13:31
10/11

59ο ΦΚΘ: Μία Χάνσεν-Λοβ & Μπεν Γουίτλεϊ, δυο από τις πιο ηχηρές απογοητεύσεις της χρονιάς

Μια αισθηματική ιστορία με φόντο τη Γκόα της Ινδίας στη «Maya», η θορυβώδης συνάθροιση των μελών μιας δυσλειτουργικής φαμίλιας στο «Happy New Year, Colin Burstead» και δυο πολυαναμενόμενες ταινίες οι οποίες δεν στάθηκαν αντάξιες της φήμης που συνοδεύει τους δημιουργούς που τις έκαναν.

Από τον Λουκά Κατσίκα

Δύο χρόνια αφότου κέρδισε την Αργυρή Άρκτο Σκηνοθεσίας του Φεστιβάλ Βερολίνου με το έξοχο «Μέλλον» της, και σε συνέχεια μιας σταθερά ανοδικής καριέρας που την φέρνει πολύ ψηλά στη λίστα με τους σημαντικότερους δημιουργούς που δουλεύουν αυτή τη στιγμή στο σινεμά της χώρας της, η Μία Χάνσεν-Λοβ πραγματοποιεί με το «Maya» το πρώτο της καλλιτεχνικό στραβοπάτημα.

Το ολοκαίνουργιο φιλμ της ξεκινά με σαφείς υποσχέσεις καθώς ένας 30χρονος πολεμικός ανταποκριτής γαλλικής καταγωγής απελευθερώνεται, έπειτα από 4 μήνες ομηρείας σε αδιευκρίνιστο σημείο της Συρίας, και επιστρέφει στην πατρίδα του. Ανήμπορος να συνέλθει από την τραυματική εμπειρία που υπέστη, ο Γκαμπριέλ αποφασίζει να ταξιδέψει στην Ινδία, εκεί όπου βρίσκεται ο νονός του, μια μητέρα που τον εγκατέλειψε σε πολύ μικρή ηλικία, η πιθανότητα ενός νέου ξεκινήματος και το ενδεχόμενο ενός έρωτα, στο πρόσωπο ενός αρκετά νεώτερου κοριτσιού.

Το «Maya» δεν μοιάζει με δημιούργημα μιας ήδη φτασμένης σκηνοθέτιδος, αλλά με άτσαλο ντεμπούτο,

Με το που πατάει, ωστόσο, ο ήρωας το πόδι του σε εξωτικό έδαφος, η ταινία μετατρέπεται σε μια χλιαρή και αρκετά κοινότοπη τουριστική περιήγηση, η οποία μπορεί να αποφεύγει τις πολλές γραφικότητες, στην ουσία όμως αναμασά το ίδιο κλισέ της Ινδίας ως τόπο μυστικισμού και επιφοίτησης για όσους ξένους τον επισκέπτονται.

Εκτός αυτού, στην ισχνή αισθηματική ιστορία που αναλαμβάνει να μας διηγηθεί η ταινία, οι πρωταγωνιστές δεν μοιράζονται την παραμικρή χημεία ενώ το σύνολο μοιάζει λιγότερο με κάτι το οποίο σκαρφίστηκε θηλυκό μυαλό και περισσότερο με παραλλαγή της γνώριμης αρσενικής φαντασίωση του μεγαλύτερου άντρα ο οποίος ορέγεται μια μικρότερης ηλικίας γυναίκα. Σε κάθε περίπτωση, το «Maya» δεν μοιάζει με δημιούργημα μιας ήδη φτασμένης σκηνοθέτιδος, αλλά με άτσαλο ντεμπούτο.

Μικρότερου βεληνεκούς απογοήτευση, δεδομένου του πόσο άνισος είναι ο δημιουργός που κρύβεται πίσω της, άρα και πόσο συγκρατημένες οι προσδοκίες κάποιου εξαρχής, στάθηκε το «Happy New Year, Colin Burstead» του Μπεν Γουίτλεϊ. Πολλάκις παινεμένος στη χώρα του, σε μέρες όπου το σύγχρονο βρετανικό σινεμά περνάει τόσο μεγάλη κρίση ώστε κάθε λίγο και λιγάκι βιάζεται να συστήσει και από έναν κινηματογραφικό εθνοσωτήρα, ο 46χρονος σκηνοθέτης του δυνατού «Kill List», του χαριτωμένου «Sightseers» και των αποτυχημένων «High-Rise» και «Free Fire» συνεχίζει να εξερευνά με κάθε ταινία του και διαφορετικό είδος. Σειρά έχει αυτή τη φορά η δραματική κωμωδία.

Ο Γουίτλεϊ αδυνατεί να κρύψει από νωρίς πόσο ελάχιστο έλεγχο του υλικού του έχει και πόσο μέτριο είναι το σενάριο που έγραψε,

Καθώς ένας σαραντάρης άντρας αποφασίζει να συγκεντρώσει τη δυσλειτουργική οικογένειά του σε έναν παραθαλάσσιο πύργο, ώστε τα μέλη της να περάσουν μαζί μια ξένοιαστη Πρωτοχρονιά, ασχέτως αν όλα καταλήγουν γρήγορα σε συγκρούσεις και δυσάρεστες αποκαλύψεις, ο Γουίτλεϊ αδυνατεί να κρύψει από νωρίς πόσο ελάχιστο έλεγχο του υλικού του έχει και πόσο μέτριο είναι το σενάριο που έγραψε.

Με ένα ολέθριο μοντάζ πλησίον της νεύρωσης, που κόβει και ράβει σπασμωδικά ανάμεσα σε ανθρώπους οι οποίοι μονίμως μιλούν και σπάνια έχουν κάτι σημαντικό να πουν, ο σκηνοθέτης αδιαφορεί για το αν ο θεατής δυσκολεύεται να ακολουθήσει τον πολυάριθμο θίασο ηρώων του καθώς πηγαινοέρχονται νευρικά από το ένα δωμάτιο στο άλλο, πόσω μάλλον να θυμάται το όνομα καθενός, και νοιάζεται ακόμη λιγότερο για το αν το δράμα τους έχει το παραμικρό ενδιαφέρον.

Το αποτέλεσμα αυτής της ατέρμονης φιλμικής λογοδιάρροιας, η οποία ξεχειλίζει σε 95 υστερικά λεπτά, είναι αξιόλογοι ηθοποιοί (όπως ο Τσαρλς Ντανς) να περιφέρονται μάλλον άσκοπα, προσπαθώντας πιθανόν να εντοπίσουν πού βρίσκεται ο ρόλος τους, ο Γουίτλεϊ να φαντασιώνεται ότι γυρίζει ψυχόδραμα ολκής (ίσως το μεγαλύτερο αστείο ολόκληρου του φιλμ), το κοινό να υφίσταται μια κακοφωνία από κωμικοτραγικές ασημαντότητες και παράλληλες πλοκές που δεν οδηγούν πουθενά και η έξοδος από την αίθουσα να συνοδεύεται από πονοκέφαλο. Καλύτερη τύχη την επόμενη φορά.