Βενετία 2022: Το «Bardo» του Αλεχάντρο Γκονζάλες Ινιάριτου είναι μια θεαματική, ατέλειωτη και απολύτως ναρκισσιστική δήλωση

Τρεις ώρες διάρκεια φτάνουν και περισσεύουν προκειμένου να βεβαιωθεί κανείς για κάτι που ανέκαθεν έμοιαζε προφανές: ότι πλάι στο αδιαφιλονίκητο ταλέντο του με την κάμερα, ο Μεξικανός σκηνοθέτης συντηρεί και μια μεγαλειώδη εγωπάθεια. Τόσο μεγάλη ώστε στο (μεταμφιεσμένα πλην ξεκάθαρα) αυτοβιογραφικό νέο φιλμ του όχι απλά πλέκει για τον εαυτό του το εγκώμιο του υπαρξιακά βασανισμένου και βαθύτατα σκεπτόμενου καλλιτέχνη, αλλά και λίγο-πολύ δηλώνει περίτρανα ότι ο θάνατός του, όταν έρθει, θα αποτελέσει τεράστια απώλεια για τον κόσμο. 

Όπως πολλοί άλλοι δημιουργοί πριν από αυτόν, έτσι και ο Ινιάριτου πιστεύει ότι έφτασε σε εκείνο το καθοριστικό σημείο της καριέρας του που του επιτρέπει να υπογράψει το δικό του «8 1⁄2»: μια φαντασμαγορική προσωπική ανακεφαλαίωση ζωής, μια δημόσια αναδρομή σε πράγματα αυστηρά ιδιωτικά, μια επώδυνη ομφαλοσκόπηση δοσμένη όμως με όρους παιχνιδιάρικους και υπερβατικούς. Αφού ο Φελίνι το έκανε, ο Μπέργκμαν το πραγματοποίησε με τις «Άγριες Φράουλες» και ο Μπομπ Φόσι το κατάφερε με το «Η Παράσταση Αρχίζει», γιατί να μην αποπειραθεί το ίδιο και ο Ινιάριτου με το «Bardo»; Θεωρώντας κάπως έτσι δεδομένο ότι βρίσκεται στο ίδιο καλλιτεχνικό ύψος με τους προαναφερθέντες δημιουργούς, ο (δις βραβευμένος με Όσκαρ) 59χρονος σκηνοθέτης του «Βαβέλ», του «Birdman» και του «The Revenant» πλαισιώνει τη νέα του ταινία με μια δεξιοτεχνία αποστομωτική αλλά και με έναν στόμφο που τον κάνει να φαντάζει σαν τον Μωυσή που κατεβαίνει από το Όρος Σινά για να παραδώσει τις Δέκα Εντολές.

Ο Ινιάριτου πλαισιώνει την ταινία με μια δεξιοτεχνία αποστομωτική αλλά και με έναν στόμφο που τον κάνει να φαντάζει σαν τον Μωυσή που κατεβαίνει από το Όρος Σινά για να παραδώσει τις Δέκα Εντολές

Με το «False Chronicle of a Handful of Truths» ως (ταιριαστά πομπώδη) συμπληρωματικό του τίτλο, το «Bardo» είναι το πότε πραγματικό και πότε συνειρμικό ταξίδι που πραγματοποιεί στην πατρίδα του ένας Μεξικανός πρώην δημοσιογράφος ολκής και μετέπειτα καταξιωμένος σκηνοθέτης, ο οποίος πλέον ζει μόνιμα με την οικογένειά του στο Λος Άντζελες και πρόκειται εντός ημερών να τιμηθεί με ένα ακριβοθώρητο βραβείο καριέρας. Την σύντομη επιστροφή στη γενέτειρά του συνοδεύει μια χιονοστιβάδα εικόνων όσο ο 60χρονος ήρωας προσπαθεί να τακτοποιήσει ανοιχτούς συνειδησιακούς του λογαριασμούς, στοχάζεται για τη ζωή, τη θνητότητα, την Ιστορία, την ηθική και το χρέος του καλλιτέχνη, αναρωτιέται για το αποτύπωμα που θα αφήσει πίσω του ως άνθρωπος ή προσπαθεί να ανοίξει σαστισμένος δρόμο μέσα από μια αλληλουχία αναμνήσεων και φαντασιώσεων που δίνουν στον Ινιάριτου αμέτρητες ευκαιρίες για να γεμίσει την ταινία του με σουρεαλιστικές σεκάνς-μαμούθ και απαιτητικά εφέ τα οποία πρέπει να στοίχισαν στο Netflix έναν πακτωλό χρημάτων,

Εκτελεσμένο με τη λογική ενός magnum opus, όπου όλα ηχούν μεγαλόστομα, κάθε σκηνή προσπαθεί να εκθρονίσει σε εντυπώσεις την προηγούμενη και αξιοζήλευτες τεχνικές αρετές παρελαύνουν καμαρωτές στην οθόνη, το «Bardo» χρησιμοποιεί τον ήρωα ως αντανάκλαση του ίδιου του Ινιάριτου (μάλιστα ο πρωταγωνιστής, Ντάνιελ Χιμένες Κάτσο, έχει προσαρμόσει το παρουσιαστικό του έτσι ώστε να του μοιάζει) και τον βάζει αρχιτελετάρχη σε ένα τσίρκο μαγικού ρεαλισμού και μεγαλειωδών πανοραμικών πλάνων το οποίο ανάβει δυνατά τα φώτα του και επιστρατεύει κάθε φανταχτερό νούμερο στο πρόγραμμά του προκειμένου να μας πει ακόμη μια φορά το αυτονόητο: ότι ο Αλεχάντρο Γκονζάλες Ινιάριτου είναι ένας υπερσκηνοθέτης που μπορεί να κάνει τα πάντα. Ακόμη και το να μεταφράζει τη φιλοσοφική ρηχότητα των ταινιών του σε υλικό για επαίνους και βραβεία. Γιατί πίσω από τη δήθεν ώριμη ενδοσκόπηση και τους προβληματισμούς για ζητήματα κοσμικά και υπέρτατα, το «Bardo» δεν είναι παρά μια γιγαντιαία χειρονομία επιδειξιομανίας και κάποιας υποκρισίας που καλό είναι να μην σκάψει και να μην πολυσκεφτεί κανείς σε βάθος αν θέλει εφεξής να παίρνει στα σοβαρά τον Μεξικανό σκηνοθέτη.

Το cinemagazine.gr ταξιδεύει στο 79ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας με την Aegean Airlines.

Διαβάστε ακόμη:
Βενετία 2022: Ο «Λευκός Θόρυβος» του Νόα Μπάουμπακ είναι ο ατυχής κινηματογραφικός γάμος του σκηνοθέτη με τον συγγραφέα Ντον ΝτεΛίλο