«Λόρενς της Αραβίας»: Η μουσική εποποιία του Μορίς Ζαρ - αφιερωματα , θεματα || cinemagazine.gr
10:20
10/12

«Λόρενς της Αραβίας»: Η μουσική εποποιία του Μορίς Ζαρ

Ο «Λόρενς της Αραβίας» είναι από τις ταινίες που δίνουν νόημα στις διαστάσεις της μεγάλης οθόνης. Με αφορμή τη ζωή του Τ.Ε.Λόρενς, ο Ντέιβιντ Λιν ενορχήστρωσε ένα επικό, κινηματογραφικό αρχέτυπο και ο Μορίς Ζαρ σαγήνευσε μελωδικά, με ένα από τα σπουδαιότερα μουσικά θέματα στην ιστορία του κινηματογράφου.  

Από τον Πάνο Γκένα

Ο Μορίς Ζαρ συμπεριλαμβάνεται στη λίστα των σπουδαίων συνθετών που ανανέωσαν τον συμφωνικό ήχο των κινηματογραφικών εικόνων και έχτισε μία καριέρα με σπουδαίες συνεργασίες και τρία όσκαρ μουσικής - «Λόρενς της Αραβίας» (1962), «Δρ. Ζιβάγκο» (1965), «Το Πέρασμα στην Ινδία» (1984). 

Αρχικά ο Μορίς Ζαρ θα αναλάμβανε τα δραματικά μέρη της ταινίας, ο Άραμ Κατσατουριάν τις ανατολίτικες μελωδικές βάσεις και ο Μπέντζαμιν Μπρίτεν το βρετανικό παραδοσιακό κομμάτι. Όταν οι δύο τελευταίοι δεν κατάφεραν να εμπλακούν στην παραγωγή, η απογοήτευση του σκηνοθέτη και των παραγωγών μετατράπηκε σε πηγαίο ενθουσιασμό τη στιγμή που άκουσαν το βασικό θέμα που είχε ετοιμάσει ο Ζαρ.

Ο «Λόρενς της Αραβίας» σηματοδότησε την πρώτη συνεργασία του Μορίς Ζαρ με τον μεγαλοϊδεάτη σκηνοθέτη Ντέιβιντ Λιν και ο νεόκοπος συνθέτης, έμελλε να γράψει ένα από τα καλύτερα σκορ όλων των εποχών μέσα σε έξι βδομάδες. 

Στη θρυλική παραγωγή, η μουσική ευφράδεια του Ζαρ αποδίδει τα σέβη της στην απεραντοσύνη της ερήμου και διαχειρίζεται ενορχηστρώσεις με οπερετική διάθεση και σαφείς ορίζοντες ρομαντισμού και εξωτισμού. Με μιλιταριστική θρασύτητα και συγκινητικές μελωδίες ο «Λόρενς» δεν ολισθαίνει σε στερεότυπα. Η ποιότητα των μουσικών του θεμάτων, βρίσκεται πάντα σε συνάφεια με μια μελωδική λεπτότητα που παραμένει μεγαλόψυχη και διαπεραστικά ανθρώπινη.

Η τιμή, η ειλικρίνεια , ο ηρωισμός του εμβληματικού πρωταγωνιστή έδωσε έμπνευση για μια εντυπωσιακή ακουστική εποποιία, συνθετικής ευφυΐας. Η οβερτούρα του «Λόρενς», ένα από τα διασημότερα κομμάτια στην ιστορία του κινηματογράφου, σαρώνει εικόνες και μνήμες και υποβάλλει αίσθηση σινεφίλ δέους.

Τελικά η πρώτη φορά είναι η καλύτερη.