11:00
10/11

62o ΦΚΘ: Η «Αγία Έμυ» είναι μια απόκοσμη προσευχή με θρησκευτικές προεκτάσεις

Το σκηνοθετικό ντεμπούτο της Αρασέλης Λαιμού που έρχεται βραβευμένο από το Λοκάρνο, συμμετέχει στο Επίσημο Διαγωνιστικό του 62ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και είναι μια παραβολή για τη μάχη του Καλού και του Κακού, που κατοικεί μέσα μας.

Από τον Χρήστο Πολίτη

Η Έμυ είναι μια φιλήσυχη Φιλιππινέζα που μένει στον Πειραιά με την αδερφή της. Όταν εκείνη μείνει έγκυος, η Έμυ θα χρειαστεί να τιθασεύσει τις περίεργες δυνάμεις που κρύβει μέσα της. Την ίδια στιγμή, μια ηλικιωμένη γυναίκα που θέλει να εκμεταλλευτεί προς ιδίον όφελος τις θεραπευτικές της ικανότητες, θα βάλει την Έμυ στη μέση μιας επώδυνης ηθικής μάχης.

Η περιγραφή για την πρώτη μεγάλου μήκους ταινίας της Αρασέλης Λαιμού είναι όμοια με έναν γρίφο, όπως ακριβώς και οι χριστιανικές παραβολές, που φέρουν τα θαύματα του Χριστού ως όχημα για να παρακινήσει το ποίμνιο να πιστέψει σε κάτι ανώτερο, κάτι άπιαστο.

Η Έμυ έχει ικανότητες που την κάνουν να μοιάζει με έναν εκδικητικό Χριστό επί γης, αφού μπορεί μεν θα θεραπεύσει τις πληγές των ανθρώπων που της ζητούν βοήθεια, αλλά και να πληγώσει εκείνους που παρεισφρύουν στην οικογενειακή της γαλήνη.

Η Λαιμού πιάνει από το χέρι την ήρεμη Έμυ -μια εκπληκτική Αμπίγκαελ Λόμα στον ρόλο- και την σέρνει σαν ένα σαρκίο γεμάτο απρόσμενες αντιδράσεις. Μπορεί με την ίδια ευκολία να συναινέσει στις συμβουλευτικές παραινέσεις της κυρίας Χριστίνας -η Ειρήνη Ιγγλέση στον τελευταίο της ρόλο-, που έχει φτιάξει ένα σπίτι-θεραπευτήριο πληγωμενων σωμάτων, την ίδια στιγμή που εκδικείται τον Αργύρη, τον νεαρό που αφήνει έγκυο την αδερφή της και θέλει να «βγάλει λεφτά» από την ικανότητα της Έμυ να κλαίει αίμα.

Σαν ένα διπολικό μέσο που τρέχει σε μια βραχώδη άσφαλτο, η «Αγία Έμυ» παραπατάει με την ίδια ευκολία που ένας υποψιασμένος πιστός θα αμφισβητήσει την αλήθεια των παραβολών. Η Λαιμού διαθέτει την ικανότητα να δημιουργεί διαφορετικά σύμπαντα για να αφηγηθεί τις απόκοσμες ιστορίες της, εκείνες που μπορούν να περιέχουν ισόποσες δόσεις ψέμματος και αλήθειας, μα σκοντάφτει στην διάθεσή της να μιλήσει σε μια γλώσσα που μοιάζει να μην γνωρίζει. Όχι τα φιλιππινέζικα, αλλά την γλώσσα της πίστης.

Ένας «άλλος» Μεσσίας δεν θα ήταν ποτέ του τρομακτικός, και εδώ η Έμυ φοβίζει τους οικείους της και έλκει τους ξένους. Το αντίθετο δηλαδή από εκείνο που έπραττε ο Χριστός στην θεϊκή του διαδρομή, που παρακινούσε τους μαθητές του με τα θαύματά του, μα είχε δημιουργήσει έναν εχθρικό στρατό.

Αυτή είναι η παρεμβολή στα κύματα που στέλνει η Λαιμού με το έργο της, ένα έργο με συμπαγείς ιδέες, μα με δυσκολία στην εκτέλεση, και ένα φινάλε που προσπαθεί να ισορροπήσει το κυνήγι μαγισσών που έχει ξεκινήσει για την Έμυ.