6:54
14/2

Berlinale 2017: Τα σπάει το «Πάρτι» της Σάλι Πότερ

Σκέτη απόλαυση αποδείχθηκε το διάρκειας 71 μόλις λεπτών «Πάρτι» της Σάλι Πότερ, μια τριζάτη σάτιρα δωματίου, φιλοτεχνημένη στον προσεγμένο ασπρόμαυρο καμβά του Αλεξέι Ροντιόνοφ, φωτογράφου του μοναδικού «Έλα Να Δεις». Μ’ ένα ανσάμπλ εκλεκτών πρωταγωνιστών (Κριστίν Σκοτ Τόμας, Κίλιαν Μέρφι, Μπρούνο Γκανζ, Πατρίσια Κλάρκσον, Έμιλι Μόρτιμερ) να βάζει φωτιά σε κάθε σκηνή, μέσα από ρεσιτάλ θανατερών ατακών που έγραψε για χάρη τους η έχουσα έφεση στους πειραματισμούς Βρετανίδα δημιουργός των «Ορλάντο» και «Μάθημα Τάνγκο», η υπέροχη αυτή μαύρη κωμωδία που βλέπεται απνευστί θα πρέπει ήδη να θέτει υποψηφιότητα για τα μεγάλα βραβεία της Μπερλινάλε. Αρκεί Βέβαια η κριτική επιτροπή του Πολ Βερχόφεν να έχει διάθεση να διαφοροποιήσει τη θέση της από αντίστοιχες επιτροπές που συνήθως σνομπάρουν το καλό χιούμορ ως μια πολυτέλεια ενός κατώτερου κινηματογραφικού θεού.

Στην πιο αστεία μέχρι σήμερα ταινία της Πότερ, η Σκοτ Τόμας υποδύεται την Τζάνετ, μια πολιτικό που έχει μόλις αναλάβει έλα σημαντικό χαρτοφυλάκιο στη βρετανική κυβέρνηση. Για να γιορτάσει την υπουργοποίησή της, καλεί φίλους στο σπίτι (Κλάρκσον, Γκανζ, Μέρφι, Μόρτιμερ, Τσέρι Τζόουνς), μόνο που ο άντρας της (Τίμοθι Σπαλ) τινάζει τα πάντα στον αέρα με τις αποκαλύψεις του. Στο πλαίσιο αυτό, οι αιχμάλωτες σε ευρυγώνιο φακό μορφές των πρωταγωνιστών αφήνονται σε ένα συνήθως τζαζ μουσικό χαλί να αλληλομαχαιρωθούν, βγάζοντας σκελετούς απ’ τη ντουλάπα. Στην «ωραία» αυτή ατμόσφαιρα, πρώτο βιολί αποδεικνύεται η Κλάρκσον, η οποία σκοτώνει με αφοπλιστικές ατάκες να φεύγουν απ’ το στόμα της με συχνότητα stand-up κωμικού.

Από τους συνδαιτυμόνες ηθοποιούς, όλοι προσφέρουν το απαραίτητο καύσιμο ώστε το «Πάρτι» αυτό να πάρει φωτιά, στους κατάλληλους χρόνους και στον ιδανικό βαθμό, χωρίς δηλαδή να ξεφύγει σε μια επίδειξη εξυπνακισμών που να υπερβαίνουν την ίδια την εξέλιξη της πλοκής. Νύξεις για την κρίση αξιών και το τέλος του ιδεαλισμού, αν όχι της ιδεολογίας (σ.σ. οι καλεσμένοι είναι όλοι τους μέλη-υποστηρικτές του ίδιου, αριστερού προφανώς πολιτικού κόμματος, άλλη μια εκδοχή του «party» δηλαδή που τιτλοφορεί το φιλμ), τα μεσήλικα αδιέξοδα των σχέσεων, η υποκρισία, το σεξ και ο θάνατος, δίνουν και παίρνουν μέσα σ’ ένα μικρόκοσμο που λειτουργεί εξίσου καλά από μόνος του, όσο και ως κοινωνικό καθρέφτισμα των σημερινών ηθών.

Με άλλα λόγια, όσα πολύ θα ήθελε να είναι το «The Dinner» του Μούβερμαν που είδαμε πριν λίγες μέρες εδώ.