Κάτι Τρέχει με τη Μαίρη

Ακόμα κι αν δεν έχετε γνώση για το κοινό των ταινιών των αδελφών Φαρέλι από πρώτο χέρι, μπορείτε να πάρετε μια ιδέα φέρνοντας απλά στο μυαλό σας τον τίτλο της μεγαλύτερης επιτυχίας τους. «Ο Ηλίθιος και ο Πανηλίθιος». Δεκατετράχρονα αγοράκια στην ακμή της… ακμής τους, πελάτες των αμερικάνικων malls σε διάλειμμα από την κρίση του shop till you drop και απροβλημάτιστοι φαν του Τζιμ Κάρεϊ που, ελαφρά τη καρδία, νοιάζονται μόνο γι’ αυτόν.

Η κωμωδία στην οποία στηρίχτηκαν τα δύο δαιμόνια αδέλφια για να φτιάξουν αυτό το μπλοκμπάστερ, ήταν σωματικού επιπέδου. Εκκρίσεις, αέρια, ήχοι, χτυπήματα κάτω από τη μέση στην αισθητική και το πνεύμα, μεταμφιεσμένα σε γκαγκς. Κι αν η ηλιθιότητα αναγορεύεται σε νούμερο ένα αρετή στο μέχρι τώρα κινηματογραφικό τους σύμπαν, οποία έκπληξη όταν, ξαφνικά, αντιλαμβάνεσαι πως κάτω από τον οχετό της κακογουστιάς κρύβονται δυο κοφτερά μυαλά γεμάτα έξυπνες ιδέες.

Οι αδελφοί Φαρέλι είναι αναμφίβολα δυο nerds (κάτι που, ακόμα και να το ήθελαν, δεν μπορούν να το κρύψουν) και ως τέτοιοι δεν μπορούν να αντισταθούν σε πράγματα που τους κάνουν να διασκεδάζουν: Το «Κάτι Τρέχει με τη Μαίρη» δεν αποφεύγει αστεία που έχουν να κάνουν με τη φυσιολογία και τα παράγωγα του ανθρώπινου σώματος. Σπέρμα, σπυράκια, πορδές, ένα πέος πιασμένο στα δοντάκια του φερμουάρ, όλα μπορούν να χρησιμοποιηθούν για ένα γέλιο και όλα όντως χρησιμοποιούνται. Αυτό που κάνει, όμως, τη διαφορά είναι πως τώρα γινόμαστε συνένοχοι των υπό άλλες συνθήκες ποταπών αστείων τους, παρασυρμένοι από μια απολαυστική ιστορία και μια τρελή διάθεση για κανιβαλισμό των πάντων, που αποδίδει στο μέγιστο.

Μετά την καταπιεστική δικτατορία του κινήματος της πολιτικής ορθότητας, δεν μπορεί παρά να θεωρηθεί υγιές το γεγονός ότι ένα φιλμ τολμά επιτέλους να κοροϊδεύει τα πάντα

Η Μαίρη του τίτλου ήταν ανέκαθεν υπέροχη και είχε, συν τοις άλλοις, ένα «je ne sais quoi» που έκανε τους πάντες να πέφτουν θύματα της γοητείας της, καθώς κι έναν καθυστερημένο αδελφό που έπεφτε θύμα της κοροϊδίας τους. Ο Τεντ, ήρωας της ιστορίας μας, είναι ο μόνος που του φέρεται καλά και κερδίζει έτσι το προνόμιο να συνοδεύσει τη Μαίρη στο χορό της αποφοίτησης. Χάρη στο φερμουάρ του χάνει την ευκαιρία, αλλά χάνει κι εκείνη, η οποία μετακομίζει. Κι όμως, δώδεκα χρόνια μετά, η ανάμνησή της ακόμα τον στοιχειώνει. Έτσι, με την παρότρυνση του καλύτερού του φίλου, προσλαμβάνει έναν ιδιωτικό ντετέκτιβ για να τη βρει και μαθαίνει πω τίποτα δεν έχει αλλάξει σ’ ό,τι αφορά το κορίτσι των ονείρων του. Είναι το ίδιο υπέροχη και όλοι τη θέλουν, πράγμα που κάνει ακόμη πιο δύσκολη την προοπτική να την κερδίσει πίσω.

Από την αρχή μέχρι το τέλος, ο θεατής βλέπει με ένοχη απόλαυση τους χαρακτήρες να κατεβάζουν όλο και πιο χαμηλά τα στάνταρ της ηθικής, του καθωσπρεπισμού και της ευαισθησίας, ενώ οι αυτουργοί αυτής της κατρακύλας επιτίθενται ανηλεώς σε κάθε έννοια πολιτικής ορθότητας. Μικρά ζώα, καθυστερημένα παιδιά, συναισθήματα, ευγενείς προθέσεις, όλα ποδοπατούνται με άγρια χαρά. Κάθε τι που, υπό άλλες συνθήκες, θα αποτελούσε ταμπού ή, τουλάχιστον, αντικείμενο «διακριτικού σχολιασμού», είναι για τους αδελφούς Φαρέλι ευκαιρία για βρώμικα γέλια.

Ο κυνισμός και η «σκληρότητα» της πρακτικής τους μπορεί να ενοχλήσει τις ευαίσθητες ψυχές και η αλήθεια είναι πως το χιούμορ τους στιγμές – στιγμές πονάει, εντούτοις και μόνο η εμφάνιση μιας τόσο αναπολογητικής και δηλητηριώδους ταινίας στο τοπίο του mainstream αμερικάνικου σινεμά είναι αναμφίβολα ένα γεγονός άξιο θαυμασμού. Μετά την καταπιεστική δικτατορία του κινήματος της πολιτικής ορθότητας, δεν μπορεί παρά να θεωρηθεί υγιές το γεγονός ότι ένα φιλμ τολμά επιτέλους να κοροϊδεύει τα πάντα. Ό,τι είναι αστείο ή αντικείμενο χλεύης στην πιο ιδιωτική μας ζωή μπορεί πια να απενοχοποιηθεί και εκτός private jokes, και, εν τέλει, στο φινάλε του αιώνα, τι μπορεί πλέον να βρίσκεται στο απυρόβλητο;

Πέρα από την «ηθική» διάσταση όμως, αυτό που κερδίζει το παιχνίδι για τους δημιουργούς του φιλμ και κάνει ακόμη και τους πολέμιούς του να παραδίνονται – παρά τις αντιρρήσεις τους- στις παιδιάστικες και τσουχτερές χαρές του, δεν είναι τίποτε άλλο από το ότι καταφέρνει, έστω και στο όριο μεταξύ χοντράδας και φινέτσας, να λειτουργεί σαν μια πετυχημένη και, αναμφίβολα, αστεία κωμωδία. Γελάστε τώρα και, αν θέλετε, το σκέφτεστε μετά…

Η κριτική της ταινίας δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο τεύχος 94 του περιοδικού ΣΙΝΕΜΑ, τον Οκτώβριο του 1998.