Τα Κακά Παιδιά

Στους τίτλους αρχής τους τα «Κακά Παιδιά» αυτοαποκαλούνται caper.  Ακριβής ελληνικός όρος για το «caper» δεν υπάρχει, ο πλησιέστερος είναι η «ταινία απάτης» που προϋποθέτει και ένα πλέγμα εξαπατήσεων μεταξύ των χαρακτήρων, το οποίο δεν υπάρχει σε κάθε caper, μα ευτυχώς για μας υπάρχει στο παρόν. Υπάρχει ένας εγγενής αμοραλισμός στο εν λόγω υπο-είδος, που συνήθως μετριάζεται είτε μέσω των ευγενών κινήτρων του ληστών, είτε επειδή ο θύτης είναι συμπαθέστερος από το θύμα, όπως πχ. στην περίπτωση της «Συμμορίας των 11». Οι δημιουργοί των «Κακών Παιδιών» επιλέγουν τη δεύτερη οδό, δανειζόμενοι άλλωστε στοιχεία από τη σειρά ταινιών του Στίβεν Σόντερμπεργκ - από το μοντάζ μέχρι τον ήχο στο σάουντρακ, το οποίο υπογράφει ο Ντάνιελ Πέμπερτον, που εκτέλεσε χρέη Ντέιβιντ Χολμς στη «Συμμορία των Οκτώ».

Υπάρχει ένας εγγενής αμοραλισμός στο εν λόγω υπο-είδος, που συνήθως μετριάζεται είτε μέσω των ευγενών κινήτρων του ληστών, είτε επειδή ο θύτης είναι συμπαθέστερος από το θύμα

Τα «Κακά Παιδιά» απαρτίζονται από εκπροσώπους του ζωικού βασιλείου που φέρουν αρνητικό πρόσημο στη συλλογική συνείδηση. Ένας λύκος, ένα φίδι, ένα πιράνχα, μια ταραντούλα και ένας καρχαρίας συνθέτουν μια συμμορία που έχει γίνει ο φόβος και ο τρόμος των τραπεζών, μέχρι που ένα κόλπο τους πάει στραβά και συλλαμβάνονται. Για να αποφυλακιστούν, θα πρέπει να αποδείξουν ότι απέκτησαν καλό χαρακτήρα, υπό την κηδεμονία και την καθοδήγηση ενός φιλάνθρωπου ινδικού χοιρίδιου. Για λίγο νομίζεις ότι οι δημιουργοί της ταινίας βάζουν στο στόχαστρο αυτό το κύμα ψυχαναγκαστικής θετικότητας και ναρκισσιστικής καλοσύνης που μαστίζει τον πραγματικό και (κυρίως) τον ψηφιακό κόσμο στις μέρες μας και ετοιμάζεσαι να χειροκροτήσεις για την έμπνευση, μα γρήγορα διαπιστώνεις ότι η στοχοθεσία εξαντλείται στην ανάλαφρη ψυχαγωγία.

Ουδέν κακό σ’ αυτό, μόνη μας παρατήρηση είναι  ότι σε ένα caper έχει μεγάλη σημασία η σπουδή με την οποία στήνεται ένα κόλπο από την προετοιμασία του μέχρι την περάτωσή του και η εφευρετικότητα με την οποία ο σεναριογράφος επιλύει τις αναποδιές που επινοεί. Ως προς το δεύτερο σκέλος υπάρχει, δυστυχώς, μια σχετική «τεμπελιά», με τις αναποδιές να λύνονται χάρη στο εύρημα του από μηχανής θεού, με έμφαση στη «μηχανή» – πάντα θα εμφανιστεί σε δευτερόλεπτα ένα μαραφέτι για το οποίο δεν είχαμε ακούσει ξανά στο έργο και θα λύσει το πρόβλημα στη στιγμή.

Λεπτομέρειες είναι αυτές, ο ρυθμός είναι γρήγορος, οι επιβεβλημένες ανατροπές υπάρχουν, ενώ το σκίτσο, αν και ψηφιακό, δίνει μια αίσθηση χειροποίητου, ειδικά στον σχεδιασμό του περιβάλλοντα χώρου. Τα μικρά παιδιά δεν θα χρειαστεί να εξαπατήσουν τους ενήλικες για να τα συνοδεύσουν στην αίθουσα – είναι μια ταινία που απευθύνεται σε θεατές κάθε ηλικίας.