Απόφαση Φυγής

Ένας αστυνομικός σε κατάσταση μόνιμης αϋπνίας ερευνά το μυστηριώδη θάνατο ενός ευκατάστατου μεσήλικα, που φαίνεται να έπεσε από την κορυφή ενός βράχου. Η νεαρή χήρα του, μια όμορφη Κινέζα νοσοκόμα, μοιάζει απαθής απέναντι στο γεγονός, πράγμα που στρέφει το ενδιαφέρον του μεθοδικού αστυνομικού αποκλειστικά επάνω της. Όταν αποφανθεί πως εν τέλει πρόκειται για αυτοκτονία, η σχέση μεταξύ τους πυκνώνει, γίνεται αλληλοκατανόηση, μέχρι που ένας δεύτερος θάνατος επαναφέρει τις υποψίες και περιπλέκει τα πράγματα...

...Όπως αρκετά περίπλοκη είναι και η νέα δουλειά του Παρκ Τσαν-Γουκ, στην ουσία ένα όχι και τόσο μετρημένο κράμα ρομάντσου και νεο-νουάρ, που στο τέλος καταφεύγει στο μελόδραμα. Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή, καθώς το πιο κρίσιμο και το πιο ενδιαφέρον στοιχείο εδώ είναι η μέθοδος, που στο πανί μεταφράζεται σε ένα εξαντλητικά μελετημένο σενάριο και μια λεπτομερή αστυνομική διαδικασία. Γίνεται άμεσα αντιληπτό πως η ταινία χτίζεται πάνω σε αρχέτυπα και αναφορές, τα οποία παραμένουν διάφανα σε όλη τη διάρκειά της. Από τη femme fatale της εξαιρετικής εδώ Τανγκ Γουέι, που αινιγματική σαν τη «Μόνα Λίζα» κουβαλάει όλο βάρος του κόσμου χωρίς να της το ζήτησε ποτέ κανείς, μέχρι το σκανδιναβικό νουάρ, τον Σερκ και το σκρούμπολ. Έκδηλα είναι επίσης όλα τα trademark χαρακτηριστικά του σκηνοθέτη, ο οποίος εξαπολύει την οπτικοακουστική τελειομανία του μέσα από ένα ταχυδακτυλουργικό μοντάζ, ενώ προσεγγίζει με χιούμορ κι ελαφρότητα ακόμη και τις πιο σκοτεινές στροφές ενός μάλλον αναιμικού μυστηρίου.

Η ικανότητα και η δεξιοτεχνία που δικαιολογημένα κατατάσσουν τον Παρκ Τσαν-Γουκ στους κορυφαίους του καιρού μας δεν κρύβονται

Το ζητούμενο πάντα στη φιλμογραφία του ήταν να βρει ουσία που να αντέξει το βάρος της αδιαπραγμάτευτης βιρτουοζιτέ του και παρακολουθώντας την «Απόφαση Φυγής», την περισσότερη ώρα φοβάσαι πως δεν το έχει καταφέρει. Γιατί στη μεγαλύτερη διάρκειά του περιστρέφεται γύρω από μια «ακίνδυνη» συνθήκη, προσθέτει νέα στοιχεία σε μία υπόθεση που δεν έχει ψυχή και παράλληλα αυξάνει την ένταση σε μία όχι και τόσο παθιασμένη σχέση. Υπάρχει όμως ένα σημείο θραύσης σε όλο αυτό, που ταυτίζεται με το πέρασμα στην τρίτη πράξη. Κι εκεί σηκώνεται μια πραγματική παλίρροια συναισθημάτων, ικανή να πνίξει την ταινία σε μια καθαρτική υπερβολή. Η σκηνοθεσία του Παρκ Τσαν-Γουκ μοιάζει με την κίνηση ενός επιδέξιου DJ που στα decks έχει από τη μία έχει τη λογική κι από την άλλη το συναίσθημα, και με μία ανεπαίσθητη κίνηση στους διακόπτες κάνει το ιδανικό πέρασμα σε ένα φινάλε που γυρεύει να σπάσει το ντεσιμπελόμετρο.

Είναι η στιγμή στην οποία επιτέλους εγκαταλείπουμε το μέτρο, η μόνη σε δυόμισι ώρες θέασης που δικαιώνει τον τίτλο και τον υποτιθέμενο πυρήνα της ταινίας. Τι δηλαδή είναι αυτό που κάνει τους ανθρώπους να αναχωρήσουν. Να εγκαταλείψουν μία σχέση, τη βολή τους, τις μεθόδους τους, τη ζωή την ίδια... Αν κάπου η «Υπηρέτρια» τα κατάφερνε καλύτερα ήταν στο ότι το παιχνίδι με τα είδη και το στυλ είχε έναν πολύ πιο ισχυρό συνεκτικό δεσμό στο ερωτικό πάθος. Εδώ τόσο οι υφολογικές όσο και οι κινηματογραφικές αντιθέσεις οξύνονται κατά πολύ. Το πάθος γίνεται ο προορισμός και το μόνο που μένει για να δέσει την ταινία, είναι η καλύτερη σκηνοθετική δουλειά ενός αμετανόητου στυλίστα από την εποχή της μεγαλοπρεπούς τραγωδίας του «Oldboy».

Το θέμα βέβαια παραμένει· η ικανότητα και η δεξιοτεχνία που δικαιολογημένα κατατάσσουν τον Παρκ Τσαν-Γουκ στους κορυφαίους του καιρού μας δεν κρύβονται, αλλά δεν είναι και αρκετές. Τουλάχιστον η «Απόφαση Φυγής», όπως και η «Υπηρέτρια» πριν λίγα χρόνια, επαναφέρει την υπόσχεση κάτι πραγματικά μεγάλου, που αναλογιζόμενοι τι μεσολάβησε από τη «Lady Vengeance» μέχρι το «Stoker» έμοιαζε να έχει οριστικά χαθεί.