To Αλάνι

Μεγάλου μήκους σκηνοθετικό ντεμπούτο της Σάρλοτ Ρέγκαν η οποία μετράει τουλάχιστον μια ντουζίνα μικρού μήκους ταινίες στη φιλμογραφία της, το φεστιβαλικά ορμώμενο «Αλάνι» (Μεγάλο Βραβείο Επιτροπής στο φεστιβάλ του Sundance), μοιάζει με το ευτυχές, υβριδικό αποτέλεσμα, εάν ο Κεν Λόουτς και ο Σον Μπέικερ του θαυμάσιου «The Florida Project» αποφάσιζαν να κάνουν μαζί μια ταινία.

Η Τζόρτζι (Λόλα Κάμπελ) έχει απομείνει μονάχη να μεγαλώνει τον εαυτό της, μετά τον χαμό της μητέρας της από καρκίνο. Η μοναδική της παρέα είναι ο φίλος της Άλι (Αλίν Ουζούν), με τον οποίο μοιράζονται ένα κοινό πάθος για την κλοπή ποδηλάτων. Όταν μια μέρα εμφανιστεί από το πουθενά ο (για πολλά χρόνια) εξαφανισμένος πατέρας της, Τζέισον (Χάρις Ντίκινσον), η Τζόρτζι δεν μοιάζει διατεθειμένη να του ανοίξει ούτε το σπίτι, ούτε και την καρδιά της, όμως σύντομα θα συνειδητοποιήσει πως αυτά που τους ενώνουν είναι περισσότερα από μια απλή, γενετική συγγένεια.

Η ταινία της Ρέγκαν εμπίπτει ευρύτερα στην κατηγορία του νεότερου, Βρετανικού ρεαλισμού – ανεργία, οικονομική ανέχεια, παραβατικότητα και τσαλαπατημένα όνειρα - ειδικότερα όμως διαφοροποιείται στα σημεία, από την κλασική μαύρη, κινηματογραφική μοίρα, με το σύμπαν της ταινίας να μπολιάζεται με μερικές απαραίτητες δόσεις αισιοδοξίας που οπτικοποιούνται εντός ενός μαγικά ρεαλιστικού πλαισίου. Ουσιαστικά, δεν πρόκειται για κοινωνικές συνθήκες και για συγκρουσιακές ανθρώπινες σχέσεις που δεν έχεις ξαναδεί, όμως η φοβερή οικονομία της Ρέγκαν (η ταινία έχει διάρκεια μόλις 84 λεπτά) και η διαρκής αντίστιξη των σοβαρότερων στιγμών, με άλλες που σου επιτρέπουν μερικές ανακουφιστικές «ανάσες» αποσυμφόρησης, λειτουργεί αποτελεσματικά προσδίδοντας στο φιλμ τη γοητεία ενός αυθεντικά ανεξάρτητου φιλμ.

Στον πυρήνα αυτής της δραμεντί βρίσκεται η προσπάθεια επανάκτησης του χαμένου χρόνου και το χτίσιμο της σχέσης ενός πατέρα και μιας κόρης, που πρακτικά καλούνται να μεγαλώσουν μαζί. Καθόλου εύκολη υπόθεση αν αναλογιστεί κανείς, πως αυτοί οι δυο θα πρέπει να αντιστρέψουν τους ρόλους μιας ολόκληρης ζωής – είναι απαραίτητο για την Τζόρτζι να ξαναβρεί την παιδικότητά της και για τον Τζέισον να αναλάβει επιτέλους τις ευθύνες ενός ενήλικα και δη πατέρα. Το ταξίδι προς τη συγχώρεση είναι μακρύ, όχι όμως απαραίτητα δακρύβρεχτο και συναισθηματικά υπερφορτωμένο και αυτό συνιστά μια ακόμη αρετή αυτής της «μικρής» ταινίας, με τη μεγάλη καρδιά.

Μεταπηδώντας επιτυχώς από την πεζή καθημερινότητα στο φευγιό της ονειροπόλησης και τούμπαλιν, η κάμερα της Μόλι Μάνινγκ Γουόκερ (της γνωστής από το εξαιρετικό «How to Have Sex») ακολουθεί από κοντά τη μικρή Τζόρτζι, καταγράφοντας όλο το εύρος των συναισθημάτων που αποτυπώνονται διαρκώς στο πρόσωπό της, με τη Λόλα Κάμπελ να αποτελεί αποκάλυψη στον ρόλο, βάζοντας πλώρη για ωραία πράγματα στο μέλλον. Στο πλευρό της ο Χάρις Ντίκινσον από «Το Τρίγωνο της Θλίψης» παραδίδει μια εξαιρετικά ισορροπημένη ερμηνεία, που αμφιταλαντεύεται μεταξύ κωμωδίας και δράματος, μεταξύ αποδοχής και αποποίησης της πατρικής ευθύνης, καθιστώντας έτσι το πρωταγωνιστικό δίδυμο ένα από τα πιο αποτελεσματικά και πιο ταιριαστά ντουέτα «πατέρα-κόρης» που έχουμε δει τελευταία στο σινεμά.

Η ταινία δεν προσποιείται πως φέρνει στο τραπέζι θέματα που δεν έχουν εξερευνηθεί επανειλημμένα στη μεγάλη οθόνη, όμως παρά την ύπαρξη ορισμένων, σεναριακών κυρίως, ατοπημάτων, όπως το γεγονός πως η Τζόρτζι φαίνεται να ζει σε ένα «ελεγχόμενα» επικίνδυνο περιβάλλον, αλλά και κάποιες πνευματώδεις σκηνές που μοιάζουν ανά στιγμές σαν από άλλη ταινία, «Το Αλάνι» αποτελεί τη γλυκόπικρη «φέτα ζωής» μιας πιτσιρίκας που ζει σε κάτι παστέλ εργατικές κατοικίες, σουφρώνει ποδήλατα για να πληρώνει το ενοίκιό της και όταν δεν κοιμάται κάτω από τα ζωγραφισμένα σύννεφα του δωματίου της, φαντάζεται πίσω από κλειδωμένες πόρτες, τη δική της προσωπική απόδραση.