10:19
7/3

Άννα Μανιάνι: Το ηφαίστειο του ιταλικού σινεμά

Επόμενη στάση, αναγκαστικά, Χόλιγουντ, επιλαμβάνεται ο Τενεσί Γουίλιαμς, ένας από τους ύψιστους λάτρεις της, γράφει γι' αυτήν ειδικά το «Στιγματισμένο Ρόδο», δίπλα της ο Μπαρτ Λάνκαστερ, το Όσκαρ Πρώτου Γυναικείου είναι δικό της, απέναντί της κάτι Κάθριν Χέμπερν, Σούζαν Χέιγουορντ και Τζένιφερ Τζόουνς, απλά υποκλίνονται. Το '57 έρχεται το θαυμάσιο δεύτερο χολιγουντιανό, «Wild is the Wind», εδώ ακούγεται πρώτη φορά και το ομώνυμο τραγούδι που κερδίζει το Όσκαρ ερμηνευμένο από τον Τζόνι Μάθις (και μετέπειτα γίνεται ακόμα μεγαλύτερη επιτυχία από τη Νίνα Σιμόν και τον Ντέιβιντ Μπάουϊ), την σκηνοθετεί ο μαέστρος των γυναικών ηθοποιών, Τζορτζ Κιούκορ, είναι ξανά υποψήφια για Όσκαρ. Ωραία πενταδα εκείνη τη χρονιά, όμως χάνει από την Τζόαν Γούντγουορντ στα «Τρία Πρόσωπα της Εύας», κερδίζει ωστόσο το Ντονατέλο και την Αργυρή Άρκτο στο Βερολίνο.

Το 1960 θα κλείσει τον χολιγουντανό της κύκλο (με τρία στα τρία), παίζοντας ξανά σε σενάριο Τενεσί Γουίλιαμς στο «Fugitive Kind», μια παραδόξως άγνωστη ταινία του Λιούμετ, δίπλα σ' έναν αντάξιο Μπράντο και ανάμεσα σε δυο ακόμη εκλεκτές ερμηνείες από Τζόαν Γούντγουορντ και Μορίν Στέιπλετον – Στέιπλετον που είχε παίξει, εγκωμιαστικά, τον ρόλο της Μανιάνι στο θέατρο. Το '62, συνεργασία-σταθμός, στο «Μάμα Ρόμα» του Παζολίνι, αρχετυπικό δίπολο μάνας-πόρνης, από τις μέγιστες στιγμές της αλλά και οριακή φάση για την ίδια που δηλώνει εξαντλημένη από την στερεοτυπικότητα ρόλων γυναικών της εργατικής τάξης, χτυπημένων από κάθε δυστυχία και ενδοσυζυγική δυσκολία. Στο «Μυστικό της Σάντα Βιτόρια» (1969), θα κάνει μια τελευταία αναλαμπή στο Χόλιγουντ και την αγγλόφωνη ερμηνεία, Στάνλεϊ Κρέιμερ στη σκηνοθεσία και Άντονι Κουίν απέναντί της, παροιμιώδεις οι τσακωμοί τους και εκτός των πλατώ.

Το 1972 η Μανιάνι θα κάνει την τελευταία της εμφάνιση στο σινεμά παίζοντας στη «Ρόμα» του Φελίνι και την ίδια χρονιά θα ανακαλύψει πως πάσχει από καρκίνο στο πάγκρεας. Την επόμενη χρονιά θα αφήσει την τελευταία της πνοή, με τον γιο της και τον Ροσελίνι στο πλάι της, αφού είχαν διατηρήσει ισόβια φιλική σχέση παρά το χουνέρι που της είχε κάνει με το «Στρόμπολι».

Η Μανιάνι, παρά την πληθώρα ρόλων σε ιταλικές ταινίες όχι γνωστές πια, μπορεί να μην πρωταγωνίστησε σε ταινίες που να της εξασφαλίζουν την μετά θάνατον αναγνώριση καθώς παραμένουν σχετικά άγνωστες στο ευρύτερο κοινό. Εντούτοις, η επιστροφή μας στις σημαντικότερες εξ αυτών, που αναφέρθηκαν και στο κείμενο αυτό, αρκούν για να υπογράψουν την πεποίθηση τόσων συγκαιρινών της: Στην ηφαιστειώδη της ενέργεια, την μανιακή της ικανότητα να εκφράζει με άφθαστη πειθώ τα πιο ακραία συναισθήματα, η Μανιάνι υπήρξε ο ορισμός της Ηθοποιού που πάντρεψε στην δύσμοιρη ζωή της (και την ζωή των ρόλων της), την μεσογειακή εξωστρέφεια με την πανανθρώπινη εσωτερικότητα των πιο έντονων συναισθημάτων. Σπουδαία και, ακόμα περισσότερο, συναρπαστική. Την θυμόμαστε πάντα.