Σκοτεινό Ποτάμι

Αν υπάρχει κάτι κοινό στους (τραγικούς) ήρωες-πρωταγωνιστές του Κλιντ Ίστγουντ αυτό είναι ότι αργά ή γρήγορα έρχονται αντιμέτωποι με τη ζωή τους: τις επιλογές τους, το παρελθόν τους, τις μικρές ή μεγάλες αμαρτίες τους. Ο Γουίλιαμ Μάνι στους «Ασυγχώρητους», η Φραντζέσκα στις «Γέφυρες του Μάντισον», ο Μπουτς στον «Ένα Τέλειο Κόσμο» αποτελούν μερικά μόνο παραδείγματα. Το «Σκοτεινό Ποτάμι» προσθέτει ακόμη έναν στη μακροσκελή λίστα, όσο παράλογο κι αν μοιάζει να μιλάει κάποιος για έναν ήρωα σε μια ταινία όπου οι πρωταγωνιστές είναι τρεις.

Κι όμως, αν κοιτάξει κανείς πίσω από τα διαφορετικά εξωτερικά χαρακτηριστικά τους, θα ανακαλύψει ότι ο ήρωας είναι ένας. Ένας οξύθυμος συντηρητικός (Τζίμι – Σον Πεν) ο οποίος πιστεύει ότι η φαινομενική εξουσία του μπορεί να σβήσει τις αποτυχίες του (Σον – Κέβιν Μπέικον) και του οποίου η ζωή διακόπηκε απότομα στο παρελθόν, αφήνοντάς τον ανίκανο για επιβίωση (Ντέιβ – Τιμ Ρόμπινς).

Ο Ίστγουντ παραπλανεί με το πρόσχημα μιας απλής αστυνομικής ιστορίας για να αφηγηθεί μια πρωτοφανή ανθρώπινη τραγωδία, η οποία αδυνατεί εκ φύσεως να χαριστεί στην κάθαρση

Όταν αντιμετωπίζει ένα φόνο που θα χτυπήσει το καμπανάκι της εκκίνησης, η σύγκρουση του με την ίδια του τη ζωή θα ζωντανέψει το παρελθόν, θα ξεθάψει τις ενοχές από την ασφάλεια της λήθης και θα απαιτήσει δράση. Στην απέλπιδα προσπάθειά του να φανεί αντάξιος όσων έχει πείσει τον εαυτό του και τον περίγυρό του ότι τον καθορίζουν ως ένα «σωστό» άνθρωπο, θα ορίσει μόνος του τη δικαιοσύνη, θα επιλέξει το ψέμα, θα εξαπατήσει ακόμη και τον ίδιο του τον εαυτό και τελικά θα νικήσει επιλέγοντας τον πιο εύκολο δρόμο: αυτόν που επιβάλλει να σκοτώσεις το πιο αθώο κομμάτι του εαυτού σου, κρατώντας αλώβητο εκείνο που λανθασμένα θεωρείς πιο ισχυρό.

Πεπεισμένος για το λάθος κάθε ανθρώπινου όντος που ξέχασε ότι η σωτηρία της ψυχής ουδέποτε είχε σχέση με την επιβίωση, ο Ίστγουντ παραπλανεί με το πρόσχημα μιας απλής αστυνομικής ιστορίας για να αφηγηθεί μια πρωτοφανή ανθρώπινη τραγωδία, η οποία αδυνατεί εκ φύσεως να χαριστεί στην κάθαρση. Στην πιο σκοτεινή στιγμή του από την εποχή των «Ασυγχώρητων», αρνείται κάθε έννοια happy end, αφήνοντας ένα διφορούμενο φινάλε σαν γροθιά στο στομάχι να είναι η τελευταία του λέξη για την οριστική ήττα της ηθικής από την ενοχή.

Η κριτική της ταινίας δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο τεύχος 151 του περιοδικού ΣΙΝΕΜΑ, τον Δεκέμβριο του 2003.