Τhe Marvels

Αν η κούραση ήταν franchise σίγουρα θα ήταν αυτό της Marvel, η οποία εξακολουθεί να επιδεικνύει τρομακτική αδυναμία στο να σταθεί και πάλι στα κινηματογραφικά της «πόδια», μετά το άτυπο, κύκνειο άσμα του «Εκδικητές: Η Τελευταία Πράξη» (2019), κάνοντας έκτοτε όλες τις νεότερες stand alone ταινίες της να μοιάζουν με κακέκτυπα, μπροστά στις πρότερες, ένδοξες εποχές τύπου Captain America.

Αυτή τη φορά η Captain Marvel (Λάρσον) μπλέκει κυριολεκτικά τα μπούτια της με τις τηλεοπτικές σούπερ ηρωίδες Καμάλα-Ms. Marvel και τη Μόνικα Ραμπό από το «WandaVision», όταν εντελώς αναπάντεχα οι δυνάμεις των τριών εναλλάσσονται μεταξύ τους λόγω των προβλημάτων που προκύπτουν από το ανεξέλεγκτο άνοιγμα «σημείων αλμάτων» από την Νταρ Μπεν (Άστον), που έχει ως στόχο να πάρει εκδίκηση για την σχεδόν ολοκληρωτική καταστροφή του πλανήτη της Χάλα από την Captain Marvel. Αν αυτό δε βγάζει κανένα νόημα, περίμενε να δεις και την ταινία.

Μπορεί μετά το «Candyman» οι συνθήκες και η σχετική του επιτυχία να θέλουν τη Νία ΝταΚόστα να πουσάρεται ως ανερχόμενο όνομα στο μούλτι-σύμπαν της Marvel, όμως το αποτέλεσμα μόνο ελπιδοφόρο δεν το λες, τόσο από άποψη γραψίματος, όσο και από άποψη σκηνοθεσίας. Αν περιμένεις δε να δεις κάτι πραγματικά καινούργιο και φρέσκο, ψάξε καλύτερα αλλού.

Ειλικρινά είναι τόσα τα πράγματα που πάνε λάθος σε αυτή την ταινία, που αξίζει περισσότερο να πούμε για εκείνα τα λίγα που πάνε σωστά. Υπάρχει για παράδειγμα μια εμπνευσμένη σεκάνς με πρωταγωνιστή τον γάτο/φλέρκεν, αλλά και η επίσκεψη των τριών πρωταγωνιστριών σε έναν πλανήτη που τερματίζει την έννοια του κιτς και το οποίο κανονικά θα έπρεπε να το συμπεριλάβουμε στα αρνητικά της ταινίας, αλλά πρόκειται για μια τόσο αδιανόητα κακή στιγμή, από εκείνες που γίνονται τελικά «ένοχα» καλές.

Κατά τα άλλα φαίνεται πως το περιεχόμενο μικρή σημασία έχει για τους τρεις σεναριογράφους, με τους θεατές να καλούνται να αποκρυπτογραφήσουν την πλοκή κάπου μεταξύ Κβαντικών Περικαρπίων, εξατομικευμένων δυνάμεων του Φωτός και δυσεπίλυτων οικογενειακών προβλημάτων. Όχι ότι αφορούν και κάποιον δηλαδή όλα αυτά, στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα από τα πιο αδύναμα σενάρια όλης αυτής της κινηματογραφικής σειράς μέχρι σήμερα, γεγονός που προμηνύει μόνο κακά μαντάτα για το μέλλον της.

Στα πράγματα που δεν λειτουργούν καθόλου, μπορείς να προσθέσεις και το νηπιακό χιούμορ, καθώς και όλες εκείνες τις κωμικές ατάκες που βγαίνουν εντελώς off και δεν βρίσκουν ποτέ πάτημα για να λειτουργήσουν σωστά, όπως οι κατά τα άλλα χαριτωμένες (δεν είναι), groupie αντιδράσεις τις Ms. Marvel μπροστά στο είδωλό της ή οι θλιβερές απόπειρες του Νικ Φιούρι να περισώσει όπως όπως την κατάσταση με αστεία τσιτάτα, κάτι που κάνει την εν λόγω συνθήκη ακόμα χειρότερη.

Στο σύνολό της το «Τhe Marvels» πάσχει γενικά, από έλλειψη φαντασίας, αφηγηματικής (έστω συμπαντικής) δομής και υποκριτικής πιστότητας (η Λάρσον πιο «ξύλινη» από ποτέ). Ακόμα και στο επίπεδο μιας κάποιας σκηνοθετικής μανιέρας με βάση όσα έχουμε συνηθίσει, τα πάντα μοιάζουν εδώ να έχουν «ξεπλυθεί» από οποιαδήποτε έμπνευση, λες και τα πάντα έχουν μπει πια στον αυτόματο του γρήγορου και εύκολου κέρδους, αν και αυτό ακόμα τίθεται πλέον υπό αμφισβήτηση. Γιατί πόσες φορές να δει και το κοινό την ίδια ακριβώς ταινία στο σινεμά; Έρχεται η στιγμή που το πάλαι ποτέ κραταιό όνομα της Marvel θα κλονιστεί συθέμελα. Ή μάλλον αυτή η στιγμή δεν έρχεται, βρίσκεται ήδη εδώ.