Κάννες 2018: «Wildlife» και Κάρεϊ Μάλιγκαν δικαιώνουν απόλυτα το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Πολ Ντέινο - cinemagazine.gr
1:49
11/5

Κάννες 2018: «Wildlife» και Κάρεϊ Μάλιγκαν δικαιώνουν απόλυτα το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Πολ Ντέινο

Ο ταλαντούχος Αμερικανός ηθοποιός δίνει πλέον τα διαπιστευτήριά του και πίσω από την κάμερα, στο φιλμ που ήρθε από το Σάντανς για να ανοίξει την 57η Εβδομάδα Κριτικής των Καννών, με την ώθηση μιας εκπληκτικής Κάρεϊ Μάλιγκαν σε έναν από τους πλέον ενδιαφέροντες γυναικείους ρόλους της χρονιάς.

Αποστολή στις Κάννες: Νεκτάριος Σάκκας

Παρότι συχνά χαιρετίζεται η απόπειρα αναγνωρίσιμων ηθοποιών να δοκιμάζουν τις δυνάμεις τους πίσω από την κάμερα, στην πράξη λίγες είναι οι ταινίες που έρχονται να δικαιώσουν τις σκηνοθετικές τους ανησυχίες. Το «Wildlife» και ο Πολ Ντέινο αποτελούν λαμπρή εξαίρεση σε αυτό τον απογοητευτικό κανόνα, κάτι που φάνηκε και από την καυτή υποδοχή που έτυχε το φιλμ στο άνοιγμα της 57ης Εβδομάδας Κριτικής των Καννών. Κι αυτό γιατί ο 33χρονος Αμερικανός που έχει ξεχωρίσει με την παρουσία του σε ταινίες όπως το «Θα Χυθεί Αίμα», γύρισε ένα δράμα που έχει στον πυρήνα του πολύ από την ιδιοσυγκρασία των χαρακτήρων που έχει ερμηνεύσει κατά καιρούς.

Πράγματι, δε χρειάζεται να περάσει πολλή ώρα μπροστά από το «Wildlife» πριν νιώσεις πως ο 14χρονος Τζο Μπρίνσον (Εντ Όξενμπουλντ), ο οποίος βλέπει με πνιγηρή αναστάτωση το γάμο των γονιών του (Τζέικ Τζίλενχαλ και Κάρεϊ Μάλιγκαν) να καταρρέει με φόντο τη Μοντάνα των ‘60s, έχει μεγάλη συνάφεια με την ερμηνευτική παλέτα του Ντέινο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο εσωστρεφής και συναισθηματικά φιμωμένος έφηβος του «Little Miss Sunshine».

Αφήνοντας ωστόσο την ταινία να «αναπνεύσει», γίνεται αυτομάτως ξεκάθαρο πως ο ταλαντούχος Αμερικανός ηθοποιός δε συμβιβάζεται με μία ασφαλή μεταφορά της νουβέλας του Ρίτσαρντ Φορντ, ούτε με ακόμα μία μονοδιάστατη ιστορία ενηλικίωσης που θα αναλάμβανε να ενσωματώσει μια μείξη χαρακτήρων της υποκριτικής παλέτας του Ντέινο στο σώμα ενός ακόμα έφηβου υπό συναισθηματική πίεση. Το «Wildlife» διαθέτει ιδιαίτερα προσεγμένο σενάριο (το υπογράφει ο Ντέινο παρέα με την Ζόι Καζάν) που εστιάζει με τη μέγιστη δυνατή προσοχή σε όλους τους βασικούς χαρακτήρες. Έτσι, αν ο Τζο αποτελεί το σημείο αναφοράς της ιστορίας και ο Τζέρι (Τζίλενχαλ) ενσαρκώνει τη ματαίωση και τη θλίψη ως απόρροια μιας γενικότερης συνθήκης αποτυχίας, η Τζανέτ (Μάλιγκαν) γίνεται ο ζωτικά αναγκαίος αντικατοπτρισμός όλων των παραπάνω που ολοκληρώνει το παζλ του (οικογενειακού) δράματος.

Το «Wildlife» διαθέτει ιδιαίτερα προσεγμένο σενάριο που εστιάζει με τη μέγιστη δυνατή προσοχή σε όλους τους βασικούς χαρακτήρες.

Αν παρόλα αυτά πρέπει κάπου να σταθούμε πρώτα και κύρια, είναι στον χαρακτήρα της Τζανέτ. Εκείνη, από συνδετικός κρίκος του σπιτιού μετατρέπεται σε πεισμωμένη γυναίκα που αναζητά με κάθε κόστος μια νέα αρχή, εντείνοντας μοιραία το συναισθηματικό μπλέξιμο τόσο του γιου της όσο και της ίδιας, από τη στιγμή που βάζει ένα νέο πρόσωπο στην εξίσωση (ο Μπιλ Καμπ στο ρόλο του κυρίου Μίλερ). Και η Μάλιγκαν είναι εκπληκτική στο ρόλο της, δίνοντάς μας αυτές τις δραματουργικά καίριες μεταβάσεις και αντιφάσεις της ηρωίδας της, μέσα από καλοζυγισμένες σκηνές που μας μεταφέρουν όχι απλώς την αίσθηση, αλλά και την ίδια την έλευση μιας εποχής μεταβατικής για τη μέχρι πρότινος αδιαμφισβήτητη αξία της λεγόμενης αγίας αμερικανικής οικογένειας. Πάνω σε αυτή τη βάση, επομένως, χτίζεται τόσο η πρόωρη ενηλικίωση του Τζο, όσο και η διάλυση μιας οικογένειας με την παράλληλη απόπειρα απόδρασης μιας 34χρονης γυναίκας από μια συνθήκη που δεν την εκφράζει.

Τέλος, ένα ακόμα στοιχείο της ταινίας το οποίο αξίζει αναφοράς είναι η συμβολική χρήση της φωτιάς - έστω κι αν δε γίνεται πάντα το ίδιο επιτυχημένα. Πρόκειται για ένα κομβικό στοιχείο της νουβέλας του Φορντ το οποίο ο Ντέινο και η Καζάν ενσωματώνουν συνήθως εύστοχα, και με τέτοιο τρόπο ώστε να λειτουργεί τόσο ως αλληγορία όσο και ως μέσο διατήρησης μιας υπόγειας έντασης αναφορικά με τα όσα διαδραματίζονται επί της οθόνης.

Με βάση τα παραπάνω, δεν αποτελεί μυστήριο που οι δύο πρώτες, κατάμεστες προβολές του «Wildlife» το συμπεριέλαβαν αυτομάτως μεταξύ των πλέον επιτυχημένων ανοιγμάτων στην πρόσφατη ιστορία της Εβδομάδας Κριτικής. Ενός παράλληλου τμήματος του Φεστιβάλ Καννών που παραδοσιακά είναι επιφορτισμένο με την ανάδειξη εκείνων των νέων σκηνοθετικών υπογραφών που πραγματικά αξίζει να εστιάσει κανείς.

Διαβάστε ακόμη: 
Κάννες 2018: Λευτεριά στον Κίριλ Σερεμπρένικοφ

Κάννες 2018: Το «Everybody Knows» είναι ένας διεκπεραιωτικός Φαρχαντί που λειτουργεί με άνεση στο ρελαντί
Κάννες 2018: Κέιτ, Πενέλοπε και Τζούλιαν στο λαμπερό κόκκινο χαλί της πρεμιέρας
Κάννες 2018: Αυτές είναι οι ταινίες που ανυπομονούμε να δούμε στο φεστιβάλ