Moonage Daydream

«Είναι δύσκολο να περιγράψεις τον Ντέιβιντ Μπόουι στους ανθρώπους που δεν τον γνωρίζουν αρκετά και ακόμη πιο δύσκολο να τον συνοψίσεις», δήλωσε ο σκηνοθέτης του ντοκιμαντέρ, Μπρετ Μόργκεν, ερωτηθείς για την απόφαση να δημιουργήσει με την ταινία του τις συνθήκες για μια σφοδρή οπτικοακουστική εμπειρία πλησίον του τεχνικολόρ κόσμου από τον οποίο ξεπήδησε και τον οποίο αργότερα μεταλαμπάδευσε ανανεωμένο ο καλλιτέχνης. «Ο Μπόουι και το έργο του δεν γίνεται να προσδιοριστούν. Μπορούν μόνο να βιωθούν».

Με τις ευχές της οικογένειας του τραγουδοποιού (που έδωσε για πρώτη φορά άδεια σε μια τόσο εκτενή πρόσβαση στο αρχείο του), ο Μόργκεν αφιέρωσε δύο χρόνια της ζωής του σταχυολογώντας ένα ογκώδες υλικό από ηχητικά και οπτικά ντοκουμέντα πέντε δεκαετιών, που δεν είχαν βγει ποτέ στο φως, προκειμένου να επιλέξει τα πιο σπάνια και να τα χρησιμοποιήσει στο περίτεχνο κολάζ της ταινίας του. Επιπλέον επιστράτευσε τον Τόνι Βισκόντι, θρυλικό παραγωγό του Μπόουι σε άλμπουμ όπως το «Low» ή το «Scary Monsters», προκειμένου να επιμεληθεί το remastering στα πολυάριθμα τραγούδια που ακούγονται στην ταινία ενώ παράλληλα πραγματοποιήθηκε πολύμηνη (και δυναμική) επεξεργασία στον ήχο του φιλμ ούτως ώστε, όπως σημειώνει και πάλι ο σκηνοθέτης, «οι θεατές που θα μπουν στις αίθουσες με το σωστό σύστημα προβολής να μπορούν να βιώσουν τη μουσική του Μπόουι με τρόπο που δεν είχε γίνει ποτέ ως τώρα». 

Μια αστρονομική επίθεση στις αισθήσεις που μπορεί να λειτουργήσει αυστηρά στη μεγαλύτερη δυνατή οθόνη και με τα καλύτερα ηχεία που υπάρχουν

Διαβάζοντας κανείς τα παραπάνω αντιλαμβάνεται μάλλον γιατί το «Moonage Daydream» δεν είναι σε καμία περίπτωση άλλο ένα συμβατικό και πληροφοριακό βιογραφικό ντοκιμαντέρ. Είναι μια ιμπρεσιονιστική φαντασμαγορία εμπνευσμένη από την 50ετή καριέρα, φιλοσοφία και πολιτιστική κληρονομιά του Μπόουι η οποία, όπως ακριβώς και ο μουσικός, δεν είναι εύκολο να αποτυπωθεί σε λέξεις. Το φιλμ λειτουργεί ως εκθαμβωτικό (και εκκωφαντικό) δρώμενο, προορισμένο αποκλειστικά για τις τεχνολογικά ιδανικές συνθήκες και το περιβάλλον των κινηματογραφικών αιθουσών, και φτιαγμένο με τέτοιο εντυπωσιακό τρόπο ώστε να ενώσει ένα κοινό διαφορετικών ηλικιών και προσδοκιών στο ίδιο καλειδοσκοπικό υπερθέαμα, βασικό σημείο αναφοράς του οποίου είναι οι ψυχεδελικές πειραματικές ταινίες του Σταν Μπράκετζ και το περίφημο τριπαρισμένο φινάλε του «2001: Η Οδύσσεια του Διαστήματος». 

Όσοι σπεύσουν να παρακολουθήσουν το «Moonage Daydream» με την ευχή να μάθουν τα πάντα για τη ζωή και το έργο του Ντέιβιντ Μπόουι, το σίγουρο είναι πως θα βγουν χαμένοι. Ο Μπρετ Μόργκεν έχει συλλάβει την ταινία του ως μια υπερπαραγωγή, έναν κυματώδη ωκεανό εικόνων και ήχων σαν τις πολύχρωμες ψηφίδες ενός παραισθησιογόνου παζλ. Μπορεί εν τέλει το παζλ να μην ολοκληρώνεται ποτέ και ο καταιγισμός να οδηγεί συχνά το ακροατήριο σε αισθητηριακή υπερφόρτωση, όμως βρισκόμαστε ενώπιον μιας ταινίας με φιλοδοξία και υπερβατική διάθεση τα οποία ο Μπόουι θα επικροτούσε.