Το 67ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου βράβευσε τον υπέροχο Τζέφρι Ρας στο περιθώριο της αναμενόμενης προβολής του «A Final Portrait» του σκηνοθέτη και ηθοποιού Στάνλεϊ Τούτσι.
Ο σπουδαίος Αυστραλός ηθοποιός Τζέφρι Ρας πρόσθεσε ένα ακόμη βραβείο στην αξιοσημείωτη συλλογή του το βράδυ του Σαββάτου, παραλαμβάνοντας την «Κάμερα της Μπερλινάλε» η οποία ισχύει ως φιλμική διάκριση από το 1986 και παραδίδεται σε «θεσμούς η προσωπικότητες στους οποίους το ίδιο το Φεστιβάλ αισθάνεται ότι χρωστά ευγνωμοσύνη». Ο πολύπλευρος ηθοποιός, πρωταγωνιστής του ‘Σολίστα’ του ‘Τέλειου χτυπήματος’ και πολλών άλλων σημαντικών ταινιών και θεατρικών παραστάσεων, (η “σημαία της εθνικής υπερηφάνειας της χώρας του” όπως χαρακτηρίστηκε) όντας ιδιαίτερα ευδιάθετος και προσιτός, παρέλαβε το ίσως λιγότερο λαμπερό από τα βραβεία που έχει κερδίσει μέχρι τώρα, μέσα σε χαλασμό από χειροκροτήματα και επευφημίες ευχαριστώντας το κοινό και τους διοργανωτές του 67ου Φεστιβάλ του Βερολίνου, στα πλαίσια της επίσημης παρουσίασης της τελευταίας ταινίας στην οποία πρωταγωνιστεί, το ημι-βιογραφικό «Final Portrait», την πέμπτη κατά σειρά σκηνοθετική απόπειρα του γνωστού ηθοποιού Στάνλεϊ Τούτσι. Την τελετή -και την προβολή της ταινίας που ακολούθησε- παρακολούθησαν και οι συμπρωταγωνιστές του Ρας, Άρμι Χάμερ (ο οποίος πρωταγωνιστεί επίσης και στο «Call me by your name» του Λούκα Γκουαντανίνο, ένα από τα πολυαναμενόμενα φιλμ του φετινού Φεστιβάλ) και Κλεμάνς Ποεζί («Ο Χάρι Πότερ και οι Κλήροι του Θανάτου»), όπως φυσικά και ο ίδιος ο δημιουργός της.
Το φιλμ στο οποίο ο Τούτσι υπογράφει και το σενάριο, επιχειρεί να σκιαγραφήσει με αδρές γραμμές την πολύπλοκη προσωπικότητα αλλά και το αδιαμφισβήτητο ταλέντο του Ελβετού (με ιταλικές ρίζες) γλύπτη και ζωγράφου Αλμπέρτο Τζιακομέτι -λίγα μόλις χρόνια πριν από το θάνατό του- στο Παρίσι του 1964. Η πλοκή εξελίσσεται γύρω από τον ίδιο και το (όπως αποδείχτηκε) «τελευταίο θύμα του», τον Τζέιμς Λόρντ, έναν Αμερικάνο κριτικό και μεγάλο θαυμαστή του, το πορτρέτο του οποίου ξεκινά να σχεδιάσει αλλά αδυνατεί να ολοκληρώσει. Το σενάριο βασισμένο στα απομνημονεύματα του ίδιου του Λόρντ, εντοπίζει στα κωμικοτραγικά ξεσπάσματα του κεντρικού του χαρακτήρα μια ενδιαφέρουσα (αν και στερεοτυπική πια) ισορροπία ανάμεσα στη δημιουργικότητα και την καλλιτεχνική ανεπάρκεια, την αυτοκαταστροφική συμπεριφορά και το αστείρευτο ταλέντο ενός δημιουργού που έπλαθε ανθρωπόμορφες φιγούρες τις οποίες τελικά θεωρούσε ότι δεν θα μπορέσει να τελειώσει ποτέ, γιατί άλλωστε «ένα έργο έχει αρχή αλλά δεν έχει ποτέ τέλος». Ο Τούτσι συνθέτει εικόνες με τον καλλιτέχνη επί το έργον, αφήνοντας την κάμερα να περιπλανηθεί στο ακατάστατο ατελιέ γεμάτο αριστουργήματα, περιφρονημένα κυρίως από τον ίδιο τον δημιουργό τους, καθώς οι λίγες ώρες οι οποίες θα χρειαζόντουσαν για την ολοκλήρωση του πορτρέτου μετατρέπονται σε μέρες και αυτές σε βδομάδες, οδηγώντας σε απόγνωση τόσο τον ζωγράφο, όσο και το μοντέλο του.
Το πρόβλημα ωστόσο του συγκεκριμένου φιλμ εντοπίζεται κυρίως στη σεναριακή του αδυναμία, παρότι οι πρωταγωνιστές του κάνουν ό,τι μπορούν για να κρατήσουν το ενδιαφέρον. Σταδιακά το όποιο χιούμορ μοιάζει να εξατμίζεται, οι παράλληλες πλοκές (ιδίως αυτή της εμμονής του Τζιακομέτι με μια νεαρή πόρνη, ερμηνευμένη με επιτηδευμένη ελαφρότητα από την Ποεζί) δεν μπορούν να προσδώσουν την απαραίτητη πνοή στην πλοκή και η υποτιθέμενη ανίχνευση της ταλαιπωρημένης ψυχολογικής και καλλιτεχνικής ταυτότητας του κεντρικού χαρακτήρα μοιάζει τελικά να κρατά παράδοξα αποστάσεις από το αντικείμενο μελέτης της, παρουσιάζοντας μια προσωπικότητα στα όρια της καρικατούρας που επαναλαμβάνει την ανικανοποίητη στάση της και την αβεβαιότητα απέναντι σε οτιδήποτε δημιουργεί μέσω συνεχόμενων εκρήξεων θυμού, άσκοπων περιπάτων στα τοπικά νεκροταφεία και καταστροφικής κατανάλωσης αλκοόλ και τσιγάρων. Μέσα σε όλα αυτά, τελείως ανούσια μοιάζει και η μονταρισμένη σεκάνς της βόλτας με το αυτοκίνητο που φαίνεται να αποτίει φόρο τιμής στη γαλλική nouvelle vauge που ως ρεύμα κυριαρχούσε στην κινηματογραφική σκηνή του Παρισιού περίπου εκείνη την εποχή.
Συμπεραίνοντας, παρότι οι προθέσεις για τη δημιουργία μιας αντισυμβατικής biopic που εστιάζει περισσότερο στο συναισθηματικό αντίκτυπο της τέχνης στην ιδιοσυγκρασία αυτού που την υπηρετεί μοιάζουν αγνές, το συνολικό κινηματογραφικό αποτύπωμα που αφήνει αυτή η -εν μέρει- αληθινή ιστορία μοιάζει ρηχό, σχεδόν ανεπαίσθητο, καταφέρνοντας να ξεμείνει στο τέλος από ιδέες και συναισθήματα. Και δυστυχώς όχι υπερβολικά και αβάσιμα (όπως διαρκώς μουρμουρίζει ο πρωταγωνιστής της) αλλά στ’ αλήθεια.
Διαβάστε ακόμη:
Berlinale 2017: Φαίνεται ότι ο «Λόγκαν» φύλαγε το καλύτερο για το τέλος
Berlinale 2017: Στην «Άλλη Πλευρά της Ελπίδας», ο κόσμος μας χωράει όλους
Berlinale 2017: «Have a Nice Day» αν μπόρεις...
Berlinale 2017: To «Bar» του Άλεξ ντε λα Ιγκλέσια είναι μια γκροτέσκα πρόποση
Berlinale 2017: Το «Ana, Mon Amour» είναι μια σπουδαία, μπεργκμανική ενδοσκόπηση στα ψυχοσυναισθηματικά αδιέξοδα
Berlinale 2017: Η Κατρίν Ντενέβ σε ερμηνευτική φόρμα για το «Sage Femme»
Berlinale 2017: Και τι έγινε που βρέθηκες «On the Beach at Night Alone»;
Berlinale 2017: «Επιστροφή στο Μόντοκ» για τον Φόλκερ Σλέντορφ, αλλά όχι για το κοινό
Berlinale 2017: «Χοακίμ» ή αλλιώς ανιαρά μαθήματα λατινοαμερικάνικης ιστορίας
Berlinale 2017: Καλωσήρθατε στον κόσμο του ιδιοφυή Άλεξ Μακντάουελ
Berlinale 2017: «Δεν θέλω πολλά, απλά να αλλάξω τον κόσμο»
Berlinale 2017: Ο Γιόζεφ Μπόις μέσα απ’ τον ίδιο
Berlinale 2017: To «Lost City of Z» είναι μια θεαματική εξωτική περιπέτεια χωρίς... θέαμα
Berlinale 2017: «Wild Mouse», βόλτα σε λούνα παρκ με λίγο γέλιο
Berlinale 2017: Τραγουδώντας στα συντρίμμια και αναζητώντας την χαμένη «Ευτυχία»
Berlinale 2017: Τα σπάει το «Πάρτι» της Σάλι Πότερ
Berlinale 2017: «Θα πήγαινα στο κρεβάτι με όλους και όλες»
Berlinale 2017: «Call me by Your Name», το cinemag είδε πρώτο το μικρό αριστούργημα του Λούκα Γκουαντανίνο
Berlinale 2017: (Απλά) χαζεύοντας την off ομορφιά του «Pokot»
Berlinale 2017: Η «Φανταστική Γυναίκα» του Σεμπαστιάν Λέλιο είναι μία φανταστική ταινία
Berlinale 2017: Ο Τζέφρι Ρας ζωγραφίζει στο «Final Portrait»
Berlinale 2017: Τζίλιαν Άντερσον και Χιου Μπόνβιλ φέρνουν το «Downton Abbey» στην Ινδία
Berlinale 2017: Υποκύπτοντας στη γοητεία του «On Body and Soul»
Berlinale 2017: Choose a sequel? Είδαμε το «T2 Trainspotting»
Berlinale 2017: Προσκεκλημένοι σε ένα «Δείπνο» που μπουχτίζει
Berlinale 2017: «Ο Ντόναλντ Τραμπ έχει κάνει ένα τρομερό έγκλημα»
Berlinale 2017: «Δεν θα χωρίζουν τους ανθρώπους τείχη»
Berlinale 2017: Τα άναρχα blues του «Django» έτοιμα να ξεσηκώσουν το Βερολίνο
Berlinale 2017: Για ποιες ταινίες ανυπομονούμε!
Ο Πολ (Βερχόφεν) και... εκείνοι! Ανακοινώθηκε η Κριτική Επιτροπή της Berlinale 2017
Το «Hiwa» της Ζακλίν Λέντζου στο διαγωνιστικό τμήμα της φετινής Berlinale!
Η φετινή Berlinale ανοίγει μουσικά με «Django»