10:05
12/5

Με το «Sorry Angel» ο Κριστόφ Ονορέ υπογράφει την πιο αυτοβιογραφική- και καλύτερη- ταινία του

Παρά το γεγονός ότι στη χώρα του απολαμβάνει ιδιαίτερης εκτίμησης, και από πολλούς συμπατριώτες του θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους απογόνους της Νουβέλ Βαγκ, στον υπόλοιπο κόσμο η σταθερά άνιση και απενοχοποιημένα «γαλλική» καριέρα του Κριστόφ Ονορέ σπάνια εισπράττει επαίνους. Κι αν αυτό συνέβη στο παρελθόν, τότε έγινε σποραδικά, για ταινίες όπως το χαριτωμένο μεταμοντέρνο μιούζικαλ «Τα Τραγούδια του Έρωτα» (2007) ή νωρίτερα το παιχνιδιάρικο ρομάντζο του «Επιστροφή στο Παρίσι» (2006), παρ' όλο που το μέχρι τώρα βιογραφικό του 48χρονου σκηνοθέτη μετρά δέκα μεγάλου μήκους ταινίες γυρισμένες για το σινεμά και δύο για την τηλεόραση.

Με την καινούργια του ταινία, όμως, ο Ονορέ μοιάζει να ξεσκονίζει τα συρτάρια της νιότης του, τακτοποιώντας τις αναμνήσεις και τις εμπειρίες του σε μια σχεδόν συγκινητική κινηματογραφική κατάθεση η οποία να μην περιορίζεται στον αυτοβιογραφικό της χαρακτήρα, αλλά να μπορεί να αγκαλιαστεί από ένα ευρύ κοινό. 

Το «Sorry Angel» (ο πρωτότυπος γαλλικός τίτλος είναι «Plaire, Aimer et Courir Vite») εκτυλίσσεται στο 1993, σε μια δεκαετία καθοριστική για τη γενιά του σκηνοθέτη, στις μέρες όπου η γκέι χειραφέτηση συνέπιπτε με την δραματική παραδοχή μιας αρρώστιας η οποία εξακολουθούσε να απαριθμεί αμέτρητα θύματα. Σε ένα τέτοιο πλαίσιο, ο Ζακ, ένας 35χρονος οροθετικός συγγραφέας από το Παρίσι, γνωρίζει μια νύχτα στη Ρεν τον 22χρονο Αρτίρ. Η έλξη είναι αμοιβαία και αυτόματη, η χημεία μεταξύ των δυο αντρών δεν αφήνει περιθώρια για κάτι λιγότερο από το ξεκίνημα μιας ερωτικής ιστορίας και η απόσταση που τους χωρίζει δε μοιάζει με τεράστιο πρόβλημα. Το χάσμα που οι δυο εραστές καλούνται να γεφυρώσουν, ωστόσο, δεν έχει να κάνει ούτε με την απόσταση, ούτε με την ηλικία, αλλά με την παραδοχή μιας οδυνηρής πραγματικότητας και του χρόνου που μετρά αντίστροφα για τον έναν από τους ήρωες.

Ένα ολόκληρο μικροσύμπαν από ανθρώπους που αγαπούν και ανθρώπους που υποφέρουν, από εκείνους που νοσούν και παλεύουν με το βάρος ενός πρόωρου τέλους και από όσους βιάζονται να ρουφήξουν τη ζωή και τις πιθανότητές της, χωρίς να χάσουν λεπτό.

Προσπερνώνας πολύ σωστά την ευκαιρία ενός ακόμη παραδοσιακού love story, ο Ονορέ διηγείται την περίπτωση δυο ανθρώπων τους οποίους ενώνει ο έρωτας, χωρίζει όμως ο απροσδόκητος παράγοντας που ονομάζεται ζωή: Eνός φορέα του AIDS, σε μια εποχή όπου η ψύχραιμη παραδοχή της ασθένειας δεν σημαίνει ακόμη και την επούλωσή της, και ενός παρορμητικού νεαρού ο οποίος βρίσκεται γεμάτος περιέργεια και καύλες στο κατώφλι της γκέι σεξουαλικής του αφύπνισης. 

Γύρω τους υπάρχει ένα ολόκληρο μικροσύμπαν από ανθρώπους που αγαπούν και ανθρώπους που υποφέρουν, από εκείνους που νοσούν και παλεύουν με το βάρος ενός πρόωρου τέλους και από όσους βιάζονται να ρουφήξουν τη ζωή και τις πιθανότητές της, χωρίς να χάσουν λεπτό. Μουσικές, βιβλία, ταινίες, παρέες,  ευκαιριακά φλερτ και ερωτικές συντροφιές της μιας βραδιάς συμπληρώνουν το παζλ μιας εποχής τόσο ζωηρής, μα και τόσο θλιμμένης ταυτόχρονα. Και στο μέσο όλων αυτών βρίσκεται ο Ζακ και ο Αρτίρ. Ένας άντρας που βιώνει μάλλον τον τελευταίο έρωτα της ζωής του και ένα ενθουσιώδες παιδί που γνωρίζει τον πρώτο έρωτα, και πιθανόν τον πιο καθοριστικό: εκείνο που θα τον βοηθήσει να διαμορφώσει την ταυτότητά του και το ποιος είναι πραγματικά.

Ο Ονορέ φιλμάρει τα πάντα με ευπρόσδεκτη ζωντάνια και αφοπλιστική ειλικρίνεια, χαρίζει ζωηρούς διαλόγους στους ηθοποιούς του και παρά τη σοβαρότητα του θέματος που θίγει, δεν αφήνει το φιλμ του να γίνει βαρύγδουπο η μεμψίμοιρο. Γεμάτο πανέμορφες μικρές στιγμές, αλλά και μια ψυχαναγκαστική σε σημεία ανάγκη να μιλήσει ταυτόχρονα για πολλά πράγματα, το «Sorry Angel» αφοπλίζει όταν εστιάζει εκεί ακριβώς που πρέπει και χάνει στιγμιαία το δρόμο του όταν ανοίγεται ιδεολογικά προς διαφορετικές κατευθύνσεις ή όταν παραδίδεται αμαχητί σε μια μάλλον μελοδραματική κατακλείδα. Ειδάλλως πρόκειται για μια γενναιόδωρη συναισθηματικά ταινία, γεμάτη κατανόηση για τους ήρωές της, και πιθανόν μια ιδανική ευκαιρία για τον Ονορέ να προσθέσει μερικούς ακόμη (διεθνείς) θαυμαστές στο ήδη υπάρχον γκρουπ οπαδών του.  

Διαβάστε ακόμη:
Ο «Ψυχρός Πόλεμος» του Παβλικόφσκι είναι ένα αθεράπευτα ρομαντικό οδοιπορικό στα χαρακώματα του έρωτα
Ο Σερεμπρένικοφ με το γλυκόπικρο «Leto» μας υπενθυμίζει ότι κάθε καλοκαίρι κάποια στιγμή τελειώνει
Το «Birds of Passage» είναι η πιο ασυνήθιστη γκανγκστερική ταινία που έγινε ποτέ
«Wildlife» και Κάρεϊ Μάλιγκαν δικαιώνουν απόλυτα το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Πολ Ντέινο 
Λευτεριά στον Κίριλ Σερεμπρένικοφ
Το «Everybody Knows» είναι ένας διεκπεραιωτικός Φαρχαντί που λειτουργεί με άνεση στο ρελαντί
Κάννες 2018: Κέιτ, Πενέλοπε και Τζούλιαν στο λαμπερό κόκκινο χαλί της πρεμιέρας
Κάννες 2018: Αυτές είναι οι ταινίες που ανυπομονούμε να δούμε στο φεστιβάλ