Χαμένοι στη Μετάφραση

Εκείνος, πάλαι ποτέ χολιγουντιανός σταρ, σε ταξίδι-αρπαχτή στο Τόκιο για να διαφημίσει μια μάρκα ουίσκι. Εκείνη, πτυχιούχος του Γέιλ, άφησε τα πάντα πίσω της για να στηρίξει τη καριέρα του ανερχόμενου φωτογράφου συζύγου της στη χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου. Εκείνος πενηντάρης, χαμένος στη μέση της πορείας του -εκεί όπου συνειδητοποιεί κανείς ότι έχει πάρει λάθος δρόμο, αλλά δεν μπορεί να κάνει ούτε εμπρός ούτε πίσω. Εκείνη εικοσάχρονη, χαμένη στην εκκίνηση -εκεί όπου πρωτοσυγκρούεται κανείς με την απομυθοποίηση του «έζησαν αυτοί καλά...».

Η Ιαπωνία είναι μόνο το εύρημα. Πώς μπορείς να είσαι τόσο μόνος στην πιο πολύβουη μητρόπολη του κόσμου; Πώς μπορείς να είσαι βουβός με τόσες φωνές -γυναίκα, παιδιά, ατζέντη- στο κεφάλι σου; Πώς μπορείς να είσαι ξένη στην αγκαλιά του άντρα του, αν και νιόπαντρη; Είναι μόνο το jet lag που σε κρατάει ξύπνιο;

Ο φακός καδράρει τους ήρωες σε ημιφωτισμένα πολυτελή λόμπι να σκοτώνουν εκδικητικά το χρόνο. Σε τεράστιες τζαμαρίες να ατενίζουν ένα πολύχρωμο μακρινό σύμπαν. Σε ασανσέρ που ανεβοκατεβαίνουν από κεκτημένη ταχύτητα. Όταν συναντιούνται, βρίσκουν ο ένας στον άλλον κάτι περισσότερο από την ανακούφιση της κοινής τους καταγωγής. Είναι αλήθεια ότι κανείς δεν τους καταλάβαινε και εκείνοι δεν καταλάβαιναν κανέναν, αλλά αυτό δεν είχε να κάνει με τη γλώσσα...

Η αβίαστη μελαγχολική γλύκα της Σκάρλετ Γιόχανσον, η επώδυνα πικρή, κωμική περσόνα του Μπιλ Μάρεϊ, ένα άγγιγμα, μια πόρτα που κλείνει

Η Σοφία Κόπολα, μετά το στοιχειωμένα λυρικό ντεμπούτο των «Αυτόχειρων Παρθένων», περιηγείται για άλλη μια φορά κάτω από την επιδερμίδα των πραγμάτων. Δεν ενδιαφέρεται να χορογραφήσει ένα σύγχρονο «Τελευταίο Τανγκό»... Δεν την εξιτάρει μια ιστορία ώμου ενστίκτου, μια «χειροπιαστή» απόδειξη ερωτικής συνεύρεσης. Πόσο πρωτότυπη ή τολμηρή θα ήταν, άλλωστε, μέσα στην ανελέητη κρεατομηχανή της εποχής μας; Πόσο πιο δύσκολο είναι να εμπιστευτεί τις στιγμές, να καταγράψει αυτά που δε συμβαίνουν, που μας προσπερνούν, που σβήνουν πριν αρχίσουν; Όσα υπονοούνται, όσα δε λέγονται, όσα δε γίνονται ταινίες.

Απλές, καθημερινές συνευρέσεις, συζητήσεις για το τίποτα και για τα πάντα, μια πόλη σαν ένα ανεξερεύνητο λούνα παρκ για δύο ενήλικες που νιώθουν την καρδιά τους να ξαναχτυπά. Η αβίαστη μελαγχολική γλύκα της Σκάρλετ Γιόχανσον, η επώδυνα πικρή, κωμική περσόνα του Μπιλ Μάρεϊ, ένα άγγιγμα, μια πόρτα που κλείνει.

Τι επίλογο να δώσει κανείς σε μια ιστορία αγάπης, που για όσους απαιτούν...απτές αποδείξεις μπορεί και να μην υπήρξε; Πόσο να δυναμώσει ο ψίθυρος, πόσο να σφίξει η αγκαλιά; Πώς να τους δώσεις να καταλάβουν ότι «More than this- there is nothing...». Ό,τι κι αν πεις, είναι καταδικασμένο να χαθεί στη μετάφραση...

Η κριτική της ταινίας δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο τεύχος 150 του περιοδικού ΣΙΝΕΜΑ, το Νοέμβριο του 2003