16:18
13/2

Berlinale 2017: (Απλά) χαζεύοντας την off ομορφιά του «Pokot»

Φιλόδοξο σαν σύλληψη και με ιδέες ευφάνταστες, όμως όχι το ίδιο επιτυχημένο ως εκτέλεση αποδείχθηκε το τελευταίο πόνημα της Ανιέσκα Χόλαντ, της καταξιωμένης Πολωνής δημιουργού που μεταξύ άλλων έχει τιμηθεί με οσκαρική υποψηφιότητα σεναρίου για το «Europa Europa» (1990). Η επιστροφή της στο σινεμά μετά το 2011 και το «In Darkness» (στο ενδιάμεσο έχει σκηνοθετήσει αρκετά επεισόδια για σειρές όπως το «House of Cards», «The Killing» και το «Rosemary’s Baby»), περιστρέφεται γύρω από το απρόσμενο ντετεκτιβικό μυστήριο που αναστατώνει την ήρεμη ζωή μιας συνταξιούχου, όταν αρχίζει να βρίσκει στο δάσος πτώματα συγχωριανών της. Πτώματα που φέρουν πάνω τους πληγές που μοιάζουν να έχουν προκληθεί από άγρια ζώα και όχι από ανθρώπινο χέρι.

Οικολογία, αστρολογία και ένα ιδιόρρυθμο whodunnit συνυπάρχουν σ' ένα αλέγρο μείγμα, γεμάτο πλάνα που στέκουν λατρευτικά ως προς την ομορφιά του φυσικού τοπίου και μια διαμερισματοποίηση των κεφαλαίων, τέτοια που να ακολουθεί την εναλλαγή των κυνηγετικών περιόδων. Το χιούμορ στο «Pokot», δομικό στοιχείο όσων αξιοπερίεργων βλέπουμε να συμβαίνουν, νομίζεις πως ξεπηδά απ' τα σωθικά της πρωταγωνίστριας Ανιέσκα Μαντάτ, η οποία ενσαρκώνει μια φιγούρα μητρικά στοργική με ένα μόνιμο ερωτηματικό στο βλέμμα για την αλλοτρίωση της ανθρώπινης υπόστασης όταν εκείνη απομακρύνεται απ’ τη φύση.

Η αλήθεια είναι πως ο κόσμος του «Pokot» ασκεί μια ξεκάθαρη γοητεία στο θεατή. Την ίδια στιγμή ωστόσο, τον κρατά απλώς εκεί, στη θέση του θεατή που παρατηρεί διάφορα να λαμβάνουν χώρα, από την εξαφάνιση των σκυλιών της ηρωίδας ως την αυτοσχέδια έρευνά της για αυτά και τους νεκρούς ή το πάθος της για την αστρολογία που όλο και τρυπώνει στα παραπάνω. Κι επίσης είναι αυτό το off χιούμορ που ώρες-ώρες ανακυκλώνεται όπως ακριβώς και οι αναρωτήσεις και οι καταστάσεις γύρω απ' το κεντρικό μυστήριο που τελικά ατονούν το ενδιαφέρον και την εμπλοκή μας. Αν υποθέσουμε πως το «Pokot» είναι αυτό που μοιάζει να είναι, δηλαδη ένα χιουμοριστικό μεν, αγωνιώδες δε βλέμμα της new age οπτικής πάνω στην καταχρηστική σχέση του σύγχρονου ανθρώπου με τη φύση, τότε το όποιο point έχει γίνει περίπου στου δρόμου τα μισά, χωρίς έκτοτε να εξελίσσεται. 

Διαβάστε ακόμη:
Berlinale 2017: Φαίνεται ότι ο «Λόγκαν» φύλαγε το καλύτερο για το τέλος
Berlinale 2017: Στην «Άλλη Πλευρά της Ελπίδας», ο κόσμος μας χωράει όλους
Berlinale 2017: «Have a Nice Day» αν μπόρεις...
Berlinale 2017: To «Bar» του Άλεξ ντε λα Ιγκλέσια είναι μια γκροτέσκα πρόποση
Berlinale 2017: Το «Ana, Mon Amour» είναι μια σπουδαία, μπεργκμανική ενδοσκόπηση στα ψυχοσυναισθηματικά αδιέξοδα
Berlinale 2017: Η Κατρίν Ντενέβ σε ερμηνευτική φόρμα για το «Sage Femme»
Berlinale 2017: Και τι έγινε που βρέθηκες «On the Beach at Night Alone»;
Berlinale 2017: «Επιστροφή στο Μόντοκ» για τον Φόλκερ Σλέντορφ, αλλά όχι για το κοινό
Berlinale 2017: «Χοακίμ» ή αλλιώς ανιαρά μαθήματα λατινοαμερικάνικης ιστορίας 
Berlinale 2017: Καλωσήρθατε στον κόσμο του ιδιοφυή Άλεξ Μακντάουελ
Berlinale 2017: «Δεν θέλω πολλά, απλά να αλλάξω τον κόσμο»
Berlinale 2017: Ο Γιόζεφ Μπόις μέσα απ’ τον ίδιο
Berlinale 2017: To «Lost City of Z» είναι μια θεαματική εξωτική περιπέτεια χωρίς... θέαμα
Berlinale 2017: «Wild Mouse», βόλτα σε λούνα παρκ με λίγο γέλιο
Berlinale 2017: Τραγουδώντας στα συντρίμμια και αναζητώντας την χαμένη «Ευτυχία»
Berlinale 2017: Τα σπάει το «Πάρτι» της Σάλι Πότερ
Berlinale 2017: «Θα πήγαινα στο κρεβάτι με όλους και όλες»
Berlinale 2017: «Call me by Your Name», το cinemag είδε πρώτο το μικρό αριστούργημα του Λούκα Γκουαντανίνο
Berlinale 2017: (Απλά) χαζεύοντας την off ομορφιά του «Pokot»
Berlinale 2017: Η «Φανταστική Γυναίκα» του Σεμπαστιάν Λέλιο είναι μία φανταστική ταινία
Berlinale 2017: Ο Τζέφρι Ρας ζωγραφίζει στο «Final Portrait»
Berlinale 2017: Τζίλιαν Άντερσον και Χιου Μπόνβιλ φέρνουν το «Downton Abbey» στην Ινδία
Berlinale 2017: Υποκύπτοντας στη γοητεία του «On Body and Soul»
Berlinale 2017: Choose a sequel? Είδαμε το «T2 Trainspotting»
Berlinale 2017: Προσκεκλημένοι σε ένα «Δείπνο» που μπουχτίζει
Berlinale 2017: «Ο Ντόναλντ Τραμπ έχει κάνει ένα τρομερό έγκλημα»
Berlinale 2017: «Δεν θα χωρίζουν τους ανθρώπους τείχη»
Berlinale 2017: Τα άναρχα blues του «Django» έτοιμα να ξεσηκώσουν το Βερολίνο
Berlinale 2017: Για ποιες ταινίες ανυπομονούμε!
Ο Πολ (Βερχόφεν) και... εκείνοι! Ανακοινώθηκε η Κριτική Επιτροπή της Berlinale 2017
Το «Hiwa» της Ζακλίν Λέντζου στο διαγωνιστικό τμήμα της φετινής Berlinale!
Η φετινή Berlinale ανοίγει μουσικά με «Django»