέζεται. Ο πρώτος είχε μια ακόμα υποψηφιότητα πριν 42 χρόνια στους «Συνηθισμένους Ανθρώπους» του Ρέντφορντ (είχε χάσει από τον Τίμοθι Χάτον στην ίδια ταινία) και για πολλούς ίσως στηριχτεί από τα πρεσβύτερα μέλη της Ακαδημίας. Ο δεύτερος, κάτι σαν Φόρεστ Γουίτακερ της γενιάς του, λόγω ποιότητας παρουσίας (και καλού ατζέντη) απολαμβάνει την ανοδική τροχιά του στο mainstream και αφήνει ίχνος που δύσκολα αψηφά κανείς. Ηλίας Δημόπουλος

Θα νικήσει: Κε Χούι Κούαν («Everything Everywhere All At Once»)
Θα θέλαμε να νικήσει: Μπάρι Κιόγκαν («Τα Πνεύματα του Ινισέριν»)

Β' ΓΥΝΑΙΚΕΙΟΣ ΡΟΛΟΣ

Αντικειμενικά μιλώντας η μεγαλύτερη, φετινή έκπληξη στην κατηγορία του Β’ Γυναικείου είναι η παρουσία της Άντζελα Μπάσετ για το «Black Panther: Wakanda Forever», ταινία του σούπερ-ηρωικού είδους που βλέπουμε συχνότερα υποψήφια σε πιο τεχνικές κατηγορίες όπως αυτές των οπτικών εφέ και του ήχου. Είναι πολύ πιθανό πως η παρουσία της Μπάσετ σε τούτη την κατηγορία θα ανοίξει τον δρόμο για συχνότερες υποψηφιότητες από το super hero, κινηματογραφικό σύμπαν, γεγονός που μόνο το μέλλον θα δείξει αν αυτό θα είναι όντως μια καλή ιδέα ή όχι.

Από τις υπόλοιπες υποψήφιες η Κέρι Κόντον, μετά την νίκη της στα BAFTA, βάζει πλώρη για την πρωτιά, με τον ρόλο της ως Σιόμπαν στα «Πνεύματα του Ινισέριν», αν και πολύ κοντά της βρίσκεται και η Χονγκ Τσάου για την υπέροχη ερμηνεία της στην «Φάλαινα» του Αρονόφσκι.

Η εκπροσώπηση σε αυτή την κατηγορία για το «Τα Πάντα Όλα» έρχεται τόσο από την υποψηφιότητα της Τζέιμι Λι Κέρτις, όσο και από εκείνη της συμπρωταγωνίστριάς της Στέφανι Σου, με την ταινία των Ντάνιελ Κουάν και Ντάνιελ Σάινερτ να βρίσκει και τους τέσσερις βασικούς της ηθοποιούς υποψήφιους στις κατηγορίες Α’ και Β’ Ανδρικού/Γυναικείου, όπως ακριβώς και «Τα Πνεύματα του Ινισέριν» του Μάρτιν ΜακΝτόνα, που θέλει επίσης τους τέσσερις, κεντρικούς του ήρωες να είναι όλοι υποψήφιοι στις κατηγορίες τους.

Σύμφωνα με το πως έχουν διαμορφωθεί τα δεδομένα μέχρι στιγμής, οι Μπάσετ-Κέρτις-Σου δύσκολα θα βρεθούν να κρατάνε το Όσκαρ, το παιχνίδι θα παιχτεί ξεκάθαρα ανάμεσα στην Κόντον και την Τσάου, πράγμα ιδιαιτέρως δύσκολο μιας που πρόκειται όντως, για δυο από τις καλύτερες ερμηνείες της σεζόν. Βαρβάρα Κοντονή

Θα κερδίσει: Κέρι Κόντον («Τα Πνεύματα του Ινισέριν»)
Θα θέλαμε να κερδίσει: Χονγκ Τσάου («Η Φάλαινα»)

Α' ΑΝΤΡΙΚΟΣ ΡΟΛΟΣ

Είναι τέτοια η ασθενικότητα (και) φέτος των ανδρικών ρόλων ώστε η πεντάδα που βλέπουμε φέτος στον Α’ Ανδρικό δεν είναι απλά η «καλύτερη», είναι και η μόνη. Ναι, κάποιοι θα έλεγαν τον Τομ Κρουζ, άλλοι τον Σάντλερ από το «Hustle», άλλοι τον πρωταγωνιστή του «Ουδέν Νεώτερον», τον Σαλαμέ του «Bones and All», ή τον μικρό του «Fabelmans» (ή ακόμα και τον Γκλίσον, αν έπαιρνε...προαγωγή από τα «Πνεύματα»), αλλά κουβέντα να γίνεται. Η πεντάδα είναι αυτή, τα σενάρια δεν επέτρεψαν λοξοκοιτάγματα, οι ταινίες ακόμα περισσότερο.

Μεγάλο φαβορί είναι ο οσκαρικά πρωτάρης Μπρένταν Φρέιζερ, στην έτερη μεγάλη ιστορία της χρονιάς μαζί με αυτήν του Κουάν. Κάποτε σταρ, πάντοτε συμπαθής, θύμα της βιομηχανίας και της ζωής, αιώνιο καλό παιδί και ωραίος άνθρωπος απ’ όσο λέει η φυσιογνωμία του, ο Φρέιζερ είναι έντιμος και ορατός σε μια ερμηνεία κρυμμένη πίσω από όγκους προσθετικών και μακιγιάζ (κατηγορία επίσης υποψήφια για Όσκαρ, αν αυτό λέει κάτι για την ερμηνεία). Η ταινία αγαπιέται τόσο που δεν μπορείς ούτε να υπαινιχθείς κάτι αρνητικό και η αλήθεια είναι ότι ψεγάδι στην δουλειά του πρωταγωνιστή που να αποδρά της σκηνοθετικής οδηγίας, μάλλον, δεν υπάρχει. Επίσης στον λόγο του θα κλαίει και το αγαλματάκι.

Οι υπόλοιποι τέσσερις είναι εκεί επίσης για πρώτη φόρα – και οι μοναδικές τους ελπίδες αντλούνται από το ότι «Η Φάλαινα» δεν είναι υποψήφια στην Καλύτερη Ταινία, κάτι που συμβαίνει μόνο σε δύο άλλους υποψήφιους, τον Όστιν Μπάτλερ («Elvis») και τον Κόλιν Φάρελ («Τα Πνεύματα του Ινισέριν»), οι οποίοι διατηρούν κάποιες ελπίδες, ο Μπάτλερ (ίσως σημαντικά) περισσότερες. Ο λόγος που το συζητάμε αυτό είναι γιατί πριν από 13 χρόνια ο Τζεφ Μπρίτζες ήταν ο τελευταίος που κέρδισε το Όσκαρ ενώ η ταινία του («Crazy Heart») απουσίαζε από την Καλύτερη Ταινία. Μπορεί λοιπόν να δει κανείς «έκπληξη» εδώ, αν και στοιχηματικά δεν πληρώνει κάτι τόσο εντυπωσιακό ώστε να λογίζεται ως τέτοια. Αν ο Μπάτλερ κατακτήσει το αγαλματίδιο θα είναι ο 5ος νεαρότερος νικητής της κατηγορίας.

Η πεντάδα συμπληρώνεται από τον 27χρονο Πολ Μεσκάλ του «Aftersun», οπότε αν κερδίσει θα είναι ο νεότερος όλων των εποχών ξεπερνώντας τον Άντριεν Μπρόντι του «Πιανίστα», και τον Μπιλ Νάι, γνωστό και ως Μπιλ Νάι τον 1ο, τον Πολύτιμο, τον Μέγα και λοιπά υποκοριστικά (sic) που χωρίς πολλά λόγια, ντεσιμπέλ και ικεσίες συμπάθειας έφτιαξε τον κ. Γουίλιαμς του «Αισθάνομαι Ζωντανός». Και δι’ αυτού έδωσε στην Ακαδημία έναν έπαινο-σταθμό για την επιλογή της στο Όσκαρ που παίρνεις κατά βάση όταν σφίγγεσαι/φωνάζεις/είσαι αληθινό πρόσωπο/είσαι μελλοθάνατος. (Ουπς!) Ηλίας Δημόπουλος

Θα νικήσει: Μπρένταν Φρέιζερ («Η Φάλαινα»)
Θα θέλαμε να νικήσει: Μπιλ Νάι («Αισθάνομαι Ζωντανός»)

Α' ΓΥΝΑΙΚΕΙΟΣ ΡΟΛΟΣ

Κατηγορία Α’ Γυναικείου και μπόλικες δόσεις από drama πάνε μαζί φέτος.
 
Ο λόγος για τις δύο βασικές διεκδικήτριες του χρυσού αγαλματιδίου, την Κέιτ Μπλάνσετ για την ερμηνεία της στο διχαστικό «Tár» και την Μισέλ Γεό για την larger than (only one) life παρουσία της στο «Τα Πάντα Όλα», που αμφότερες μοιράζονται τις ίδιες πιθανότητες να κερδίσουν το βραβείο, με την Μπλάνσετ να προηγείται μεν σε λοιπές νίκες (BAFTA, Χρυσές Σφαίρες, Βραβεία Κριτικών), την Γεό δε να βραβεύεται από το Σωματείο των Ηθοποιών, γεγονός που θολώνει εξαιρετικά τα νερά ως προς το ποια θα καταφέρει να κερδίσει τελικά το πολυπόθητο Όσκαρ.
 
Το μέχρι πρότινος μεγαλύτερο drama στην κατηγορία ήταν βέβαια αυτό με την υποψηφιότητα της – εξαιρετικής – Άντρεα Ράιζμπορο για την ερμηνεία της στο «Όσα Φέρνει η Ζωή», αναφορικά με το κατά πόσο η παρουσία της στην πεντάδα πρόκειται για περίπτωση «καθαρής» (υπο)στήριξης του ταλέντου της από τους συναδέλφους της, ή για κάποια μεθοδευμένη, σκιώδη προσπάθεια να μπει «σφήνα» από το πουθενά στην κατηγορία για το βραβείο Α’ Γυναικείου. Πολλά έκανε η Ακαδημία. Και έρευνα έκανε και συνεδριάσεις έκανε και τίποτα δεν βρήκε τελικά (εκτός ίσως από ατόφιο, υποκριτικό ταλέντο), οπότε η Ράιζμπορο έμεινε να διεκδικεί με το ερμηνευτικό της σπαθί το βραβείο.
 
Το drama θα έληγε εκεί, αν πριν από λίγες μέρες η Μισέλ Γεό δεν πόσταρε στον λογαριασμό της στο Instagram ένα άρθρο της βρετανικής Vogue, το οποίο ούτε λίγο ούτε πολύ, εξηγούσε το γιατί... δεν πρέπει να πάρει το Όσκαρ η Μπλάνσετ (καθότι έχει ήδη δύο Όσκαρ και δεν χρειάζεται άλλη επιβεβαίωση του ταλέντου της), κάνοντας παράλληλα λόγο για το πόσο σημαντικό θα ήταν για την ίδια την Γεό και για την ασιατική κοινότητα αν κερδίσει τελικά το βραβείο. Λίγο μετά η Γεό διέγραψε την ανάρτησή της, αλλά όλως περιέργως μέχρι στιγμής στην Ακαδημία δεν έχει ανοίξει ρουθούνι παρά τους, ας πούμε, αυστηρούς, οσκαρικούς κανόνες. Γιατί μωρέ Μισέλ;
 
Κατά τα άλλα τόσο η Μισέλ Γουίλιαμς («The Fabelmans»), όσο και η Άνα Ντε Άρμας («Βlonde») που συμπληρώνουν την πεντάδα των υποψηφιοτήτων, έχουν μείνει από νωρίς πίσω στην κούρσα. Βαρβάρα Κοντονή
 
Θα νικήσει: Κέιτ Μπλάνσετ («Tár»)
Θα θέλαμε να νικήσει: Άντρεα Ράιζμπορο («Όσα Φέρνει η Ζωή»)

ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ

Κάθε χρόνο υπάρχει ένας «διεθνής» εκπρόσωπος στην κατηγορία, παραδόξως αυτός φέτος δεν ήταν ο Μπέργκερ του «Ουδέν Νεώτερον από το Δυτικό Μέτωπο», αλλά ο Ρούμπεν Έστλουντ, στον οποίο αναγνωρίζουν ένα ιδιοσυγκρασιακό ύφος, οφειλόμενο για την Ακαδημία τόσο στο σενάριο, που φέρει κι αυτό την υπογραφή του, όσο και στη σκηνοθεσία. Το αυτό ισχύει και για τον ΜακΝτόνα. Αυτός ο μοναδικός τόνος είναι ένα εντελώς δικό του στοιχείο, που κάνει το σινεμά του άμεσα αναγνωρίσιμο και ξεκινάει μεν από το γράψιμο, αλλά σίγουρα δεν τελειώνει εκεί.

Μέχρι τα τέλη Οκτώβρη οι αναλυτές θεωρούσαν ότι το Όσκαρ έχει κλειδώσει και ο Σπίλμπεργκ θα μπει επιτέλους σε εκείνο το εκλεκτό κλαμπ δημιουργών με τρία βραβεία στην κατηγορία. Η μέτρια εισπρακτική πορεία της ταινίας δεν μέτρησε υπέρ της, το «Fabelmans» έχασε έδαφος και, παρά την αδιαμφισβήτητη βιρτουοζιτέ, ο Αμερικανός σκηνοθέτης θα πρέπει να περιμένει κι άλλο. Μετά έχουμε τον Τοντ Φιλντ, ο οποίος, έπειτα από αποχή δεκαέξι χρόνων, επιστρέφει με το «Τar» και είναι άλλος δημιουργός. Τέτοιo έλεγχο πάνω στο υλικό, τέτοια χειραγώγηση του φιλμικού χρόνου και τέτοια σημειολογική πυκνότητα σε ελάχιστους δημιουργούς (και δημιουργίες) συναντάς. Γεμάτο λεπτομέρειες και μυστικά που σε (προ)καλεί να ανακαλύψεις  μέσα από επαναληπτικές προβολές, το φιλμ είναι ταυτόχρονα μια ταινία της εποχής του, μια ταινία για την εποχή του, αλλά και μια ταινία που υπερβαίνει την εποχή του και την οποία θα συνεχίσουμε να συζητάμε και να αποκωδικοποιούμε στα χρόνια που θα ακολουθήσουν.

Κι από την άλλη, το φιλμ «Τα Πάντα Όλα» των Ντάνιελς είναι μια ταινία που πιάνει το zeitgeist, μια ταινία που αφουγκράζεται την αισθητική μιας γενιάς. Οι Ντάνιελ Κουάν και Ντάνιελ Σέινερτ πήραν την αισθητική των ιστοριών του tik tok, του instagram και λοιπών social media, αυτή την άνευ αιτιώδους συνάφειας εναλλαγή από το ένα «story» στο άλλο, και την ενσωμάτωσαν στην (μη) αφήγησή τους, επισημαίνοντας, όμως, ότι, ανεξάρτητα από την πολυδιάσπαση της εποχής, η ανάγκη μας να γίνουμε κατανοητοί και να κατανοήσουμε τον άλλο παραμένει ακέραια. Μπορεί σε κάποιους από εμάς το χάος της τρίτης πράξης να μοιάζει αφόρητο, αλλά μια γενιά εκεί έξω εντοπίζει σε αυτό μια ταινία που την καταλαβαίνει. Όλες οι Ενώσεις φαίνονται να αναγνωρίζουν στους Κουάν καινοτομία, μετράνε  και ο χαμηλός προϋπολογισμός και η ευκαιρία σε ένα ως επί το πλείστον ασιατικό καστ, οπότε θα χάσουν το βραβείο στην (μάλλον απίθανη) περίπτωση που «αρχιτέκτονας» του οικοδομήματος θεωρηθεί μόνο ο μοντέρ τους Πολ Ρότζερς. Γιάννης Βασιλείου

Θα νικήσει: «Τα Πάντα Όλα»
Θα θέλαμε να νικήσει: «Tar»   

ΤΑΙΝΙΑ

Και φτάνουμε στο μεγάλο βραβείο, την «οσκαρική ταινία». Γεγονός είναι πως τα τελευταία χρόνια, ο όρος έχει αλλάξει, οι επιλογές της Ακαδημίας τον έχουν νοηματοδοτήσει εκ νέου. Γιατί κάποτε θα ήταν αδιανόητο μία ξένη («Παράσιτα»), μία χειροποίητη («Nomadland») ή μία streaming («CODA») ταινία να στεφθεί μεγάλη νικήτρια της βραδιάς. Αλλά να, οι καιροί, οι ψήφοι, τα μέλη της Ακαδημίας έχουν αλλάξει και τα κριτήρια είναι κυρίως πολιτικά. Μένει να αποδειχθούν και διαχρονικά.

Όταν πρωτοκυκλοφόρησε, σχεδόν πριν ένα χρόνο (Απρίλιος ‘22), η ταινία των Ντάνιελς «Τα Πάντα Όλα» δεν είχε αξιώσεις για βραβεία. Συλλαμβάνοντας ομολογουμένως ευρηματικά την εποχή, τον τρόπο με τον οποίο καταναλώνουμε εικόνες, την αποσπασματική καθημερινότητά μας σε TikTok βιντεο-θραύσματα και insta stories, οι Ντάνιελς αφηγήθηκαν ένα οικογενειακό δράμα με το φίλτρο ενός φευγάτου ή και ακατάληπτου πολυ-σύμπαντος. Τους τελευταίους μήνες, όταν πλέον τα βραβεία των Ενώσεων, τα Gotham, τα Critics Choice Awards, τα SAG (και όχι μόνο) επισφράγισαν την ευφάνταστη κατάθεση, έγινε πλέον σαφές πως «Τα Πάντα Όλα» θα σάρωναν everything, everywhere and all at once. Η Ακαδημία ακολούθησε με 11 υποψηφιότητες.

Σε μία χρονιά, που η πολύτιμη εμπειρία της αίθουσας βάλλεται, τα μεγάλα μπλοκμπάστερ επέστρεψαν στα Όσκαρ, αλλά να που μία ιδιόρρυθμη δραματικοκοινωνικοκωμική περιπέτεια φαντασίας έρχεται να κάνει την διαφορά (έχοντας τις πλάτες της δυναμικής Α24 βέβαια). Αν τελικά η Ακαδημία κινηθεί παραδοσιακά, το βραβείο θα πάει στην σινεφιλική επιστολή-αγάπης των «The Fablemans» ή στον συγκλονιστικό ρεαλισμό του «Ουδέν Νεώτερον από το Δυτικό Μέτωπο». Προσωπικά, θα ήθελα να επιβραβευτεί το μαεστρικό επίτευγμα του Τοντ Φιλντ στο «Tar», μία ταινία υποδόριας ειρωνείας, περίτεχνο κι απαιτητικό «φυτίλι» σύγχρονης διαλεκτικής, αλλά αντιλαμβάνομαι πως η δουλειά των Ντάνιελς δεν μπορεί να αγνοηθεί. Και ίσως το μυστικό κρύβεται στον τίτλο της.

Στην ταινία «Τα Πάντα Όλα» συναντάς την πολυπολιτισμικότητα του «Avatar», την απογειωτική τρέλα του «Top Gun», την φιλοδοξία του «Elvis», την κοινωνική σάτιρα του «Τριγώνου της Θλίψης», την κινηματογραφική λατρεία των «Fabelmans», την τεχνική επάρκεια του «Ουδέν Νεώτερον από το Δυτικό Μέτωπο», την πρωτοτυπία των «Πνευμάτων του Ινισέριν», την γυναικεία ενδυνάμωση του «Women Talking» και την καίρια πολυπλοκότητα του «Tar». Και κάτι ακόμα, την εκτίμηση του κοινού. Πάνος Γκένας

Θα νικήσει: «Τα Πάντα Όλα»
Θέλουμε να νικήσει: «Tar»

Mείνετε συντονισμένοι στο ΣΙΝΕΜΑ! Την Κυριακή 12 Μαρτίου οι συντάκτες του cinemagazine.gr θα παρακολουθήσουν την 95η Τελετή Απονομής των Όσκαρ και θα ενημερώνουν διαρκώς σάιτ και σελίδες των social media με νέα και νικητές. Βάλτε κανάτες καφέ και ξενυχτήστε μαζί μας!