3:56
13/2

Berlinale 2017: Η «Φανταστική Γυναίκα» του Σεμπαστιάν Λέλιο είναι μία φανταστική ταινία

Η Μαρίνα (Ντανιέλα Βέγκα) είναι ερωτευμένη με τον είκοσι χρόνια μεγαλύτερό της Ορλάντο (Φρανσίσκο Ρέγιες). Εκείνη εργάζεται ως σερβιτόρα και αγαπά το λυρικό τραγούδι. Εκείνος έχει αφήσει την οικογένειά του για χάρη της. Το βράδυ των γενεθλίων της Μαρίνα, μία ξαφνική κρίση θα οδηγήσει τον Ορλάντο στο νοσοκομείο και εκεί θα διαπιστωθεί ο θάνατός του. Η Μαρίνα θα πρέπει να αντιμετωπίσει τις δυσάρεστες ερωτήσεις της αστυνομίας και το μίσος της οικογένειας του Ορλάντο που δεν επιθυμεί να την συμπεριλάβει στο πένθος. Πέρα από τους προφανείς λόγους, υπάρχει κι ένας ακόμα. Η Μαρίνα είναι τρανσέξουαλ.

Ο Σεμπαστιάν Λέλιο που το 2013 κέρδισε με το «Gloria» την Αργυρή Άρκτο Γυναικείας Ερμηνείας για την Παουλίνα Γκαρσία, έρχεται ξανά στο Βερολίνο με μία ταινία αφιερωμένη σε μία γυναίκα. Γιατί η Μαρίνα είναι γυναίκα, ότι κι αν γράφει η ταυτότητά της. Κρατώντας την κάμερα καρφωμένη πάνω της, ο Λέλιο και η τρανσέξουαλ ηθοποιός Ντανιέλ Βέγκα, παρασύρουν το κοινό σε μία ιστορία δραματικών εντάσεων και θαρραλέου επαναπροσδιορισμού, που λειτουργεί σαν ανακλαστικός καθρέφτης της κοινωνικής υποκρισίας που στο όνομα της πολιτικής ορθότητας μπορεί να αγκαλιάζει το διαφορετικό, αλλά στις προσωπικές στιγμές θέλει να το αγνοεί.

Η «Φανταστική Γυναίκα» θα μπορούσε να είναι η καλύτερη ταινία του Πέδρο Αλμοδόβαρ εδώ και δέκα χρόνια.

Η «Φανταστική Γυναίκα» θα μπορούσε να είναι η καλύτερη ταινία του Πέδρο Αλμοδόβαρ εδώ και δέκα χρόνια. Οι εκλεκτικές συγγένειες της ταινίας με το θαρραλέο και θρασύ σύμπαν του τρομερού Ισπανού είναι πολλές: ζητήματα σεξουαλικής ταυτότητας, προσδιορισμού του φύλου, οικογενειακές αγκυλώσεις, αλλά και μελόδραμα, πάθος, μουσική. Εδώ ο Λέλιο επεξεργάζεται την ανατροπή της ιστορίας του σε πρώτο πλάνο και ταυτόχρονα την ορίζει εντελώς ρεαλιστικά. Καταφέρνει μία αγαστή ισορροπία που αποφεύγει το στιλιζάρισμα για να δικαιολογήσει την κεντρική του ηρωίδα και επιλέγει την αμεσότητα που προκαλεί τη συμπάθεια (γιατί όχι και συμπόνοια) του κοινού.

Η ταινία δεν είναι όμως μία γραμμική, στενόχωρη αφήγηση. Μέσα της συνυπάρχει το μυστήριο, το νουάρ και μία εντελώς ξεχωριστή femme fatale.  Ταυτόχρονα ο Λέλιο βρίσκει χώρο να τρυπώσει δυο σκηνές μαγικού υπερ-ρεαλισμού για να υποδείξει πως η Μαρίνα, μία γυναίκα που περπατά με τον άνεμο κόντρα θα φανεί δυνατή, έτοιμη να γυρίσει σελίδα όταν το κεφάλαιο τελειώσει. Απλά τα τελευταία λόγια θα είναι δικά της.

Ο τίτλος της ταινίας είναι ένα λιτό, αλλά εύστοχο λογοπαίγνιο. Η «Φανταστική Γυναίκα» του τίτλου έχει μάθει να διεκδικεί αυτονόητα δικαιώματα. Εδώ επιμένει στο δικαίωμά της να θρηνήσει. Και είναι αποφασισμένη να τα καταφέρει, για να μπορέσει να αποδεχθεί την απώλεια. Γιατί μπορεί για κάποιους να είναι φανταστική γυναίκα, αλλά η ζωή που ζει είναι πραγματική.

Μία από τις καλύτερες ταινίες του διαγωνιστικού τμήματος της φετινής Μπερλινάλε, αφήνει πίσω τις προκαταλήψεις και φορά ανθρώπινο πρόσωπο. Διόλου τυχαία δυο από τους πιο ενδιαφέροντες δημιουργούς σήμερα, ο Πάμπλο Λαραΐν («Νερούδα», «Jackie») και η Μάρεν Άντε («Τόνι Έρντμαν») βρίσκονται στα credits ως παραγωγοί. Πατήστε play στο «(You Make Me Feel Like) A Natural Woman» της Αρίθα Φράνκλιν και απολαύστε μία φανταστική ταινία.

Διαβάστε ακόμη:
Berlinale 2017: Φαίνεται ότι ο «Λόγκαν» φύλαγε το καλύτερο για το τέλος
Berlinale 2017: Στην «Άλλη Πλευρά της Ελπίδας», ο κόσμος μας χωράει όλους
Berlinale 2017: «Have a Nice Day» αν μπόρεις...
Berlinale 2017: To «Bar» του Άλεξ ντε λα Ιγκλέσια είναι μια γκροτέσκα πρόποση
Berlinale 2017: Το «Ana, Mon Amour» είναι μια σπουδαία, μπεργκμανική ενδοσκόπηση στα ψυχοσυναισθηματικά αδιέξοδα
Berlinale 2017: Η Κατρίν Ντενέβ σε ερμηνευτική φόρμα για το «Sage Femme»
Berlinale 2017: Και τι έγινε που βρέθηκες «On the Beach at Night Alone»;
Berlinale 2017: «Επιστροφή στο Μόντοκ» για τον Φόλκερ Σλέντορφ, αλλά όχι για το κοινό
Berlinale 2017: «Χοακίμ» ή αλλιώς ανιαρά μαθήματα λατινοαμερικάνικης ιστορίας 
Berlinale 2017: Καλωσήρθατε στον κόσμο του ιδιοφυή Άλεξ Μακντάουελ
Berlinale 2017: «Δεν θέλω πολλά, απλά να αλλάξω τον κόσμο»
Berlinale 2017: Ο Γιόζεφ Μπόις μέσα απ’ τον ίδιο
Berlinale 2017: To «Lost City of Z» είναι μια θεαματική εξωτική περιπέτεια χωρίς... θέαμα
Berlinale 2017: «Wild Mouse», βόλτα σε λούνα παρκ με λίγο γέλιο
Berlinale 2017: Τραγουδώντας στα συντρίμμια και αναζητώντας την χαμένη «Ευτυχία»
Berlinale 2017: Τα σπάει το «Πάρτι» της Σάλι Πότερ
Berlinale 2017: «Θα πήγαινα στο κρεβάτι με όλους και όλες»
Berlinale 2017: «Call me by Your Name», το cinemag είδε πρώτο το μικρό αριστούργημα του Λούκα Γκουαντανίνο
Berlinale 2017: (Απλά) χαζεύοντας την off ομορφιά του «Pokot»
Berlinale 2017: Η «Φανταστική Γυναίκα» του Σεμπαστιάν Λέλιο είναι μία φανταστική ταινία
Berlinale 2017: Ο Τζέφρι Ρας ζωγραφίζει στο «Final Portrait»
Berlinale 2017: Τζίλιαν Άντερσον και Χιου Μπόνβιλ φέρνουν το «Downton Abbey» στην Ινδία
Berlinale 2017: Υποκύπτοντας στη γοητεία του «On Body and Soul»
Berlinale 2017: Choose a sequel? Είδαμε το «T2 Trainspotting»
Berlinale 2017: Προσκεκλημένοι σε ένα «Δείπνο» που μπουχτίζει
Berlinale 2017: «Ο Ντόναλντ Τραμπ έχει κάνει ένα τρομερό έγκλημα»
Berlinale 2017: «Δεν θα χωρίζουν τους ανθρώπους τείχη»
Berlinale 2017: Τα άναρχα blues του «Django» έτοιμα να ξεσηκώσουν το Βερολίνο
Berlinale 2017: Για ποιες ταινίες ανυπομονούμε!
Ο Πολ (Βερχόφεν) και... εκείνοι! Ανακοινώθηκε η Κριτική Επιτροπή της Berlinale 2017
Το «Hiwa» της Ζακλίν Λέντζου στο διαγωνιστικό τμήμα της φετινής Berlinale!
Η φετινή Berlinale ανοίγει μουσικά με «Django»