11:49
28/3

Οι αγαπημένες ταινίες του Σκοτ Γουόκερ. Κι ανάμεσά τους ο «Θίασος» του Αγγελόπουλου!

«Ένας Καταδικασμένος σε Θάνατο Απέδρασε» («Un Condamné à Mort s'est Echappé», 1956)
του Ρομπέρ Μπρεσόν

«Οι ταινίες του Μπρεσόν είναι η οπτική εκδοχή αυτού στο οποίο κι εγώ ο ίδιος αποσκοπώ. Ποτέ δεν χρησιμοποιεί επαγγελματίες ηθοποιούς. Αν κάποιος ακουμπά χάμω το χέρι του, ο Μπρεσόν θέλει να ξέρεις ότι κάποιος ακουμπά χάμω το χέρι του. Είναι το φαινόμενο του να είσαι άνθρωπος».

«Ο Θίασος» (1975)
του Θόδωρου Αγγελόπουλου

Το διεθνώς αναγνωρισμένο αριστούργημα του Αγγελόπουλου είναι μια ανυπέρβλητη τοιχογραφία της σύγχρονης εγχώριας Ιστορίας στο πρώτο μισό του 20ό αιώνα, μέσα από τα έργα και τις ημέρες ενός περιπλανώμενου θεατρικού μπουλουκιού.

«Η Γυναίκα με τα Σπίρτα» («Tulitikkutehtaan Τyttö», 1990) 
του Άκι Καουρισμάκι

«Πιθανόν η αγαπημένη μου ταινία του Καουρισμάκι, όσο κι αν μια τέτοια επιλογή μου είναι δύσκολη καθώς η δουλειά του συγκεκριμένου σκηνοθέτη ταιριάζει ιδιαιτέρως με τη δική μου αίσθηση του χιούμορ. Είναι σαν φιλμ του Μπρεσόν με αστεία. Κάτι όχι εύκολο να το καταφέρει κάποιος».

«The Shanghai Gesture» (1941) 
του Γιόζεφ φον Στέρνμπεργκ

Πυκνοί καπνοί από όπιο προσπαθούν να καλύψουν μια θυελλώδη ιστορία παρακμής, αποπλάνησης και ακολασίας, την οποία ο Γιόζεφ Φον Στέρνμπεργκ μεταμφίεσε σε ένα σεξουαλικά φορτισμένο και οπερετικών διαστάσεων μελόδραμα.

 «The Story of the Last Chrysanthemum» (1939) και «Utamaro and His Five Women» (1946)
του Κέντζι Μιζογκούτσι

«Το πρώτο είναι ένα από τα σημαντικότερα και πιο επιδραστικά προπολεμικά φιλμ, το δεύτερο ένα πανέμορφο παραμύθι για έναν καλλιτέχνη του "ασταθούς κόσμου" μας».

«Ο Γατόπαρδος» («Il Gattopardo», 1963)
του Λουκίνο Βισκόντι

Η πτώση της ιταλικής αριστοκρατικής τάξης και ο ερχομός μιας νέας πραγματικότητας. όπως τη σηματοδοτεί η επαναστατική άφιξη του Τζουζέπε Γκαριμπάλντι, δοσμένα σε ένα από τα μεγαλεπήβολα έπη του σινεμά.

«Οι Τέσσερις Φορές» («Le Quattro Volte», 2010)
του Μικελάντζελο Φραμαρτίνο

«Μια ταινία που αληθινά σε στοιχειώνει. Εκπληκτική, καθώς για εκτενή χρονικά διαστήματα φαινομενικά τίποτα ιδιαίτερο δεν συμβαίνει σε αυτήν και δεν υπάρχει σχεδόν καθόλου διάλογος. Παρ', όλα αυτά συλλαμβάνεις τον εαυτό σου απολύτως συνεπαρμένο από την αρχή μέχρι το τέλος, απομένοντας να αναρωτιέσαι έπειτα πώς επιτεύχθηκε τέτοιου είδους μαγεία».

«Γερτρούδη» («Gertrud», 1964) 
του Καρλ Θίοντορ Ντράγιερ

Πρώιμος φεμινιστικός ύμνος, η τελευταία ταινία που γύρισε ο μέγιστος Δανός σκηνοθέτης, τέσσερα χρόνια πριν τον θάνατό του, έτυχε εχθρικής υποδοχής και έντονων αποδοκιμασιών στην εποχή της, για να εκτιμηθεί μεταγενέστερα ως μια από τις κορυφαίες του Ντράγιερ.

«Οι Νικημένοι» («The Round-Up», 1966) 
του Μίκλος Γιάντσο

«Είδα την ταινία έξι βράδια στη σειρά, όταν κυκλοφόρησε στο Λονδίνο, το '60. Τόσο πολύ μου άρεσε!».

«Περσόνα» («Persona», 1966)
του Ίνγκμαρ Μπέρκμαν

Η παράξενη συμβιωτική σχέση που καλλιεργείται ανάμεσα σε δυο γυναίκες έδωσε αφορμή στον Σουηδό σκηνοθέτη να υπογράψει μια από τις συγκλονιστικές και πιο πρωτοποριακές ταινίες του σινεμά.

«Η Λευκή Κορδέλα» («Das Weiße Band, 2009) 
του Μίκαελ Χάνεκε

«Μια ακριβής σπουδή πάνω στη δημιουργία του Ναζισμού. Ο Χάνεκε είναι ένας από τους σπουδαίους σκηνοθέτες των καιρών μας και η συγκεκριμένη ταινία είναι, κατά τη γνώμη μου, η καλύτερή του».

«Η Κατάληψη της Εξουσίας από τον Λουδοβίκο τον 14ο» («La Prise du Pouvoir par Louis XIV», 1966)
του Ρομπέρτο Ροσελίνι

Οι δολοπλοκίες και παρασκηνιακές μηχανορραφίες που συνόδεψαν τον ερχομό του Λουδοβίκου 14ου στον βασιλικό θρόνο, το 1661, στην σημαντικότερη μιας σειράς από ιστορικές δημιουργίες που ο Ιταλός σκηνοθέτης γύρισε στην τελευταία περίοδο της καριέρας του, για λογαριασμό της τηλεόρασης. 

«Η Τελετή» («La Cérémonie», 1995)
του Κλοντ Σαμπρόλ

«Δυο εξαιρετικές κεντρικές ερμηνείες από την Ιζαμπέλ Ιπέρ και την Σαντρίν Μπονέρ σε ένα συναρπαστικό δράμα, που ο Σαμπρόλ περιέγραψε χαριτολογώντας ως την "τελευταία Μαρξιστική ταινία", στο οποίο οι μεγαλοαστοί τιμωρούνται για άλλη μια φορά με στιλ».

«Πάθος» («Passion», 1982)
του Ζαν-Λικ Γκοντάρ

Οι σύνθετες κοινωνικές, σχεσιακές και υπαρξιακές παράμετροι που πλαισιώνουν τις προσπάθειες ενός Πολωνού σκηνοθέτη να γυρίσει μια ταινία της οποίας το θέμα επιχειρεί και ο ίδιος να διασαφηνίσει σε μια από τις τελευταίες «αφηγηματικές» απόπειρες του Γκοντάρ.

«Θα το Φας το Κεφάλι σου Τατιάνα» («Pidä huivista kiinni, Tatjana», 1994) 
του Άκι Καουρισμάκι

«Υποχρεωτική παρακολούθηση για τους απανταχού εθισμένους στην καφεΐνη».

«Πείνα» («Sult», 1966)
του Χένινγκ Κάρλσεν

Οι απεγνωσμένες προσπάθειες καθημερινής επιβίωσης ενός νεαρού συγγραφέα του 19ου αιώνα, όπως τις συνέλαβε αρχικά στο διάσημο βιβλίο του ο Κνουτ Χάμσουν, διασκευάζονται σε μια από τις εμβληματικές στιγμές του δανέζικου κινηματογράφου. Βραβείο αντρικής ερμηνείας στο Φεστιβάλ Καννών για τον πρωταγωνιστή Περ Όσκαρσον.

«Il Divo» (2008)
του Πάολο Σορεντίνο

«Αυτό αποκαλούμε σπουδαίο σινεμά. Ο σκηνοθέτης πήρε ένα θέμα, το ενδιαφέρον του οποίου θεωρητικά περιοριζόταν στην Ιταλία και τις παραμέτρους της εκεί πολιτικής, και όμως μέσα από εκπληκτικές σκηνοθετικές τεχνικές και συναρπαστική χρήση του ήχου, το μεταμόρφωσε σε μια αξέχαστη ονειρική δουλειά που πρέπει κανείς απαραιτήτως να δει».

«Κινεζική Ρουλέτα» («Chinesisches Roulette», 1966)
του Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ

Παιχνίδια εξουσίας, εξαπάτησης και καταπιεσμένων συναισθημάτων με φόντο την έπαυλη ενός πλούσιου ζευγαριού σε μια από τις πιο παροξυσμικές σκηνοθετικά απόπειρες του Γερμανού σκηνοθέτη.

«Το Άλογο του Τορίνο» («A Torinói Ló», 2011)
του Μπέλα Ταρ

«Ο υπέροχος, απέρριτος κινηματογραφικός αποχαιρετισμός του Μπέλα Ταρ, όσο κι αν δεν είμαι σίγουρος κατά πόσο ο σκηνοθέτης θα τον τηρήσει».