4:03
13/2

Berlinale 2017: Τζίλιαν Άντερσον και Χιου Μπόνβιλ φέρνουν το «Downton Abbey» στην Ινδία

Το 1947 λίγο πριν η βρετανική αποικιοκρατία λήξει στην Ινδία, ο Λόρδος Λούις Μαουντμπάττεν (Χιού Μπόνβιλ), ναύαρχος του Βρετανικού στόλου κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκόσμιου πολέμου και δισέγγονος της Βασίλισσας Βικτωρίας, αναλαμβάνει τον ιδιαίτερο τίτλο του τελευταίου αντιβασιλέα της Ινδίας. Μαζί με την σύζυγο (Τζίλιαν Άντερσον) και την κόρη του έχει την ευθύνη να προετοιμάσει μία χώρα σε ιστορική μεταβατική φάση ανεξαρτησίας και να την παραδώσει στον λαό της. 

Σύντομα, η ευαίσθητη ισορροπία των σχέσεων μεταξύ Ινδουιστών, Μουσουλμάνων και Σιχ, θα επηρεάσει τόσο το προσωπικό του Οίκου του Αντιβασιλέα (Viceroy’s House), όσο και ολόκληρο το έθνος. Καθώς η κατάσταση δεν αποφορτίζεται και οι διαπραγματεύσεις προκύπτουν δυσχερείς, ο Μαουντμάττεν και το επιτελείο του έρχονται αντιμέτωποι με μια σημαντική απόφαση: τον διαχωρισμό της Ινδίας στο πλαίσιο της βρετανικής κοινοπολιτείας σε δυο χώρες, το Πακιστάν και τη μεγάλη, αυτόνομη Ινδική Δημοκρατία. Παράλληλα, ο ινδουιστής Τζετ (Μανίς Νταγιάλ), βοηθός υπηρεσίας του Οίκου, συναντά εκεί την παλιά του αγαπημένη, αλλά μουσουλμάνα, Αάλια (Χούμα Κουρέσι). Οι ιστορικές συγκρούσεις καταπίνουν το απαγορευμένο πάθος και ο έρωτάς τους φαντάζει καταδικασμένος μπροστά στη δίνη των εξελίξεων.

Εβδομήντα χρόνια μετά τις δραματικές εξελίξεις που οδήγησαν στη διχοτόμηση της Ινδίας, η σκηνοθέτης Γκούριντερ Τσάντα («Καν’ το Όπως ο Μπέκαμ»), της οποίας η οικογένεια παγιδεύτηκε στα τραγικά γεγονότα του 1947, επιστρέφει κινηματογραφικά για να εξετάσει το πολιτικό υπόβαθρο και τις κοινωνικές προεκτάσεις της διχοτόμησης. Δυστυχώς το ιστορικό βάρος την ξεπερνά και η ίδια υπονομεύει την ταινία της, προσφέροντας ατελέσφορες αφηγηματικές δομές, παρόμοιες με τον έρωτα του νεαρού ζευγαριού της.

Το «Viceroy’s House» προδίδει από νωρίς τις κινηματογραφικές ευκολίες του. Η αναπαραγωγή των εξωτικών κλισέ που περιλαμβάνει σχεδόν κάθε ταινία που γυρίζεται στην Ινδία με τα καρτ-ποσταλικά τοπία και τα φανταχτερά ρούχα, σε συνδυασμό με ένα φίλτρο «Downton Abbey» δεδομένου του θέματος, αλλά και την παρουσίας του Χιου Μπόνβιλ, αποτελούν τον πρόλογό της. Λίγο βασιλικό πρωτόκολλο, λίγο βρετανικό φλέγμα και λίγη από Τζίλιαν Άντερσον προσπαθούν να εμπλέξουν το κοινό και στη συνέχεια το ερωτευμένο ζευγάρι των Τζεκ και Αάλια, θα επιχειρήσει να κερδίσει την καρδιά του. Κι εδώ η Τσαντά δεν επενδύει στους μελοδραματικούς τόνους που ενδεχομένως να έδιναν απενοχοποιημένα μια διαφορετική ταινία, αλλά εκμεταλλεύεται ένα παρωχημένο αφηγηματικό σχήμα. Ο έρωτας του ινδουιστή και της μουσουλμάνας, προσομοιάζει στην πιο φθηνή σαπουνόπερα που έχει γευτεί οποιοδήποτε κοινό. Ειδικά το ελληνικό. 

Δυστυχώς δεν τα καταφέρνει ούτε στην πολιτική τοποθέτηση, που δίνει κραυγαλέα χώρο, τσάι και...συμπάθεια στην βρετανική εμπλοκή. Η Τσάντα γεννήθηκε στην Κένυα, μεγάλωσε στο Λονδίνο, και αφορμή για την ενασχόλησή της με την συγκεκριμένη ταινία, το σενάριο της οποίας επεξεργαζόταν για εφτά χρόνια, ήταν ένα ντοκιμαντέρ του BBC. Η άποψή της για το τι ακριβώς συνέβη τις εβδομάδες πριν, δίνει συγχωροχάρτι στη βρετανική αυτοκρατορία και δικαιολογεί τη θέση της με το ναπολεόντειο «η ιστορία γράφεται από τους νικητές».

Κρίμα γιατί η ταινία θα μπορούσε να ανοίξει διάλογο με την επίκαιρη συγκυρία μίας σύγχρονης «διχοτόμησης», όπως το Brexit, τη βιαιότητα που γέννησε μία από τις μεγαλύτερες προσφυγικές κρίσεις και φυσικά το φόβο που δίνει έρεισμα στην πολιτική του μίσους. Η ιστορία της ταινίας είναι ζωντανή ξανά. Δυστυχώς το «Viceroy’s House» την αντιμετωπίζει ως κειμήλιο.

Διαβάστε ακόμη:
Berlinale 2017: Φαίνεται ότι ο «Λόγκαν» φύλαγε το καλύτερο για το τέλος
Berlinale 2017: Στην «Άλλη Πλευρά της Ελπίδας», ο κόσμος μας χωράει όλους
Berlinale 2017: «Have a Nice Day» αν μπόρεις...
Berlinale 2017: To «Bar» του Άλεξ ντε λα Ιγκλέσια είναι μια γκροτέσκα πρόποση
Berlinale 2017: Το «Ana, Mon Amour» είναι μια σπουδαία, μπεργκμανική ενδοσκόπηση στα ψυχοσυναισθηματικά αδιέξοδα
Berlinale 2017: Η Κατρίν Ντενέβ σε ερμηνευτική φόρμα για το «Sage Femme»
Berlinale 2017: Και τι έγινε που βρέθηκες «On the Beach at Night Alone»;
Berlinale 2017: «Επιστροφή στο Μόντοκ» για τον Φόλκερ Σλέντορφ, αλλά όχι για το κοινό
Berlinale 2017: «Χοακίμ» ή αλλιώς ανιαρά μαθήματα λατινοαμερικάνικης ιστορίας 
Berlinale 2017: Καλωσήρθατε στον κόσμο του ιδιοφυή Άλεξ Μακντάουελ
Berlinale 2017: «Δεν θέλω πολλά, απλά να αλλάξω τον κόσμο»
Berlinale 2017: Ο Γιόζεφ Μπόις μέσα απ’ τον ίδιο
Berlinale 2017: To «Lost City of Z» είναι μια θεαματική εξωτική περιπέτεια χωρίς... θέαμα
Berlinale 2017: «Wild Mouse», βόλτα σε λούνα παρκ με λίγο γέλιο
Berlinale 2017: Τραγουδώντας στα συντρίμμια και αναζητώντας την χαμένη «Ευτυχία»
Berlinale 2017: Τα σπάει το «Πάρτι» της Σάλι Πότερ
Berlinale 2017: «Θα πήγαινα στο κρεβάτι με όλους και όλες»
Berlinale 2017: «Call me by Your Name», το cinemag είδε πρώτο το μικρό αριστούργημα του Λούκα Γκουαντανίνο
Berlinale 2017: (Απλά) χαζεύοντας την off ομορφιά του «Pokot»
Berlinale 2017: Η «Φανταστική Γυναίκα» του Σεμπαστιάν Λέλιο είναι μία φανταστική ταινία
Berlinale 2017: Ο Τζέφρι Ρας ζωγραφίζει στο «Final Portrait»
Berlinale 2017: Τζίλιαν Άντερσον και Χιου Μπόνβιλ φέρνουν το «Downton Abbey» στην Ινδία
Berlinale 2017: Υποκύπτοντας στη γοητεία του «On Body and Soul»
Berlinale 2017: Choose a sequel? Είδαμε το «T2 Trainspotting»
Berlinale 2017: Προσκεκλημένοι σε ένα «Δείπνο» που μπουχτίζει
Berlinale 2017: «Ο Ντόναλντ Τραμπ έχει κάνει ένα τρομερό έγκλημα»
Berlinale 2017: «Δεν θα χωρίζουν τους ανθρώπους τείχη»
Berlinale 2017: Τα άναρχα blues του «Django» έτοιμα να ξεσηκώσουν το Βερολίνο
Berlinale 2017: Για ποιες ταινίες ανυπομονούμε!
Ο Πολ (Βερχόφεν) και... εκείνοι! Ανακοινώθηκε η Κριτική Επιτροπή της Berlinale 2017
Το «Hiwa» της Ζακλίν Λέντζου στο διαγωνιστικό τμήμα της φετινής Berlinale!
Η φετινή Berlinale ανοίγει μουσικά με «Django»