Δεν Θέλω να Γίνω Δυσάρεστος, Αλλά Πρέπει να Μιλήσουμε για Κάτι Πολύ Σοβαρό - ταινιες || cinemagazine.gr

Δεν Θέλω να Γίνω Δυσάρεστος, Αλλά Πρέπει να Μιλήσουμε για Κάτι Πολύ Σοβαρό

Not to be Unpleasant, but we Need to Have a Serious Talk

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

2019
    ΠΑΡΑΓΩΓΗ: Ελλάδα
    ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Γιώργος Γεωργόπουλος
    ΣΕΝΑΡΙΟ: Γιώργος Γεωργόπουλος, Μαρία Φακίνου
    ΗΘΟΠΟΙΟΙ: Όμηρος Πουλάκης, Βαγγέλης Μουρίκης, Προμηθέας Αλειφερόπουλος, Ιωάννα Παππά, Κόρα Καρβούνη, Βίκυ Παπαδοπούλου, Ιωάννα Κολλιοπούλου, Σίσσυ Τουμάση, Mari Yamamoto
    ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: Χριστίνα Μουμούρη
    ΜΟΥΣΙΚΗ: Kid Moxie
    ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 99'
    ΔΙΑΝΟΜΗ: Weird Wave
    Δεν Θέλω να Γίνω Δυσάρεστος, Αλλά Πρέπει να Μιλήσουμε για Κάτι Πολύ Σοβαρό

Ένα σκοτεινό και εσωτερικό «High Fidelity» χωρίς μουσική και λίστες αλλά με διάχυτη τη μελαγχολία του πρωταγωνιστή για το ερωτικό του παρελθόν, τα λάθη και τα συναισθήματα που δεν εξέφρασε ποτέ με λέξεις.

Από τον Τάσο Μελεμενίδη

Στην Αθήνα του σήμερα, που απεικονίζεται με έμφαση στον αρχιτεκτονικό μοντερνισμό της ώστε να θυμίζει παράλληλα και μια Αθήνα του κοντινού μέλλοντος, ένα πετυχημένο στέλεχος μεγάλης εμπορικής εταιρίας μοιάζει να ζει μηχανικά και απολαμβάνει τους καρπούς της καριέρας του χωρίς να νιώθει κάτι βαθύτερο. Μια εξέταση του ανοίγει ένα νέο κεφάλαιο στη ζωή του. Είναι φορέας ενός σεξουαλικά μεταδιδόμενου ιού, θανατηφόρου μόνο για τις γυναίκες και η ελπίδα για τη δημιουργία ενός εμβολίου μετατίθεται πάνω του, καθώς θα πρέπει να βρει ποια από τις πρώην σχέσεις του τού μετέδωσε το αρχικό στέλεχος του ιού. 

Χωρίς να βρίσκεται ο ίδιος απέναντι στο μοιραίο, καθώς δεν κινδυνεύει η ζωή του, αναλαμβάνει να ειδοποιήσει ξεχωριστά τις γυναίκες των τελευταίων ετών της ζωής του, κάνοντας μια ενδοσκόπηση του τί πήγε στραβά στα προσωπικά του. Παράλληλα, σε μια σουρεαλιστική έκρηξη του φιλμ, ακούει τον ιδιοκτήτη της εταιρείας που δουλεύει, ο οποίος μιλά με συσκευή τεχνητού λάρυγγα, να του απαγγέλει δικά του ποιήματα με θέμα τον άνεμο, καθώς προσπαθεί να απεμπλακεί από τις επιχειρήσεις και να εκδώσει τη δουλειά του. Βγάζουν νόημα όλα αυτά;

Eπενδύει σε μια εσωτερική και σιωπηλή επανάσταση, με την αφήγηση της ανασκόπησης να έχει προηγουμένως αμφιταλαντευτεί ανάμεσα στη μαύρη κωμωδία και το θρίλερ

Η ταινία του Γιώργου Γεωργόπουλου («Tungsten») παρουσιάζει αρχικά αδυναμίες στο σενάριό της, με ένα εύρημα που έχει σαφή σκοπό (την ανάγκη του πρωταγωνιστή να νιώσει διαφορετικά για τις γυναίκες) αλλά δεν υπήρχε ανάγκη να τον παρουσιάζει ως σωτήρα, καθώς στην πορεία ο ίδιος δεν ξεκινά ποτέ τις επισκέψεις του με αυτή τη λογική - αντιθέτως στο πρόσωπό του βλέπεις μόνο ντροπή. Το μεγαλύτερο όπλο του σκηνοθέτη και σημαντικό βοήθημα στην εξέλιξη της ιστορίας, γίνεται από νωρίς ο πρωταγωνιστής του Όμηρος Πουλάκης, που προσεγγίζει εξαιρετικά τη μελαγχολία του ήρωά του και τη μόνιμη αμηχανία που εχει εξαιτίας των συζητήσεων που προσπαθεί να ανοίξει, με τις τελευταίες να ξεκινούν συνήθως με τον τίτλο-σιδηρόδρομο της ταινίας.

Χωρίς να έχει τη θέληση για αντίστοιχες εκρήξεις και παρά το background του πετυχημένου, ο χαρακτήρας του έχει κοινά σημεία με αυτόν του Ρομπ Γκόρντον στο «High Fidelity» (υποδυόμενο από τον Τζον Κιούζακ) στον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζεται η συναισθηματική αποτυχία και η έλλειψη ουσιαστικών σχέσεων έστω και σε πιο μικρή χρονική κλίμακα. Η αιτία εδώ δεν είναι ένας χωρισμός αλλά το τέλος μιας ζωής που ο ίδιος επιχειρεί να αφήσει πίσω, χτισμένης πάνω σε μια καριερίστικη λογική, με τις σχέσεις που αποκαλύπτονται σταδιακά να δείχνουν σαν κακές ιδέες που προέκυψαν από έναν γενικευμένο αριβισμό. Πάνω σε αυτή τη λογική λειτουργεί υπέρ του φιλμ το γεγονός πως δεν εκρήγνυται προς το φινάλε, αντιθέτως επενδύει σε μια εσωτερική και σιωπηλή επανάσταση, με την αφήγηση της ανασκόπησης να έχει προηγουμένως αμφιταλαντευτεί ανάμεσα στη μαύρη κωμωδία και το θρίλερ.

Οι γυναίκες της ταινίας (Χριστίνα Μάντεση, Ιωάννα Παππά, Ιωάννα Κολλιοπούλου, Σίσσυ Τουμάση, Κόρα Καρβούνη, Βίκυ Παπαδοπούλου, Mari Yamamoto) υποστηρίζουν ουσιωδώς τον ρόλο των χαρακτήρων τους στη συναισθηματική αλλαγή του ήρωα, ενώ ο Βαγγέλης Μουρίκης δίνει show με τον συνδυασμό ποίησης και αλλοιωμένης φωνής, αλλά και βαρύτητα στον ήρωά του όταν συγκρούεται με τον Πουλάκη - τη μόνη «ηχηρή» σύγκρουση του τελευταίου, που διόλου τυχαία γίνεται απέναντι σε άνδρα, κάποτε πρότυπο. Στο σύνολό της η ταινία περιγράφει πετυχημένα και ενίοτε ευρηματικά τη στροφή 180 μοιρών του κεντρικού χαρακτήρα της, με την πειθαρχία του πρωταγωνιστή, τις χιουμοριστικές πινελιές, τις συμμετρίες του κάδρου και τους ηλεκτρονικούς ήχους να συμβάλλουν σε μια μεστή και πολύ ισορροπημένη αφήγηση.

ΟΛΕΣ ΟΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
  • Δεν Θέλω να Γίνω Δυσάρεστος, Αλλά Πρέπει να Μιλήσουμε για Κάτι Πολύ Σοβαρό
  • Δεν Θέλω να Γίνω Δυσάρεστος, Αλλά Πρέπει να Μιλήσουμε για Κάτι Πολύ Σοβαρό