Το Δικό μου Άινταχο

Δε μπορείς να περιγράψεις εύκολα μια ταινία σαν το «Δικό μου Άινταχο». Μετά το «Mala Noche» και του αιχμηρό «Drugstore Cowboy», ο Γκας Βαν Σαντ αποδεικνύει, τουλάχιστον, ότι διαθέτει την ικανότητα να καλύπτει με υδράργυρο τους ήρωες και τους άξονες γύρω από τους οποίους κινούνται. 

Εδώ έχουμε να κάνουμε με δυο χαρακτήρες, τον Μάικ και τον Σκοτ, που εκπορνεύονται και χάνονται στους δρόμους, μέχρι που να βρουν αυτό που πραγματικά αναζητούν. Ενώνουν τα μονοπάτια τους, μόνο για να ανακαλύψουν τις διαφορετικές τους ψυχές. Ο Μάικ, που αγαπάει τον Σκοτ, προέρχεται από μια διαλυμένη φτωχή οικογένεια του Άινταχο, ενώ ο Σκοτ είναι γιος του δημάρχου του Πόρτλαντ και διασύρει την ιδιότητά του από αντίδραση προς τον πατέρα του.

Το εγχείρημα μπλοκάρεται ανεπανόρθωτα σ' έναν βασικότατο παράγοντα: τον Κιάνου Ριβς, ένα ζωντανό παράπτωμα ηθοποιού 

Τα πράγματα για τον Βαν Σαν άρχισαν να μπλέκονται όταν στην πορεία ανακάλυψε ότι ήθελε να κάνει δύο ταινίες. Πράγματι, ο Σκοτ εμφανίζει ομοιότητες με τον πρίγκιπα Χαλ του σαιξπηρικού «Ερρίκου του 4ου», που αποφασίζει να παρατήσει τους φίλους και συνοδοιπόρους του (ανάμεσα σε αυτούς και ο «φαλσταφοειδής» αλήτης Μπομπ) και να αναλάβει εξουσία, μόλις πεθάνει ο πατέρας του. 

Η ιδέα είναι εξαιρετική και φιλόδοξη, αν και διαφαίνεται κάποια σκηνοθετική έλλειψη σιγουριάς και τόλμης. Το εγχείρημα όμως μπλοκάρεται ανεπανόρθωτα σ' έναν βασικότατο παράγοντα: τον Κιάνου Ριβς, ένα ζωντανό παράπτωμα ηθοποιού. Ο Ριβς, με την αναλγησία έκφρασης και την τραγική εκφορά των σαιξπηρικών εμβόλιμων παραθέσεων, καταστρέφει κάθε προσπάθεια ροής και αληθοφάνειας. 

Αντίθετα, όσο η ιστορία εστιάζεται στην περίπτωση του ναρκοληπτικού ομοφυλόφιλου Μάικ, ο Ρίβερ Φίνιξ αποκαλύπτει το σπαρακτικό ξεπεσμό ενός νέου ανθρώπου, που αποζητά μόνο την αγάπη στην πρώτιστη, αγνή μορφή της. Ο Φίνιξ είναι απίστευτα αποτελεσματικός. Μια σύγχρονη μορφή εξαιρετικά υποσχόμενη και το βραβείο ερμηνείας στο Φεστιβάλ Βενετίας, δικαιότατο.

Ο Γκας Βαν Σαντ απέφυγε με έντεχνο τρόπο το γλίστρημα στο αμφιλεγόμενο θέμα άνευ ουσίας και πρόβαλε αντ' αυτού τη δική του Αμερική, γεμάτη αντιθέσεις στο ύφος και τις διαθέσεις, μια δική του εκδοχή όπου συγκρούονται οι εικόνες του Ντέλλα Φραντσέσκα μ' αυτές του Ρίτσαρντ Άβεντον, οι ρεαλιστικές όψεις των δρόμων με το ρομαντικό πήδημα των σολομών στο ποτάμι, στην πρώτη σκηνή του φιλμ.

Η τελευταία σεκάνς της κηδείας αποτυπώνει τη διπλή πραγματικότητα της απόστασης και της ένωσης, της γιορτής και της απώλειας. Το μισό κρίμα στον Κιάνου Ριβς και το άλλο μισό στην κακή επιλογή του Γκας Βαν Σαντ. 

Η κριτική της ταινίας «Το Δικό μου Άινταχο» δημοσιεύθηκε στο τεύχος 23 του Περιοδικού ΣΙΝΕΜΑ (Φεβρουάριος 1992).