10:29
15/2

Berlinale 2022: Η θαυμαστή λιτότητα ενός «Love Song» και η μυσταγωγική «Αλήθεια» του Νικ Κέιβ

Η Κυριακή (13/2) ξεκίνησε με προσδοκίες που μετριάστηκαν γρήγορα με το γερμανικό «A E I O U - A Quick Alphabet of Love», το νέο φιλμ από τη Νικολέτ Κρέμπιτς του προκλητικού «Wild» (Νύχτες Πρεμιέρας το ’16) που συμμετέχει στο Διαγωνιστικό. Σε αυτό, η Σοφί Ρόις παίζει την Άνα, μια εξηντάρα ηθοποιό με λαμπρό παρελθόν αλλά αμφίβολο μέλλον που τα μπλέκει με 17χρονο κλεφτρόνι, το οποίο αναλαμβάνει να βοηθήσει κάνοντάς του λογοθεραπεία.

Το πρώτο μέρος του τίτλου μας προδιαθέτει για συμβολισμό, ο οποίος αποδεικνύεται εξίσου ρηχός με το βραχύβιο love story και την υποτυπώδη αστυνομική ιστορία που ξεκινά από το Βερολίνο και φτάνει ως την Κυανή Ακτή. Η Ρόις πάντως φορά με άνεση ένα ρόλο-σχόλιο ως προς το ageism απέναντι στις γυναίκες ηθοποιούς, ενώ συντονίζεται με την ενδιαφέρουσα περίπτωση του πρωτοεμφανιζόμενου Μίλαν Χερμς (ο συγκεκριμένος θυμίζει κάτι από Κίλιαν Μέρφι), παρά την υπερφόρτωση που εμφανίζει το μεταξύ τους ειδύλλιο μέσα από ένα voice over που δεν μας καθιστά σοφότερους για το τι τελικά διακυβεύεται.

Αντίθετα με το φιλμ της Κρέμπιτς που σαν να παραπροσπάθησε να μας πουλήσει έρωτα, εκείνο του Μαξ Γουόκερ-Σίλβερμαν με τίτλο «A Love Song» τον είχε στο πετσί του, δίχως να αυτοπεριορίζεται κιόλας στα στεγανά μιας ερωτικής ιστορίας. Το αμερικανικό αυτό φιλμ που ήρθε από το Sundance για να παίξει στο βερολινέζικο Πανόραμα, έχει καταρχάς έκδηλη αγάπη για την ανοιχτωσιά του αμερικανικού τοπίου. Αν η παραπάνω πρόταση παραπέμπει λίγο σε «Nomadland», το «A Love Song» είναι εντελώς ριζωμένο σε σχέση με το φιλμ της Τζάο, καθώς εκτυλίσσεται αποκλειστικά σε γύρω από μια έρημη λίμνη του Κολοράντο (γενέτειρα του πρωτοεμφανιζόμενου Σίλβερμαν). Εκεί όπου η μοναχική Φέι έχει κατασκηνώσει, περιμένοντας καρτερικά την επίσκεψη του Λίτο, ενός παλιού της αισθήματος από το σχολείο.

Υποδειγματικό το δέσιμο της Ντέιλ Ντίκι και του Γουές Στάντι στους ρόλους δύο εξηντάρηδων που φυσούν στη θράκα του χθες για να φουντώσει το ακόμα εύφλεκτο παρόν τους, σκηνοθετική λιτότητα που λέει μόνο όσα χρειάζεται να ειπωθούν και μια υποβόσκουσα μελαγχολία που γίνεται βίωμα μέσα από την αξέχαστη φυσιογνωμία της πρωταγωνίστριας, τη γεμάτη θέρμη και κόκκο φωτογραφία του 16αριού φιλμ που χρησιμοποιήθηκε στην ταινία και country μελωδίες που βγαίνουν από ένα παλιό ραδιοφωνάκι.

Η επιστροφή στο Διαγωνιστικό όμως μας προσγείωσε εκ νέου. Το «That Kind of Summer» του Καναδού Ντενί Κοτέ που έρχεται για πέμπτη φορά στη Μπερλινάλε, περιστρέφεται γύρω από τρεις υπερσεξουαλικές γυναίκες, οι οποίες συμμετέχουν εθελοντικά σε ένα θερινό πρόγραμμα παρακολούθησής τους από έναν κοινωνικό λειτουργό και πρωτίστως από μία ψυχοθεραπεύτρια. Όπως η τελευταία εξηγεί στις κοπέλες, το πρόγραμμα δεν είναι θεραπευτικού χαρακτήρα, παρότι οι συνεδρίες τους ενέχουν ξεκάθαρα στοιχεία θεραπείας.

Και ήδη από το σημείο αυτό έχουν αρχίσει τα προβλήματα για το φιλμ του Κοτέ, ο οποίος εμφανίζεται ασαφής ως προς την κατεύθυνση της αρχικής του ιδέας που όσο προχωράει, τόσο πιο θολή γίνεται. Τελικά, κανείς δεν καταλαβαίνει τι ακριβώς μελετάνε οι ερευνήτριες ή πού αποσκοπεί το πρόγραμμα, ενώ το βασικότερο και πιο άβολο παράδοξο στο «That Kind of Summer» είναι που πίσω από το γυναικείο βλέμμα των ερευνητριών κρύβεται ένα ανδρικό, αυτό του Κοτέ. Αν μη τι άλλο ο Τρίερ είχε πιο ξεκάθαρο τι ήθελε να κάνει με το «Nymphomaniac».

Την παρτίδα της ημέρας όμως έσωσε ο Νικ Κέιβ, μαζί με τον Γουόρεν Έλις και φυσικά τον Άντριου Ντόμινικ, ο οποίος κινηματογράφησε τα δύο μέλη των Bad Seeds σε ένα μυσταγωγικό σπάσιμο της μουσικής σιγής που η πανδημία τους είχε επιβάλει. Το «This Much I Know to Be True» είναι η νέα φιλμική συνάντηση στη φιλία του Κέιβ με το Νεοζηλανδό σκηνοθέτη του «Η Δολοφονία του Τζέσε Τζέιμς από τον Δειλό Ρόμπερτ Φορντ».

Όταν δε λένε τα δικά τους, ο Κέιβ με τον Έλις μπαίνουν φουριόζοι σε ένα στούντιο που οι μουσικές τους μεταμορφώνουν σε ναό. Και τότε, ο Ντόμινικ είναι εκεί για να τους κυκλώνει ασταμάτητα με τις κάμερές του, καθώς ενορχηστρώνουν - με την υποστήριξη μιας ντουζίνας μουσικών κι ένα cameo της Μαριάν Φέιθφουλ - αυτό που κατά τα φαινόμενα θα είναι το καλύτερο μουσικό ντοκιμαντέρ για το ‘22.

Το ΣΙΝΕΜΑ cinemagazine.gr ταξιδεύει στο Βερολίνο με την AEGEAN. Το 72o Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου πραγματοποιείται 10 - 20 Φεβρουαρίου 2022.

Διαβάστε ακόμα:
Από την Καταλονία με Αγάπη: Στο «Alcarràs» η φετινή Χρυσή Άρκτος της Μπερλινάλε - Δείτε τα βραβεία
Berlinale 2022: Ένα «Πακέτο Αγάπης» για την Παπούλια, ώρα αναρχίας στην Ελβετία και η υψηλή τέχνη του ψέματος
Berlinale 2022: Τα καταλανικά καλοκαίρια, το συγκινητικό «Αντίο» του Ταβιάνι και ο ακούραστος Χονγκ Σανγκσού
Berlinale 2022: Ένας μοναδικός Μαρς Ράιλανς που κόβει-ράβει και μια αλήθεια-νυστέρι στο «Η Πόλη και η Πόλη»
Berlinale 2022: Η θαυμαστή λιτότητα ενός «Love Song» και η μυσταγωγική «Αλήθεια» του Νικ Κέιβ
Berlinale 2022: Δόξα και τιμή στην Έμα Τόμσον, Αρτζέντο τιμής ένεκεν και ένα ρωσικό «Top Gun» από τα άγραφα
Berlinale 2022: Ρίτι Παν, Κλερ Ντενί και Πίτερ Στρίκλαντ σε μια σχεδόν ιδανική φεστιβαλική ημέρα
Berlinale 2022: Η ασυνήθιστη αλλά ενθαρρυντική επανεκκίνηση ενός μεγάλου Φεστιβάλ
Πάμε Μπερλινάλε! Αυλαία σήμερα για το 72ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου