10:31
15/2

Berlinale 2017: «Wild Mouse», βόλτα σε λούνα παρκ με λίγο γέλιο

Αυστριακό χιούμορ. Δεν γνωρίζω τους συνειρμούς μπορεί να γεννάει η συγκεκριμένη λεκτική διπλέτα αλλά αρκεί να σκεφτεί κανείς πως η κινηματογραφική αποκάλυψη της σεζόν ήταν μια γερμανική κωμωδία (Τόνι Έρντμαν) για να αφήσει στην άκρη τις όποιες προκαταλήψεις. Με ακριβώς αυτή την διάθεση μπήκαμε στην αίθουσα CinemaXX της πλατεία Ποτσντάμερ στο κέντρο του Βερολίνου για να δούμε τον Αυστριακό κωμικό Γιόζεφ Χάντερ, να γράφει να σκηνοθετεί και να πρωταγωνιστεί στο «Wild Mouse», μια ταινία που βάσει της περιγραφής στον κατάλογο έμοιαζε να αποτελεί την κωμική σφήνα του φετινού διαγωνιστικού της Μπερλινάλε. 

Σε αυτή, ο Γκεόργκ είναι ένα μεσήλικας κριτικός κλασσικής μουσικής σε εφημερίδα της Βιέννης που χάνει την θέση του λόγω περικοπών στο προσωπικό. Η συγκεκριμένη δουλειά είναι γι’ αυτόν το πιο σημαντικό κομμάτι της ζωής του και βυθισμένος στην ντροπή και την απόγνωση επιλέγει να  αποκρύψει τα δυσάρεστα νέα από την σύζυγό του η οποία ταυτόγχρονα τον πιέζει να κάνουν ένα παιδί. Στην καθημερινή βόλτα του στο πάρκο ο Γκεόργκ συναντάει τον Ερικ, έναν αποτυχημένο σαραντάρη για τον οποίο σύντομα θυμάται πως πρόκειται για το παιδί που τον βασάνιζε στο σχολείο.

Οι δυο τους τελικά συνεργάζονται για να επισκευάσουν και να λειτουργήσουν το «Άγριο Ποντίκι», ένα τραινάκι του τοπικού λούνα παρκ ενώ σύντομα μεταξύ τους αναπτύσσεται ένας αμοιβαίος φιλικός δεσμός. Αν κάτι, όμως, μονοπωλεί το ενδιαφέρον του Γκέοργκ είναι να πάρει εκδίκηση για την απόλυσή του και έτσι ξεκινάει μια λυσσαλέα ρεβανσιστική σταυροφορία ενάντια στον Βάλερ, τον πρώην διευθυντή του στην εφημερίδα.

Στην πρώτη πράξη του φιλμ, ο Χάντερ δεν σπαταλάει χρόνο και σε κερδίζει αμέσως με την καυστική του σάτιρα, τα βέλη της οποίας στοχεύουν την σημερινή δημοσιογραφία και την υποβάθμισή της μέσα στα χρόνια, την αναξιοκρατία στα κριτήρια ανέλιξης στους επαγγελματικούς χώρους και τα υποτιθέμενα «μεγάλα» προβλήματα που ταλανίζουν τον σύγχρονο δυτικό άνθρωπο. Ευφάνταστα σκετσάκια προικισμένα με βιτριολικές ατάκες και πειστικές ερμηνείες σε εισάγουν ιδανικά στην ιστορία και σε αφήνουν να ανυπομονείς για το κυρίως πιάτο, που στο μυαλό σου εκείνη την στιγμή διαγράφεται ως μια απολαυστική μαύρη κωμωδία.

Σταδιακά όμως το τραινάκι της ταινίας εκτροχιάζεται, οι ίδιες εμπνεύσεις επαναλαμβάνονται ξανά και ξανά και όταν οι τεράστιες αδυναμίες του σεναρίου ξεγυμνώνουν την αφήγηση τότε ο Χάντερ επιστρατεύει τη φαρσοκωμωδία για να σώσει το υπόλοιπο του φιλμ. Μόνο που το κάνει με τέτοια εμμονή που ακούσια σου έρχεται στο νου εκείνη η άβολη στιγμή που ένας stand-up κωμικός προσπαθεί πεισματωδώς να διασκεδάσει ένα κοινό το οποίο, όμως, τον παρακολουθεί απαθές και παγωμένο. Τόσο παγωμένο όσο και ο ημίγυμνος και βουτηγμένος στα χιόνια Γκέοργκ στην αφίσα της ταινίας. 

Διαβάστε ακόμη:
Berlinale 2017: Φαίνεται ότι ο «Λόγκαν» φύλαγε το καλύτερο για το τέλος
Berlinale 2017: Στην «Άλλη Πλευρά της Ελπίδας», ο κόσμος μας χωράει όλους
Berlinale 2017: «Have a Nice Day» αν μπόρεις...
Berlinale 2017: To «Bar» του Άλεξ ντε λα Ιγκλέσια είναι μια γκροτέσκα πρόποση
Berlinale 2017: Το «Ana, Mon Amour» είναι μια σπουδαία, μπεργκμανική ενδοσκόπηση στα ψυχοσυναισθηματικά αδιέξοδα
Berlinale 2017: Η Κατρίν Ντενέβ σε ερμηνευτική φόρμα για το «Sage Femme»
Berlinale 2017: Και τι έγινε που βρέθηκες «On the Beach at Night Alone»;
Berlinale 2017: «Επιστροφή στο Μόντοκ» για τον Φόλκερ Σλέντορφ, αλλά όχι για το κοινό
Berlinale 2017: «Χοακίμ» ή αλλιώς ανιαρά μαθήματα λατινοαμερικάνικης ιστορίας 
Berlinale 2017: Καλωσήρθατε στον κόσμο του ιδιοφυή Άλεξ Μακντάουελ
Berlinale 2017: «Δεν θέλω πολλά, απλά να αλλάξω τον κόσμο»
Berlinale 2017: Ο Γιόζεφ Μπόις μέσα απ’ τον ίδιο
Berlinale 2017: To «Lost City of Z» είναι μια θεαματική εξωτική περιπέτεια χωρίς... θέαμα
Berlinale 2017: «Wild Mouse», βόλτα σε λούνα παρκ με λίγο γέλιο
Berlinale 2017: Τραγουδώντας στα συντρίμμια και αναζητώντας την χαμένη «Ευτυχία»
Berlinale 2017: Τα σπάει το «Πάρτι» της Σάλι Πότερ
Berlinale 2017: «Θα πήγαινα στο κρεβάτι με όλους και όλες»
Berlinale 2017: «Call me by Your Name», το cinemag είδε πρώτο το μικρό αριστούργημα του Λούκα Γκουαντανίνο
Berlinale 2017: (Απλά) χαζεύοντας την off ομορφιά του «Pokot»
Berlinale 2017: Η «Φανταστική Γυναίκα» του Σεμπαστιάν Λέλιο είναι μία φανταστική ταινία
Berlinale 2017: Ο Τζέφρι Ρας ζωγραφίζει στο «Final Portrait»
Berlinale 2017: Τζίλιαν Άντερσον και Χιου Μπόνβιλ φέρνουν το «Downton Abbey» στην Ινδία
Berlinale 2017: Υποκύπτοντας στη γοητεία του «On Body and Soul»
Berlinale 2017: Choose a sequel? Είδαμε το «T2 Trainspotting»
Berlinale 2017: Προσκεκλημένοι σε ένα «Δείπνο» που μπουχτίζει
Berlinale 2017: «Ο Ντόναλντ Τραμπ έχει κάνει ένα τρομερό έγκλημα»
Berlinale 2017: «Δεν θα χωρίζουν τους ανθρώπους τείχη»
Berlinale 2017: Τα άναρχα blues του «Django» έτοιμα να ξεσηκώσουν το Βερολίνο
Berlinale 2017: Για ποιες ταινίες ανυπομονούμε!
Ο Πολ (Βερχόφεν) και... εκείνοι! Ανακοινώθηκε η Κριτική Επιτροπή της Berlinale 2017
Το «Hiwa» της Ζακλίν Λέντζου στο διαγωνιστικό τμήμα της φετινής Berlinale!
Η φετινή Berlinale ανοίγει μουσικά με «Django»