18:54
12/11

62o ΦΚΘ: Στο «Timekeepers of Eternity» ο Αριστοτέλης Μαραγκός remixάρει Στίβεν Κινγκ

Ένας σκηνοθέτης που σκέφτεται διαφορετικά και μια τηλεταινία ξεχασμένη στα 90's συναντιούνται σε μία κοσμική τομή ενός χάρτινου σύμπαντος, για να προκύψει ένα ιδιοφυές κινηματογραφικό remix και μία μεταμοντέρνα σπουδή πάνω στο χρόνο.

Από τον Θοδωρή Καραμανώλη

Αν δεν αλλάξει κάτι συνταρακτικά στο εγγύς μέλλον (που όσο μεγαλώνουμε τόσο πιο πολύ το ευχόμαστε), ο χρόνος θα είναι το μεγαλύτερο μυστήριο κι η μεγαλύτερη τραγωδία της ύπαρξης. Ο χρόνος θα διαφεντεύει τα πάντα, για πάντα, βάζοντας τους όρια και καθιστώντας τα πεπερασμένα. Από τη στιγμή που ξεκινάει η ύπαρξη ξεκινάει να μετράει κι ο χρόνος, μια έννοια που ως είδος αφήσαμε να μολύνει τις ζωές μας, για να αντικαταστήσει το κενό μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Έγινε μέγεθος, έγινε νόρμα, έγινε οικονομία και βιολογικό καθεστώς. Για κάποιους έγινε ένα επιπλέον πεδίο στους χώρους που μπορούμε να αντιληφθούμε. Για τον κινηματογράφο αποτέλεσε μια γραμμική περιοχή πάνω στην οποία μπορεί να απλώσει το φως του. Η επιστημονική φαντασία το είδε ως πηγή έμπνευσης και το έχρισε ως αυτοσκοπό της.

Για όλους ήταν και θα είναι αμείλικτος, γι’ αυτό τιμή και δόξα σε όσους κατάφεραν να του επιβληθούν ή να τον τιθασεύσουν. Όπως πράττει εδώ ο Αριστοτέλης Μαραγκός, που με το Timekeepers of Eternity αποδεικνύει πως αποτελεί έναν από τους πιο ενδιαφέροντες σύγχρονους Έλληνες δημιουργούς. Ίσως και κάτι παραπάνω…

Το να περιγράψει κανείς την ταινία απλά σαν πειραματική ή animation απέχει πολύ από το αρκετό, πράγμα που ισχύει και το «A Portrait» (μάλλον την πιο γνωστή δουλειά του σκηνοθέτη μέχρι σήμερα). Κι εδώ όπως και τότε, ο Μαραγκός επιστρατεύει τα στοιχειώδη της εμψύχωσης. Στο «A Portrait» μια μοναδική γραμμή έγινε η προβολή μιας ολόκληρης ζωής (του χρόνου δηλαδή) πάνω σε εναλλασσόμενες σελίδες χαρτί. Στο «Timekeepers…» οι σελίδες περιέχουν τυπωμένο σε διχρωμία το «Langoliers» του Τομ Χόλαντ (μια τρίωρη μεταφορά της ομότιτλης ιστορίας του Στίφεν Κινγκ προορισμένης για αποκλειστική προβολή στην τηλεόραση). Ο Μαραγκός τις σκίζει, τις τσαλακώνει, τις ανακατεύει όπως αυτός επιθυμεί για να εκφράσει την ένταση και την ψυχολογία κάθε στιγμής.

Το πιο απλό που μπορεί πει κανείς για το «Timekeepers…» είναι πως παίρνει μια διαβολεμένα ψυχαγωγική και κομματάκι goofy τρίωρη ταινία επιστημονικής φαντασίας, και την ανακατασκευάζει σε κάτι πολύ καλύτερο. Μέσα από τρομερά εκτελεσμένες (τεχνικά μιλώντας πάντα) παρεμβάσεις, συμπυκνώνει τη διάρκεια στη μία ώρα και μεταμορφώνει μια αφελέσταση προσέγγιση στον Στίβεν Κινγκ, σε έναν μεταμοντέρνο, ατμοσφαιρικό κι εντελώς αυτόνομο μονοχρωματικό εφιάλτη.

Το κάνει εστιάζοντας στους δαίμονες του Κυρίου Τούμι. Ή για να το θέσουμε πιο σωστά επιμένει στον Τούμι, περισσότερο απ’ όσο η τηλεταινία. Ο δύσμοιρος βιώνει τις συνέπειες του χρόνου σε όλο τους το απόκοσμο μεγαλείο. Τα Langoliers παίρνουν μια πολύ πιο ενοχλητική υπόσταση. Τα φτηνά εφέ γίνονται πολύ πιο αποτελεσματικό animation. Ο ήπιος ατμοσφαιρικός τρόμος, γίνεται παροξυσμός κι ανησυχία.

Το ότι όλ’ αυτά συμβαίνουν μανιπουλάροντας το χρόνο μιας ταινίας ΓΙΑ το χρόνο – και το πως μπορεί να τον αντιληφθεί ο άνθρωπος, όχι μέσα από βιολογικές διαδικασίες αλλά μέσω της μνήμης- είναι ιδιοφυές. Όλο το «Timekeepers of Eternity» είναι μια ανακατασκευή που αντιμάχεται τη φθορά. Είναι το ίδιο ένα Langolier που τριγυρνά στο χωροχρόνο και διασώζει μια από τις ιδιαίτερες μεταφορές του Κινγκ στην οθόνη (η σκηνή με τον ίδιο το συγγραφέα έχει αναβαθμιστεί σε αδιανόητα επίπεδα).

Μιλάμε για μια εντελώς διαφορετική προσέγγιση στη σκηνοθεσία, μια θετική και επιστημονικοφανή έκφραση του κινηματογραφείν. Σε κάθε περίπτωση, ο Μαραγκός δημιουργεί σε ένα μοναχικό πεδίο που θεμελιώδη όπως οι ερμηνείες και οι θέσεις της κάμερας, έχουν εντελώς διαφορετικό νόημα. Κάποιοι μπορεί να σκεφτούν ότι το έργο το έχουμε ξαναδεί, άλλοι πως όλο αυτό είναι κόνσεπτ κι εφαρμοσμένη τέχνη, δεν είναι ταινία. Αφενός όχι, αφετέρου ας είναι ό,τι θέλει, από ταινίες χορτάσαμε και μια βόλτα στις αίθουσες θα τους πείσει (γι’ αυτό μπράβο στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης που όταν θέλει αφουγκράζεται κι αλλάζει, προσφέροντας γόνιμο χώρο σε δουλειές σαν κι αυτήν).