Ελίζαμπεθ

Η διάφανη Αυστραλέζα με το πορτοκαλί μαλλί δηλώνει εδώ ότι ο πρωταγωνιστικός ρόλος στο «Όσκαρ και Λουσίντα» ήταν κάθε άλλο παρά μια ευτυχής συγκυρία. Στον ρόλο μιας γυναίκας – βασίλισσας της οποίας η ζωή αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα αινίγματα της παγκόσμιας Ιστορίας, η Κέιτ συναρμολογεί μια από τις πιο εύστοχες και διεισδυτικές ερμηνείες της χρονιάς που διανύουμε. Κρατώντας γερά τα γκέμια της ταινίας, περιπλανιέται στη χώρα του ανθρώπου (Ελίζαμπεθ) πίσω από το θρύλο (Η Παρθένα Βασίλισσα) και παραδίδει έναν παλλόμενο και απρόσμενα μοντέρνο χαρακτήρα. Δυνατή και συνάμα εύθραυστη, στηρίζει με εξαιρετική ερμηνευτική ακρίβεια τα βήματα της Ελισάβετ Ι της Αγγλίας στα πρώτα, ταραγμένα (και παραλίγο θανατηφόρα) χρόνια της βασιλείας της.

Παιδιάστικα ρομαντική και πεισματάρα στην αρχή, διστακτική, αλλά και σοφά υπομονετική στη συνέχεια, πληγωμένη, αποφασιστικά αδίστακτη και ιερά ανέκφραστη στο τέλος (πίσω από την περίφημη, κατάλευκη μάσκα της). Η Μπλάνσετ δίνει υπόσταση σε μία γοητευτική, τραυματισμένη, αλλά πανέξυπνη γυναίκα, η οποία θυσίασε την προσωπική της ευτυχία για να επιβιώσει και να υπηρετήσει ευλαβικά τη φιλοδοξία της. Δεν είναι τυχαίο ότι η Ελισάβετ πέθανε από φυσικά αίτια (αντίθετα με όλους τους προκατόχους της), αφού έμεινε στο θρόνο για περισσότερο από 40 χρόνια, χαρίζοντας στην Αγγλία τη «Χρυσή της Εποχή», σε καιρούς που το γυναικείο φύλο ήταν… ελάττωμα.

Η Κέιτ Μπλάνσετ δίνει υπόσταση σε μία γοητευτική, τραυματισμένη, αλλά πανέξυπνη γυναίκα, η οποία θυσίασε την προσωπική της ευτυχία για να επιβιώσει

Πίσω από την κάμερα ο Ινδός Σεκάρ Καπούρ αποδεικνύεται, όπως και η ηρωίδα του, αιρετικός. Αγνοεί τι εστί εγγλέζικο φλέγμα, ξεχαρβαλώνει τους κώδικες των ταινιών εποχής και σκεπάζει το φιλμ του με ένα συναρπαστικό πέπλο, που μυρίζει θρίλερ (αν όχι ταινία τρόμου!). Οι διαθέσει του σε χτυπούν κατά πρόσωπο από το πρώτο πλάνο μέχρι και το τελευταίο ζουμ στο «πέτρινο» προσωπείο της βασίλισσας.

Αιμοσταγείς πολιτικές συνωμοσίες, θανατηφόρες προδοσίες, απαγορευμένοι έρωτες και παράνομες συνευρέσεις εξελίσσονται μέσα σε υποφωτισμένους, κλειστοφοβικά αχανείς και απειλητικά ψηλοτάβανους χώρους. Εκεί όπου η κάμερα χώνεται με ύπουλη περιέργεια, πότε σαν τρομαγμένο παιδί και πότε σαν δολοφόνος. Καθώς η ώρα περνά, η ταινία ξεχνά να βγει στο ανακουφιστικό, αν και χλωμό φως της ημέρας, ενώ τα κοστούμια της Ελισάβετ γίνονται σταδιακά πιο στενά, πιο αποπνικτικά – ματωμένα θαρρείς, ακόμα κι όταν δεν είναι κόκκινα.

Με απολαυστική (για τα μάτια και όχι μόνο) τόλμη, ο Καπούρ απογυμνώνει την Ιστορία από τους λαμπρούς ήρωές της και χτίζει ένα πολιτικό σφαγείο, όπου δεν υπάρχουν καλοί και κακοί, παρά μόνον άνθρωποι. Ανάμεσά τους, η αλήθεια των γεγονότων σέρνεται σιωπηλά στις σκιές και, όπως το δηλητηριώδες μυστήριο που περιβάλλει τον εξαίσιο Τζέφρι Ρας, γίνεται αντιληπτή διαφορετικά από τον καθένα μας. Ακονίστε τα …επιχειρήματά σας.

Η κριτική της ταινίας δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο τεύχος 97 του περιοδικού ΣΙΝΕΜΑ, τον Ιανουάριο του 1999.